Aşk duygusunun benim gibi bir kadın için yeri yoktu. Eğer hayatta zamanı kısıtlı bir kadınsanız her şeyden uzak durmalıydınız. Ama sanırım ben bu kuralı çiğnemiştim. Yaralı ruhum yeterince can çekişmiyormuş gibi ona yeni yaralar armağan etmiştim. Kı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍒
"O benim karım!" Acı kükreyişi evi yerinden sarsacak derecedeyken yarasından akan zehir tüm bedenini kaplamıştı. Dolan gözlerine inat karşısındaki adama kin ve öfkeyle bakıyordu.
Korkuyla kendilerini izleyen Nefes'i gözleri görmezken burnundan akan kanlarla yerde uzanan Hakan'a yumruğunu geçirdi. Kabanının iki yakasından tutup bedenini başka bir yöne fırlattı. Acısı ve öfkesi dinecek gibi değildi.
"O beni hatırlıyor,"dedi ağzındaki kanı yere tüküren Hakan. Zorlukla aldığı kesik nefesler ona yetmiyordu. "Seni değil,asıl kalbine aldığı kişiyi hatırlıyor."
"Sus,"deyip darbelerini vurmaya devam eden Rüzgar yüreğindeki acının yavaş yavaş onu yıktığına şahit oluyordu. "Sus lan!" Duymak istemiyordu...Hakan'ın ağzından karısına ait hiçbir şey duymak istemiyordu. Zaten canlı canlı ölüyorken daha fazla acıya katlanamazdı.
Acı siren seslerine benzer beyninde yankılanan seslerle eli şakaklarına yol alan Nefes endişeli gözlerle yerde yaralı bir şekilde uzanmış Hakan'a bakıyordu. Hastalığı ona yeni bir oyun oynarken Hakan'ı Rüzgar,Rüzgar'ı ise Hakan olarak görüyordu. Yüreğini sıkıştıran korkuyla etrafa bakınırken gözleri Rüzgar'ın belinde duran silahına takıldı. Nasıl cesaret etmişti bilmiyordu ama silahı eline almıştı.
Belindeki boşluk hissiyle doğrulan Rüzgar sevdiği kadına baktı. Yanaklarını yeni ıslatan gözyaşlarıyla silahı ona doğrultmuştu. "Nefes-"
"Yaklaşma,"deyip bir adım geriye çekilen Nefes kararan gözlerinin önüyle sarsaklasada kendini hemen topladı. "O-Ona dokunma! Kimsin sen? Ne istiyorsun bizden?"
"Ben senin kocanım!"
"Yalancı! Benim kocam o!"dedi gözleriyle yerde yatan Hakan'ı işaret ederken. Oysa Rüzgar onun başka bir gözle baktığını bilseydi belki de omuzları çökmez,bedeni ateşlerde acımasızca yanmazdı. Dizlerinin üstüne çökmek,hatırlaması için yalvarmak istemezdi.
Son bir çareyle canı çekilircesine mırıldandı. "Nefes...Nefes'im..."
İliklerine kadar işleyen korkusuyla silahı daha sıkı kavrayan Nefes dönen başına inat dik durmaya çalıştı. Silahı ateşlediği an bedeni geriye gitmiş,kurşunun nereye saptığını görememişti. Silah parmaklarının arasından kayıp zemine gürültülü bir şekilde düşerken yere düşecek olan bedenini Rüzgar son anda tutmuştu.
