My Dark Fake Husband

CHAPTER 82: ALICE'S POV

Nang matapos ang lahat nang trabaho sa opisina, agad na akong umuwi. At nang makarating ako sa bahay, nagulat ako nang makita kong naroon si Andreuw sa bahat at parang bihis na bihis, may dala din itong maleta.

"Nauna kapa sa akin ah? By the way, bakit may dala kang maleta?",tanong ko sa kanya. He just smile me at pagkatapos ay kinuso niya ang buhok ko.

"Can i have favor my dear sister?",after a year, naging magkapatid ang turingan namin ni Andreuw is my kuya while he treat me as his ading.

"Ano na naman yun kuya? Ikaw ah, siguraduhin mong maganda yan at magugustuhan ko.",sagot ko sa kanya pagkatapos pinag cross ko ang kamay ko.

"Pwede bang samahan mo ako sa friend ko. I plan to surprise him, gusto ko kasi siya i invite about to our car launching. I want personally visit him. So, pwede mo ba akong samahan?",bigla akong natahimik nang marinig ko ang salitang FRIEND. Mahigit isang taong kasi mula nung last na makita ko ang kaibigan kong si Anne, and i really miss her. Kung pwede lang umuwi sa Pinas para makita ulit siya gagawin ko, pero hindi ko pa kayang makita ulit ang lalaking kinakalimutan ko sa loob nang mahigit isang taon.

"Saan ba yan?",tanong ko sa kanya para makasigiro akong hindi sa Pilipinas ito.

"At Philippines. Maybe kahit ilang linggo lang tayo dun. So please, pumayag kana?",hindi ko alam kung paano ako sasagot sa kanya. Ayokong tumanggi kay kuya pero at the same time hindi pa ako handang bumalik sa pilipinas.

"Huy Alice!! Ano na? Please naman oh, samahan mo ako. Please.",wala akong ibang magawa kundi ang pumayag. Alam kong hindi pa alam ni kuya Andreuw ang tungkol sa pinag daanan ko sa pilipinas, and i dont him to know dahil ayoko na rin iyong balikan ulit. Alam kong malaki ang pilipinas, hindi naman siguro kami mag kikita ni Prin sa loob nang isang linggo.

"Fine, pero isang linggo lang ah. No excess and exemption.",pagkatapos ay pumasok na ako sa loob ng bahay.

"Pack your things now, ngayon tayo aalis. I' ll wait you.",hindi na ako muling sumagot pa, agad akong umakyat sa kwarto at nag take ng shower, pagkatapos ay nag lagay na ako ng mga gamit sa maliit na maleta. Konting damit lang ang kinuha ko para hindi mabigat.

After hours, bumababa na ako dala ang mga gamit.

"Grand ma, we have something to do. We gonna leave you for a week for the mean time.",ngumit naman si lola sa akin.

"Ok my dear. Take care, anf i hope you enjoy that.",nang makapag paalam ako kay lola, agad akong lumabas at nakita ko naman si Andreuw na nasa labas nang bahay at nakaupo sa may gilid ng pool.

"Let's go."

"Ma lalate na tayo nito, bukas pa tayo makakarating sa pilipinas.",tumango lang ako pagkatapos ay sumunod ako sa kanya. Sumakay kami sa Audi niya patungong airport. At nang makarating kami roon, agad kaming pumasok at nagtungo sa passanger area. Hanggang sa tuluyan na kaming nakapasok sa loob ng plane.

"In just a minute, the plane will about to take off. Please take your seatbelt."

Huminga ako nang malalim bago ko nalagay ang seatbelt. Get ready Alice, makikita mo na ang pilipinas.

Nang tuluyan nang makalipad ang plane, hindi na mawala sa akin ang kaba. I always to calm my self pero hindi mo maintindihan kung bakit nakakaramdam ako ng kaba.

Nang tumingin ako sa tabi ko, Andreuw already sleeping kaya naman isinandal ko na rin ang ulo at pinikit ang mata ko.

"The plane is about to settle down, please take your seatbelt. Thank you."

