Aşk duygusunun benim gibi bir kadın için yeri yoktu. Eğer hayatta zamanı kısıtlı bir kadınsanız her şeyden uzak durmalıydınız. Ama sanırım ben bu kuralı çiğnemiştim. Yaralı ruhum yeterince can çekişmiyormuş gibi ona yeni yaralar armağan etmiştim. Kı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍒
Yorgunlukla esneyen Nefes avuç içiyle dudaklarını örterken arkasından gelen adım seslerine aldırış etmeden merdivenin basamaklarını tırmanmaya başladı. "Nefes..."diyerek ona seslene Rüzgar'la bir sonraki adımı duran Nefes omzunun üstünden ona döndü. Mira'nın evinden ayrıldıklarında soluğu evde almışlardı ve odasına gidip uyuma hayalleri kuruyordu.
"Efendim?"
"Bunun tekrarı bir daha olmayacak değil mi?"dedi Rüzgar sorgulayıcı gözleriyle ona bakarken.
"Hayır," Kafasını iki yana sallayan Nefes bedenini ona döndürdü. "Yani eğer bir sorun olmazsa aynısı olmayacak. Eğer seni fazla zorlayacak şeyler yaptılarsa onlar adına özür dilerim."
Nefes'in söylediği son cümleye çok kısa bir süre şaşkınlık yaşayan Rüzgar boğazını temizleyerek kendine geldi. "Zorlamadılar. Sonuçta beni tanımıyorlar ve..."
"Senin asıl kimliği hâlâ bilmiyorlar. Onlara karşı oyun oynadık."diyerek onun sözünü yarıda kesen Nefes iç çekip başka bir şey söylemeden oradan ayrıldı. Onun arkasında kalan Rüzgar ise bazen erken davrandığını düşünüyordu. Nefes ne olursa olsun eline geçen her fırsatta o lanet geceyi hatırlatacak imalı sözlerde bulunacaktı. Ama ona kızmıyordu. Daha önce öyle bir yerde böyle bir işe kalkışmamıştı ve yaptığında ise bedelini şimdi ödüyordu.
Tek eli pantolonun cebinde ve diğer eliyle çıkardığı ceketini omzuna atmış bir şekilde odasına ilerlerken biraz ileride duran kapının açılma sesiyle yerdeki bakışlarını oraya çevirdi. Nefes masumluk akan mavi gözlerini ona dikmiş bakıyordu. Bu bir şey soracağı anlamına geliyordu. "Ne oldu? Ne soracaksın?"
"Sadece şeyi merak ediyorum. Ona...Ne yaptığını bilmek istiyorum. Ö-Öldürdün mü?" Hareketlerinden akan narinlik ve sesindeki ürkeklikle öylece karşısında durmuş ona bakan Nefes'le yutkunan Rüzgar kömür karası gözlerini ona dikti.
"Öldürmedim. Onu öldürmedim."diye Nefes'in duyacağı şekilde mırıldandı.
Mavi gözlerindeki inanma isteğiyle ona baktı. "Gerçekten mi?"
"Gerçekten."dedi Rüzgar gözlerini yumarken. Daha sonra beklemeden odasına girdiğinde kapıyı örttü. Ceketini köşedeki koltuğa bırakırken avuç içleriyle sertçe yüzünü sıvazladı. İçini kaplayan karanlıkla nefes alabilmek için boydan boya olan camı açan Rüzgar balkona çıktı. Yıldızların aydınlattığı gökyüzüne bakarken aklındaki düşüncelerin yavaştan toplandığını hissediyordu. Önlerinde daha uzun bir zaman vardı. Bu işler sandığından daha zor olacaktı. Birisinin hayatı avuçlarının arasındaydı ve ne pahasına olursa olsun onu korumakla yükümlüydü. Bunu o bile değiştiremezdi.
