Aşk duygusunun benim gibi bir kadın için yeri yoktu. Eğer hayatta zamanı kısıtlı bir kadınsanız her şeyden uzak durmalıydınız. Ama sanırım ben bu kuralı çiğnemiştim. Yaralı ruhum yeterince can çekişmiyormuş gibi ona yeni yaralar armağan etmiştim. Kı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍒
Acı...Adamın iliklerine kadar işlemişti. Ruhunu kaplayan zehir damarlarından akıyorken kalbindeki şehrin ışıkları sönmüştü. Çaresizlik yumru olup boğazına otururken kızaran gözleri karşısındaki kapıya bakıyordu. Cesareti yoktu. O odaya giripte sevdiği kadından uzaklaşmaya,onu ağlatmaya cesareti yoktu. Canı neden bu kadar yanıyordu? Güçlü durmak neden zor geliyordu artık?
Öfkesi ateş olup onu yakarken bir yerleri yıkmak acısını dışarıya atmak istiyordu. Avuç içleriyle yüzünü sertçe sıvazlayıp iç çektikten sonra yaslandığı duvardan doğruldu. Kapının kulpunu sıkı bir şekilde kavradıktan sonra açıp odaya girdi. Yatağa üstündeki hastane kıyafetleriyle uzanmış Nefes'in bakışları ona döndüğünde hesap sormamak için kendini zor tuttu. Ne söylerse söylesin sözleri karşısındaki kadını yaralayacak kadar ağırdı.
"Rüzgar," Fısıldayışıyla birlikte doğrulan Nefes onun buraya nasıl geldiğini sormak istesede sonradan aklına denk eden gerçekle aydınlandı. "Burada olduğumu Mira sana söyledi değil mi?"
"Evet,"dedi acıyla dudakları kıvrılan Rüzgar. "Karın bebeğinizi aldırıyormuş. Yanına git,dedi."
Kalbine konan ağırlıkla gözlerini ondan kaçıran Nefes hiçbir şey söyleyemedi. Onun odadaki dolaba ilerleyip giysilerini çıkarmasına göz ucuyla bakarken neden hesap sormadığını anlamıyordu. Halbuki canının yandığı o kadar belliydi ki! Gerçekleri söylemek için kıvranan dilini ısırıp Rüzgar'ın hareketlerini izledi.
Hastanenin giysilerinden onun yardımıyla kurtulurken aynı şekilde giydirilmişti. Aralarındaki anlaşmalı sessizlik devam ederken Rüzgar Nefes'i kucağına aldı. Göğsünü ortadan ikiye bölen acıya rağmen ona dokunmaktan çekinmedi. Hastanenin koridorunda adımlarken kendine telkinler verdi. Öfkesi için burası uygun bir yer değildi. Belki sonra hesap sorardı. Neden canını yaktığını,bu kadar acımasız olduğunu...
Arabaya binip eve ulaştıklarında Nefes'i kucağından indirmeyerek üst kata çıkan merdivenleri çıktı. Her adımında gücü biraz daha tükenirken dayanmaya çalıştı. En sonunda yatak odalarına vardıklarında Nefes'i yatağa doğru bıraktı.
Aralarındaki sessizliğin getirdiği soğuklukla canı daha çok yanan Nefes dolan gözlerini ona çevirdi. "Yapmadım,"dedi boğuk çıkan sesiyle. Rüzgar'ın geriye gidişiyle acısı ikiye katlandı. Elini tutmak istediğinde geri çekip izin vermemişti. "Rüzgar yapamadım. Kıyamadım ona."
Odanın ortasında put gibi durmaya son veren Rüzgar bedenini harekete geçirdi. Gözyaşları gözlerinden akmak için zamanla yarışırken bakışlarını ona çevirdi. "Neden canımı her seferinde bu kadar yakıyorsun ki? Beni neden öldürüyorsun Nefes?"
