deadline: decipher |jenmin| [Tamamlandı]

|32|

Keyifli geceler💜💙
Iyi okumalar⚘🙉
.
.

Yanaklarımı ıslatan gözyaşlarıma dokunan parmaklar Taehyung'tan odağımı anında çekmiş gözümün önünde parçalara ayrılarak yok olan bedeni kulağıma fısıltısını bırakmıştı.

"Onlara anlatmalısın..."

Gözlerimden akarak yanaklarımı ıslatan yaşlar onun dokunuşuyla silinirken Taehyung'un şaşkın bakışları hayalet görmüş gibi yüzüme bakıyordu.

Ben... ben ona ne söyleyecektim şimdi? Ne kadarını öğrenmişti? Yoksa sadece ağladığımı mı görmüştü?

"T-Taehyung..."

Hala ıslak olan yanaklarımı gelişigüzel sildiğim sırada yanına yaklaşmakta tereddüt ettim.

"Sen ne zaman g-geldin?"

Gerçekten mantıklı veya mantıksız bir cevap almak istiyordum şu an. Benimle iletişime geçmeliydi yoksa ne bir şey anlatabilirdim ne de neyi gördüğünü öğrenebilirdim. Tanrı aşkına her şey nasıl bir anda üst üste gelebilir ki böyle?

"Sen... sen biriyle..."

Ah kahretsin. Gerçekten konuştuğumu görmüştü. Tanrım... nasıl bir açıklama yapacaktım şimdi ona?

"K-konuşuyordun ben gördüm sen biriyle konuşuyordun."

Tedirgince alt dudağımı ısırırken başımı öne eğerek ona mantıklı bir açıklama yapmak için düşünmeye başlamıştım. Fakat değil düşünmek allak bullak olmuş kafamı toparlayamamıştım bile. Sıkıntılı bir nefes bırakarak başımı ona kaldırdığımda hala irileşmiş gözlerle öylece yüzüme bakıyordu.

Anlatamazdım.

Tanrı aşkına kim özel güçlerim olduğuna ve bir ölüyle konuştuğuma inanırdı? Delirdiğimi düşünürlerdi ve ben onlara doğruyu anlatsam bile hiç bir şekilde inanmazlardı. Ben bile kendi benliğimi zor kabullenmiş ve inanmışken onlara bu durumu nasıl açıklayabilirdim ki?

"Ah, ben biriyle k-konuşmuyordum dostum..." Alaya vurmak dışında elimden başka hiç bir şey gelmezdi. Ona birkaç adım yaklaşırken anlamamış gözlerle yüzüme bakmaya devam ediyordu. "B-Ben kendi kendime konuşuyordum biraz üzüldüm de." Sesim sonlara doğru fısıltılı bir tona büründüğünde bakışlarımı yüzünden kaçırarak omzuna dokundum.

"Sorun yok iyiyim ama."

'Iyiyim' kelimesi daha önce hiç bu kadar zor çıkmamıştı ağzımdan. Şimdi daha da kötü hissediyordum. Henüz inanmış gözlerle bakmıyordu yüzüme. Bu da kafasında birçok soru olduğunu gösteriyordu. Sözlerime inanmak dışında yapabileceği hiç bir şey yoktu şu an. Çünkü o duymaya hiç hazır değildi, bense anlatmak için yeterince cesareti kendimde bulamıyordum. Bu yüzden bir bahane ile durumu kapatmaya çalıştım tabii oda inanırsa. Yoksa onu inandırmak zor olurdu.

"A-Ama biriyle konuşuyormuş gibi konuşuyordun..."

Gerginliğimi yüzüme yansıtmamaya çalışarak sertçe yutkundum. Ah, gergin olmasam bile bedenim gergin oluşumu çok net gösteriyordu. Gerginken kontrolüm dışında birçok harekette bulunuyordum ve oldukça utanç vericiydi.

"Sesli düşünüyordum sadece." dedim kendimi gülümsemeye zorlayarak. Aksi halde zaten kafasındaki sorular aklını bulandırırken birkaç hareketimle çözüme kavuşurdu soruları.

Öylece yüzüme bakmaya devam edişine karşı sessiz kalarak içeri geçtim hızla. Hiç olmadığım kadar berbat hissediyordum ve ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.