deadline: decipher |jenmin| [Tamamlandı]

|6|

Keyifli günler💙💜
İyi okumalar⚘🙉
.
.

Saat: 20:25

"Daha iyi misin?" demişti onu sıkıca battaniye ile sararken. Çok sevgili çalışanı ona şefkatle bakarak başını sallamıştı. Demek çok sevdiği canını bir çalışan için hiçe saymayı göze almıştı.

"Aptal..."

Kardeşi için sadece yalvarıyordu. Oysa onu kurtarmak için yeterince zamanı vardı. Ama gereksiz gözyaşları kardeşinin ölümüne neden olmuştu. Sinirle yeniden oluşmasına ramak kalmış alevlerin oluşmaması için yumruğumu sıktım. Parmak uçlarımın sızlayışı zaman ilerledikçe artıyordu.

"Iyi akşamlar Park Jimin, öncelikle geçmiş olsun."

Üniformalı bir polis memuru yanına gelerek konuşurken o, çok sevgili çalışanını kollarıyla ısıtma peşindeydi.

"Kafeniz kullanabilecek bir halde değil maalesef fakat içi yeniden yapılabilir. Eğer Bayan Lee Ji iyiyse birkaç soru sormak istiyorum."

O Lee Ji'ye dönerek, "Iyi hissediyor musun?" dediğinde çok sevgili çalışan sanki bunu bekliyorcasına başını sallayarak polise döndü.

"Geçmiş olsun Bayan Lee Ji, yangın nasıl çıktı bir bilginiz var mı?"

Derin bir nefes bıraktı. Nasıl bir cevap vereceğini merak ederek kollarımı göğsüme bağlayıp onu dinlemeye başladım.

"Ben mutfaktaydım... nasıl olduğunu anlamadım birden alevler oluştu."

Histerik bir gülüşle başımı aşağı eğerken hala yok edemediğim o Park Jimin'e başımı kaldırarak sinirle baktım. Sakin kalmak nasıl mümkün olabilir ki?

"Gözü kör, bir aptal gibi..."

"Ne yapacağımı bilemedim sonrası... gördüğünüz gibi işte." diyerek bir iç daha çekip başını onun omzuna koydu.

Tahmin ettiğimden daha akıllı çıkmıştı.
Yaptığı her hareket onu etkilemek içindi fakat atladığı bir şey vardı, ben istemediğim sürece ona karşı hiç bir duygu besleyemezdi.

"Tekrar geçmiş olsun."

"Sağ olun."

Bu manzara ciddi anlamda midemi kaldırıyordu. Sahte ilişkiler, sahte sevgiler hepsi iğrenç. Kollarımı göğsümden indirerek bulunduğum yerden hareket ettiğim sırada onun gözleriyle etrafa baktığını görmüştüm. Çünkü gözleri bir umutla beni arıyordu ve bulmuştu.

Sırıtarak sızlayan parmaklarımı ona kaldırdım ve el sallarcasına hareket ettirdim. Yüzündeki şaşkınlık yerini sinirli ifadeye bırakırken gözlerimi devirerek oradan uzaklaşmaya başladım. Çünkü biliyordum, beş buçuk saniye sonra kolumdan tutacaktı.