deadline: decipher |jenmin| [Tamamlandı]

|10|

Keyifli akşamlar💜💙
Iyi okumalar⚘🙉
.
.

Keskin bakışları ölü bedenimin içinden bıçak gibi geçip gitmişti. Tıpkı o zamanki gibi onun hayata döndüğü gece beni gördüğünde ki gibiydi bakışları. Öfke doluydu. Daha sonra hatırlaması gereken o anı şimdi hatırlamıştı.

Elleri ve kolları üzerinde oluşan dövmelere bakarken aynı yerde hepsi teker teker beliriyordu. Etrafında oluşan o parlaklık akıl almaz derecede yüksek bir enerjiyle etrafa saçılıyordu. Yanlış giden bir şey vardı. O gece o kazada tek hatırladığım tenlerimizin ilk defa birbirine değdiğiydi.

Çünkü ölü bedenim ruhsuz bir şekilde öylece yerde yatarken onun sıcacık tenini iliklerime kadar hissetmiştim. Bir terslik vardı. Ben onu hissedemezdim, değil onu sıcaklığını dahi hissedemezdim. Yıllarca hiç bir bedeni hissetmedim. Yıllarca ve şimdide olduğu gibi ölü bedenlerin ruhlarına eşlik ediyordum. Fakat onun teninin sıcaklığı ve en son gördüğüm şey tam olarak bir elektrik akımı gibiydi.

O gece ilk kez bana bahşedilen bu nefesimin kesildiğini hissettim. Boğazımda hiç bir baskı hissetmeden kesildiğini hissettim.

Bir şey olmuştu.

Ve şimdi zihninin asıl idrak etmesi gereken şey gücünün olmasıyken, beni hatırlıyordu. Zihni karmakarışıktı. Doğru düşünemiyordu, şu an tek odak noktası beni hatırlamış olmasıydı.

Bu nasıl olabilirdi?

"O zaman üzerinde daha ağır bir kıyafet taşıyordun. Şimdi ise üzerinde rengi tamamen solmuş bir elbise var." demişti sert sesiyle. Ilk defa şaşkınlıkla sözlerine sessiz kaldım. Canına mı susamıştı bu?

"Bana o zaman ve o kaza gecesinde ne yaptığını anlatacaksın. Bana ne yaptığını ayrıntısına kadar anlatacaksın."

Öfkeden deliye dönen bakışları etrafında oluşan parlaklığı daha da arrtırıyordu. Hayır bu mümkün olamazdı.

"Etrafındaki o kızıl ışık..." dedi birden. Gözlerimi etrafında büyümeye devam eden parlaklıktan alarak ona döndüm. "Nasıl olur bu? Sen-Sen nesin?"

Anlamaya çalışıyordu fakat şu an aptal gibi göründüğünden bir haberdi. Anlayamıyorum, yanlış giden bir şey vardı. Çünkü şu an gördüklerimin onda olması imkansızdı.

"Sürekli uğultu duyuyorum ve hemen ardından bir kazaya şahit oluyorum. O kadının kanı... Tanrı aşkına o kadının kanı gözümün önünde yok oldu! Ellerim..."

Bakışlarını avuçlarına çevirdiğinde yanıp sönen ışığı ellerini bana tutarak gösterdi.

"Bütün bunlar... ah delirmek üzereyim!" Ellerini üzerine sürerek sinirle parmaklarını saçlarına geçirdi. Demek ki ölmekte olan bir insanın hayatını kurtardığını öğrenirse tamamen delirmiş olurdu.