Aşk duygusunun benim gibi bir kadın için yeri yoktu. Eğer hayatta zamanı kısıtlı bir kadınsanız her şeyden uzak durmalıydınız. Ama sanırım ben bu kuralı çiğnemiştim. Yaralı ruhum yeterince can çekişmiyormuş gibi ona yeni yaralar armağan etmiştim. Kı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍒
"Bir şey söyle artık! Neden susuyorsun?" Sitemli sesiyle hesap soran Nefes olduğu yerde öfkesinde kuduruyordu. Saatlerdir tek kelime etmeyen Rüzgar onu artık sınır noktasına getirmişti.
"Evliliğimizi planlıyordum,"diyen Rüzgar onun aralanan dudaklarını ve şaşkınlıkla kırpıştırdığı gözlerini görmezden geldi. "Tanıdıklarımızın arasında yapmak güzel olur. Magazin gibi gereksiz şeylerle uğraşmayacağız."
"Bu konuda ki fikrimi söylemiştim. Zaten evli gibiyiz Rüzgar," Rahat bir tebessümü dudaklarına kondurup hastane yatağında geriye yaslandı. "İşten ayrıldığımdan beri sürekli evdeyim,her an birbirimizle ilgileniyoruz,evin her tarafında ufakta olsa ikimize ait eşyalarımız var. Seninle...seninle birlikte yatıyoruz. Bir imza bu kadar önemli olmamalı."
Al al olan yanaklarıyla üstü kapalı kelimeyle son sözünü söyleyen Nefes gözlerini ondan kaçırdı. Yerinden kalkan Rüzgar ise gayet açık bir şekilde katıydı. Bu sefer bir şeyleri es geçmeyecekti. Gerekirse üstüne gidecek Nefes'i bıktıracaktı. "Kararım kesin Nefes. En yakın zamanda evleniyoruz."
"Sen delirmişsin! Her şeyi ayarlasan bile o nikah masasında cevap hakkı bende! Evlenmek istemiyorum. Neden anlamıyorsun?"derken sesi sonlara doğru yorgun çıkmıştı.
Çehresi kaskatı kesilen Rüzgar parmaklarının arasına Nefes'in çenesini sıkıştırarak yüzlerini yaklaştırdı. "Bu saatten sonra seni her an kaybetme tehlikesiyle uğraşmak istemiyorum. Bencil olduğumu söyleyebilirsin. Hatta...Hatta nefret bile etsen bu evlilik olacak."
Gözyaşlarıyla dolan gözlerini kırpıştıran Nefes onun odadan çıkışını sessizlikle izledi. Kırgın tarafıyla başbaşa kaldığında kendini durdurmadı. Damlalar yanaklarında süzülürken açık camdan gökyüzüne baktı. Günlerdir kararına ses etmeyen adamın şimdi birden bire değişmesini anlamıyordu. Bir imza neden bu kadar önem arz ediyordu? Bedenini yatağa uzatıp gözlerini yumdu. Tüm iplerin koptuğunu biliyordu.
🍒
Hastanedeki bir gününü daha aynı şekilde geçiren Nefes yanından ayrılmayan üçlüyle az da olsa konuşma fırsatı bulmuş kırgınlığının hemen geçmeyeceğini bilerek affettiğini söylemişti. Durgunlaşan hareketleriyle saatleri atlatırken Rüzgar'ın olmayışı onu çıkmaza sürüklüyordu. Hastaneden ayrılırken henüz tam toparlanamadığı için Sevda'nın yardımıyla şoförün açtığı kapıdan arabaya bindi.
"Sen dün Mileno'ya gitmeyecek miydin? Neden hâlâ buradasın?"diyerek dikiz aynasından Mira'yla gözlerini buluşturdu.
"Uçağı erteledim. Sen bu hâldeyken gidecek değilim. Bu akşam ki uçakla giderim."
