deadline: decipher |jenmin| [Tamamlandı]

|31|

Keyifli akşamlar💙💜
Iyi okumalar⚘🙉
.
.

Odaklan.

Hisset.

Dokun.

Ve avuçlarındaki gücü kullan.

Ne olduğuna dair en ufak bir fikrim yoktu. Beynim durmuş gibiydi ve şu an yakınımda oluşunu hissettiğim bu ne idüğü belirsiz yaratık beni oldukça rahatsız ediyor ve canımı yok etmek isrercesine kendine has tıslamalar bırakıyordu. Bir bedeni yoktu fakat bedeni varmış gibi hissetmeme neden oluyordu.

Fakat şu an sadece ağaca ve onu hayata geri döndürmeye odaklanmalıydım. Bunu yapmak zorundaydım nasıl bu hale gelebildi ve Jennie neredeydi hiç bir halt bilmiyordum.

Derin nefesler alıp vererek kendimi dışarıya kapatıp sadece ağaca ve onun alıp vereceği nefese odakladım kendimi. Konuşabilirdi, benimle zihnen iletişim kurabilirdi. Biliyordum daha öncede yapmıştı bunu yeniden yapabilirdi. Bilinçaltı ile hareket eder ve bana ulaşırsa onu duyabilirdim.

Seni duymaya hazırım.

Onu fark ettiğimden beri ona ulaşmak için defalarca odaklanmaya çalışıyordum. Fakat lanet olası bu ne idüğü belirsiz olan yaratık odağımı kasten bozuyordu ama şu an bunları değil sadece onu düşünmeliydim. Zihnimde ona ait birçok ani olmalıydı. Gücümü bu şekilde kullanmayı öğrenmiştim bu yüzden onu düşünerek konuşmasını ve benimle bilinçaltıyla iletişim kurmasını hayal etmeliydim. Şu an öyle titriyordu ki bedenim, Jennie'nin hala geri dönmeyişi endişemi ikiye katlıyordu. Beni duyuyor olabilirdi, bu yüzden beni anlamalıydı.

Odaklan.

Hisset.

Dokun.

Ve avuçlarındaki gücü kullan.

Bütün bu adımları defalarca atlamamaya çalışarak denemeyi sürdürürken bir yanda da odağımı bozmak için etrafımda pervane olan yaratık beni fazlasıyla zorluyordu.

Sıkıca kapalı olan gözlerimi yeniden denemek adına daha çok sıktığım sırada zihnime nüfuz eden esrarengiz ses tonu sıktığım gözlerimi gevşetmemi sağlamıştı.

Kurtar onu...

Dile getirdiği sözlerine karşı yaşam belirtisi gösterdiğini anlamak adına hızla değerlerini ölçtüm. Düşük fakat imkansız değildi.

Jennie...

Onun adını dile getirmesiyle avcumu gövdesine daha çok bastırırken dilimden düşüncelerime artırdığım sözlerimi ona ulaştırdım.

Neler oluyor, beni duyabiliyor musun?

Sözlerimi algılayıp algılamadığını bilmem gerekiyordu ve ona göre gücüme yön vermeliydim. Sorumun üzerinden geçen saniyeler sonunda beni onaylar bir mırıltı işittiğimde kararlılıkla avcumu gövdesine daha çok bastırdım.

Onu kurtar...

Kimi?

Bunu bir kez daha dile getirmesine anlam veremeyerek ve çokta üstelemeden sormaya çalışmıştım. Eğer yorulursa onunla bir kez daha iletişim kuramayabilirdim.

Jennie... o dayanamaz... kurtar...

Sözleri endişemi artırmaya yetecek türdendi ve neler olduğunu gittikçe daha da anlayamıyordum.

Nerde o? Neler oldu?

Jennie...

Neden sürekli onu sayıkladığını bilmiyordum ve her nefes alışverişleri sayılı bir hal almaya başlamıştı. Lanet olsun neler oluyordu böyle?