Pagkatapos nang ilang sandali, lumapag na ang plane na sinakyan namin. Habang unti unti akong lumalabas, unti unti ko na namang nararamdaman ang mabilis na pag tibok ng puso ko.

"Lets have some breakfast first, bago tayo mag check in ng hotel.",tumango nalang ako kay Andreuw. Kumain kami sa malapit na restautant. At pagkatapos nun ay agad kaming naghanap ng hotel.

Nang makahanap kami ng hotel, agaf kaming nagtungo sa cashier area.

"Good afternoon sir and maam, what can i do for you?"

"Miss, two room for us.",wika ni Andruew sa babae, mabilis naman tumingin ang babae sa computet monitor at pagkatapos ay tumingin ulit ito sa amin.

"Sir, we just have only two available room. The class A rooms is already accupied. So, class B room nalang po ang available.",pagkatapos ay tumingin sa akin ang babae na para bang nanghuhusga.

"Ok, i'll get that room.",pagkatapos ay muling tumingin ang babae sa monitor and then nag abot siya ng keys sa amin.

"Here's the key sir, if you have something need please proceed to our information area. Thank you.",pagkatapos ay umalis na kami ni Andreuw. Number 607 class B room ako kaya naman medyo mataas taas pa ang room ko samantalang si Andreuw, number 499 room siya.

"If you have some consern, pumunta ka nalang sa baba and ask for assistance in information area. Magpapahinga muna ako, napagod ako sa biyahe.",pagkatapos ay lumabad na ito sa elevator.

Nang maghiwalay na kami ni Andreuw sa elevator, muli akong nakaramdam ng kaba, hindi ko ito maupaliwanag. Kaya naman nang makarating na ako sa room ko agad akong pumasok.

Pagkalipas nang ilang sandali, naramdaman kong mainit sa loob ng room, i check the aircon kung gumagana. And then i found out na hindi ito nag fufunction, kaya naman muli akong bumaba.

At nang nasa ground floor na ako, agad akong nagtungo sa information area, and when i was walking towards  the way, bigla akong napahinto nang makita ko ang isang pamilyar na tao. Umatras ako para magtago, kitang kita ko ang lalaki, kahit medyo may kalayuan, kilalang kilala ko ito, at hindi ako pwedeng magkamali, its Prin, nasa cashier area ito.

Pinagmasdan ko siya habang nasa cashier area parin ito. God, i miss this guy. Hindi ko magawang alisin ang paningin ko sa kanya, hanggang sa isang babae ang lumapit sa kanya, it seems that they were closely related.

Habang pinagmamasdan ko silang dalawa, parang nadudurog ang puso ko sa tuwing nakikita kong ngumingiti si Prin sa kanya. No, dapat hindi ko na maramdaman to. I already move on, kaya dapat wala na akong kahit anong sakit na nararamdaman.

Hanggang sa unti unting tumulo ang luha ko nang makita kong nagyakapan sila. He already forget me, nakalimutan na niya ako. Meron na siyang mahal na iba. Parang dinudurog ang puso ko nang paulit ulti. Hindi ko parin pala kayang makitang masaya na siya sa iba. Hindi ko parin pala kaya.

Akmang tatalikod na ako para bumalik, nang bigla akong napahinto.

"Ma-ma"

Gusto kong umalis sa kinatatayuan ko pero gusto kong makita sila.
Muli akong humarap sa kanila, at sa pagkakataong ito, hindi ko na kinaya ang sakit na nararamdaman. Kumawala ang mga luha sa mata habang pinagmamasdan ko silang masaya. He has a son, may anak na rin sila. May pamilya na si Prin.

Mabilis akong tumalikod, at tumakbo pabalik. Walang patid parin ang pag agos nang mga luha sa mata habang paulit ulit na pumapasok sa isip ko ang mga nakita ko. Masayang masaya siya habang buhat buhat niya ang baby nila.

Nang makarating ako sa room ko, agad akong humiga sa kama at muling umiyak. Bakit napakadali niya akong palitan. Mahigit isang taon na ang nakalipas nang mangyari ang lahat, pero hanggang ngayon, nananariwa parin ang alaala naming dalawa sa akin.

Sa buong araw na iyon, wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak buong maghapon.