deadline: decipher |jenmin| [Tamamlandı]

|21|

Keyifli akşamlar💙💜
Iyi okumalar⚘🙉
.
.

Saat: 21:31
🎑

"Günün sonunda yine bir arada kaldık Jennie..."

Gecenin karanlığa büründüğü vakitlerde daima ailemi hatırlardım. Çünkü gündüz hiç birimiz bir araya gelemez, akşam olduğunda birçok konudan sohbet ederdik. Geceyi karanlığıyla birlikte bu yüzden seviyordum. Çünkü gece karanlığın içinde daima umut barındırıyordu. Beklenmedik sürprizler yapıyor bazen üzüyor bazen sevindiriyordu.

Fakat şimdi.

Sürprizi sadece can sıkıyordu ama onu yinede seviyordum. Var olmayan biri olarak, yani bir ölü olarak yaşamak duygusuzluğu da beraberinde getiriyordu. Yaşayan bedenlerin gereksiz şeylere ağladığını gördüğümde tiksinti duyuyordum.

Hiç bir şey yaşayamamaktan daha kötü olamazdı. Olabilir miydi? Yaşamamak ama o bedenlerin arasında nefes almak, bir ölü olarak.

Bu aldığım nefese dahi hakaretti.

Rüzgar bile bazen dayanamayıp tıpkı şu an olduğu gibi savuruyordu öfkesini. Önünde ne alıp götürdüğü ile ilgilenmeden öylece esintisini vuruyordu etrafa. Oysa farkında olmasına rağmen birçok can alıyordu.
Yani bile bile alınan canım gibi.

Kabul etmeliyim ki çok uslu bir çocuk değildim ama daima sevgi sözcüğünü içimde barındırırdım tabii şimdi sevgiden tek bir kırıntı dahi kalmamıştı içimde. Yaramaz olabilir defalarca annemin sözünden çıkmış olabilirdim ama her şeye rağmen beni sıcacık kollarıyla sarıp sarmalayan bir ailem vardı.

Fakat bile bile alınan canım bir ruh olarak onların canının nasıl alındığını izlediğinde yıllarca bunun acısını yaşayarak hatırlıyordu.

Aklım, bedenim, ruhum, kalbim ve nefesim. Bütün bunlardan bana geriye kalan sadece nefesimdi. Fakat bilmediğim karartıların esiri olmuştu o da.

Yeri geliyor nefessiz bırakıyordu, yeri geliyor nefesimi keyfine göre alıyordum. Tanrı bana acımıştı evet ama nefesimi neden kukla gibi kullandırtmıştı?

Tüm bunların acısı küçükken annemin sözünden çıktığım ve uslu bir çocuk olmadığım için miydi?

"Özür dilerim, anne..."

Soğuktan donmuş yanağıma akan yaşlarım anında havaya uçarak kaybolmuştu.

Yaşlarım bile kendime ait değildi artık. Sırf babam gizlice ağladığında sadece onu izlediğim için miydi buda?

"Özür dilerim, baba..."

Titreyen dudaklarımdan bıraktığım nefesim buhar bile çıkarmıyordu soğuğa karşı. Yeryüzünde olan şu bedenim sadece süslüktü.

"Iyi bir çocuk olduğunu biliyordum..."

Ve ansızın o esrarengiz sesini bana duyurmasıyla kendisini fark etmemi sağlayan ağaç, yıllar boyu sıcak gövdesiyle bana yuva olmuştu.

"Emin ol ailen seni hep sevmiştir."

Sevmek?