𝚠𝚑𝚊𝚝 𝚢𝚘𝚞 𝚌𝚊𝚗'𝚝 𝚜𝚎𝚎 × 𝑹𝒂𝒏𝒅𝒚 ZAWIESZONE

×4×

Czekam na spaaam

"Te brązowe oczy"

×××

Weszliśmy do budynku, a serce waliło mi jak oszalałe. Sama szkoła była całkiem sporych rozmiarów. Wejście prowadziło prosto na główny korytarz, cała ściana przed nami była zapełniona szafkami. Na prawo i lewo były najpewniej klasy.

- Najpierw musimy iść odebrać ci podręczniki. - odezwał się szatyn obok mnie, patrząc na zegarek. - Sekretariat jest w prawo, chodźmy. - zanim zdążyłem się odezwać, chłopak ruszył we wspomnianym kierunku, a ja zaraz podreptałem za nim, bo naprawdę nie chciałem go zgubić w takim tłumie.

Po chwili drogi korytarzami, Mikey otworzył jedne z drzwi w bocznym korytarzu z prawej.

Za dużym, okrągłym, drewnianym biurkiem siedziała starsza kobieta z czarnymil włosami upiętymi w koka w starym stylu, z okularami - połówkami na nosie. Kiedy weszliśmy do sekretariatu, spojrzała na nas i uśmiechnęła się ciepło. Mike lekko popchnął mnie w stronę biurka.

- Dzień dobry. - powiedziałem niepewnie. - Nazywam się Andy Fowler, zaczynam dzisiaj w 2a, i miałem odebrać podręczniki. - delikatnie zacisnąłem ręce na blacie biurka, byłem cały spięty.

Dasz radę.

- Oczywiście Andy. - uśmiechnęła się do mnie, a ja delikatnie się rozluźniłem.

Wyjęła z jakiegoś regaliku zestaw podręczników do wszystkich przedmiotów, a na górze była mała karteczka, zapewne z kodem i numerem szafki.

- Dziękuję. - powiedziałem, nie podnosząc wzroku z karteczki.

Zabrałem komplet podręczników z biurka, i po rzuceniu "Do widzenia", razem z moim czarnowłosym przyjacielem, wyszliśmy z pomieszczenia.

- Widzisz, nie było tak źle. - odezwał się szatyn, wkładając ręce do kieszeni czerwonej bluzy którą miał na sobie. - Ta pancia jest wiecznie uśmiechnięta, więc albo nie wie nic o życiu, albo wdychała za dużo czarnego markera.

Buchnąłem śmiechem, przez co prawie wypusciłem podręczniki na ziemię. Z tym człowiekiem już teraz czułem, że za każdym razem dam radę się rozluźnić.

- Daj, pomogę Ci ty łamago. - zaśmiał się, biorąc ode mnie kilka książek z góry. Spojrzał na karteczkę z numerem szafki.

- 178. - odezwał się. - Masz koło Brook'a.

- Brook'a? - zapytałem, zerkając na niego.

- No. - odpowiedział, skręcając w główny korytarz. - Brooklyn. Mój kumpel z dziennikarskiego, myślę że się dogadacie, bo prędzej czy później ta małpa się na mnie rzuci.

Parsknąłem śmiechem, a ta myśl ponownie we mnie uderzyła.

Może nie będzie tak źle?

Odłożyliśmy moje książki do jednej z szafek prawie na samym środku głównego holu.

Myślę że nie będę wam opisywał naszej drogi na salę gimnastyczną, i całej uroczystości rozpoczęcia, bo było po prostu nudno, i uznałem, że byłoby to zupełnie zbędne. Nie słuchałem tego co mówiono, jedynie lekko się skupiłem, kiedy usłyszałem nazwę mojej nowej klasy. Podano nam nazwisko naszego wychowawcy - Simon Coster, oraz numer klasy na pierwsze spotkanie - 67. Jak się potem dowiedziałem, pan Coster jest nie tylko naszym wychowawcą, ale także nauczycielem plastyki, co niezmiernie mnie cieszyło, bo podobno gość jest świetny. A lekcje z nim mamy 10 razy w tygodniu - witamy na profilu artystycznym. Pomimo mojego lekkiego zdenerwowania, bo szkoła to jednak miejsce pełne ludzi, nawet się cieszyłem, bo edukacja plastyczna to dla mnie coś zupełnie wspaniałego.