deadline: decipher |jenmin| [Tamamlandı]

|28|

Keyifli günler💜💙
Iyi okumalar⚘🙉
.
.

💢

Harabeye dönmüş olan yerde adım atan ayaklarım zemindeki kül olmuş taşları bir bir eziyordu. Ev yoktu, bir insan yoktu, bir ses yoktu sadece ezdiğim taşların sesi kulaklarımı tırmalıyordu. Birkaç saniye gökyüzüne baktım. Sadece karanlık vardı orda da, tek bir yıldızı dahi kabul etmemişti karanlığına. Yeniden karşımda bir külden farksız olan kırık dökük eve baktım. Bir camı yoktu gözle görülür bir şekilde kapkaraydı ve kırılmış parçaları zemine öylece dağılmıştı.

"Tam burda..."

Varlığı birkaç saniye aklımdan çıkan ve sesiyle anında varlığını hatırlatan Jennie'ye baktığımda benden birkaç adım öne geçerek içeri göçmüş alanın dibinde durdu.

"O gece burada yeniden doğdun."

Sözlerini idrak etmek birkaç saniyemi alırken gösterdiği yere çevirdim başımı. Ve o an hafızamda hiç beklemediğim bir şekilde gözümün önüne kısa sahneler geldi.

Düşüyordum, hemde öylesine büyük bir hızda çatıdan aşağı düşüyordum ki bedenimin altında kalan kırık tuğlalar da benimle beraber düşüyordu.

"Görevim ölmek üzere olan bedenlerin canını almaktı ve buraya yaşlı bir insanın canını almak için gelmiştim."

Sesini işittiğim an kesilen sahnelerle birlikte sözlerine odaklandım. Her kelimesi şaşırmama neden oluyordu. Tuhaf hissediyordum, hemde hiç olmadığım kadar tuhaf hissediyordum. Burada olmak garip duygular hissettiriyordu.

"O an üzerime düşmek üzere olan tuğlaları farkettim ve kendime bir kalkan oluşturmak adına koruma altına aldım."

Sahneler sözleriyle yeniden gözümün önüne gelirken bedenimin sert bir yere çarptığını görmem aniden sarsılmama neden olmuştu.

"Hissettiğim kuvvetle birini kurtardığımı anladığımda..." diyerek başını bana çevirdiğinde şaşkınlıkla büyüyen bakışlarımı ilk defa şahit olduğum buruk gözlerine diktim.

"Yerde yatan seni gördüm, ölmek üzere olan sen..."

Sözleri damarlarımda akan kanı anında durdurmuştu sanki. Beklemediğim bir şekilde şok geçiriyordum ve bu halimden çıkamıyordum. Zihnimde yeniden canlanan sahneler görüş alanımı kapladığında tıpkı söylediği gibi gözlerimi o an açtığımı fark etmiştim.

Sert bir yutkunuş boğazımdan gönderirken yeniden ona çevirdim bakışlarımı.

"Ölmek üzere olan sen tam burda yeniden doğdun, Park Jimin."

Ses tonu ilk defa naif geliyordu kulağıma. Onunla karşılaştığımdan bu yana ilk defa duyuyordum.

"Hatırladım." dedim içime kaçmış gibi çıkan sesimle. Hemen boğazımı temizleyerek onun yanına o içe göçmüş alana adımlarken hala şoku atlatamadığımı hissediyordum.

"Düştüğümü ve kurtarıldığımı."

Gözlerim yeniden onu bulduğunda gözlerinin o an parladığını gördüm. Gözleri daha önce hiç böyle parlamamıştı. Fakat şimdi, olağanüstü bir şekilde parladığını görüyordum.

"Hoşuna gidecegini sanmıştım." diyerek bakışlarını benden çevirdiği sırada kendime gelerek baktığı alana doğru çevirdim başımı. "Özel güçlerin bu şekilde var olması hoşuna gider diye düşünmüştüm..."

"Ölümsüz biri olmayı hayal etmek fazla uçuk değil mi?" dedim sözlerine histerik bir gülüşle karşılık vererek. Kendime inanmak günlerimi almıştı. Fakat bu bedene alışmak sanki yıllardır bu şekildeymişim gibi hissettiriyordu. Artık kendimi kontrol edebiliyordum dahası işe yarar türde kullanabiliyordum. Bu yüzden, aslında çokta kötü olmadığını güçleri kullanabildiğimde fark etmiştim.