My Dark Fake Husband

CHAPTER 73: ALICE'S POV

Pinilit kong tumayo at puntahan si Prin, kahit na walang tigil ang dugong lumalabas sa sugat ko. Ngunit wala akong alintana malapitan ko lang siya.

"Prin, huwag!! Huwag mo akong iiwan!",nakatingin ako kay Prin habang walang tigil akong umiiyak. Hindi ko alam kung anong nangyayari ngayon, mahal na mahal ko si Prin at hindi ko makakaya kung mawawala siya. Hindi ko mapapatwad ang sarili ko.

"Im sorryyy, kung nasaktan kita, pero ang totoo minahal kita Alice. Sorry for being a foolish, i was afraid to confess my feeling to you for the reason that you might reject me after all what i've done.",walang tigil ako sa pag iyak habang tinitignan ko siya na unti unting nanghihina dahil sa mga tama ng baril sa kanya. Oo, hiniling kong mawala na siya sa buhay ko, pero hindi ganito na iiwan niya ako. Ang gusto ko ay umalis na siya sa buhay ko at magsimula ng wala ako. Please God, iligtas mo siya, hindi ko kakayanin kung mawawala siya. Niyakap ko siya ng mahigpit habang walang tigil ako sa pag iyak.

"Masaya akong minahal kita. Every moment na nakasama kita it was my happiest moment in my life. Hiling kong mabuhay ka ng maayos. Masaya ako dahil kahit sandali ng buhay ko, nakita kita at niligtas. I love you so much. Stop crying my dear  wifey.",pagkatapos ngumiti ito at hinaplos ang basang pisngi ko. Oh God please, ako nalang ang kunin mo, huwag siya.. Hindi ko makakaya pag nawala siya. I cant even forgive myself kung mawawala siya. Habang buhay kong sisisihin ang sarili ko. Hanggang sa unti unti na nitong pinikit ang mata niya. Mabilis kong kinuha ang baril na hawak ni Prim at walang pakundangan ko iyong binaril kay papa, walang tigil ako sa pagkalabit ng baril hanggang sa maubos ang bala nito. Kitang kita ko rin kung paano tumumba si papa sa sahig at naliligo sa sarili niyang dugo. Muli akong numalik kay Prin na kung saan wala na itong malay. Muli ko siyang niyakap nang mahigpit. Pagkatapoa pinilit kong tumayo upang tignan si papa, dahil kahit paano, tinuring ko siya ama, hindi ko matanggap na dito kami matatapos, akmang maglalakad na ako ng maramdaman kong unti unting akong nahihilo at lumalabo ang paningin ko dahilan para matumba ako ng mawalan ng malay.

Mariin kong dinilat ang mata ko habang nararamdaman ko parin ang kirot mula sa tagiliran ko. At nang maimulat ko ang mga mata ko, nakita ko si Anne na nalatulog sa isang upuan.

"Anne.",agad naman itong nagising nang tawagin ko ang pangalan nito.

"Alice! Kamusta kana? Kamusta pakiramdam mo?",mabilis itong lumapit sa akin. Kitang kita ko ang pag aalala sa mga mata nito.

"Nasan si Prin? Kailangan ko siyang puntahan.",mabilis akong tumayo at pilit kong nilakad ang mga paa ko. Ngunit hindi pa ako nakakahakbang ng bigla akong manghina, kaya naman agad akong inalalayan ni Anne pabalik sa kama.

"Anne, nasan si Prin? Ok lang ba siya? Ligtas ba siya?",hindi ko maipaliwanag ang takot at kabang nararamdaman ko. Gusto ko siyang makita. I want to know kung ligtas siya.

"Im sorry Alice.",pagkatapos yumuko ito. Para akong nawalan ng buhay sa sinabi niya. Bakit siya nag sosorry? Anong nangyari sa kanya. Unti unti kong nararamdaman ang pagtulo ng mga luha ko.

"He is in critical condition. In coma siya at hindi alam ng mga doctor kung magigising pa siya.",at sa pagkakataong ito, bumulalas na ang mga luha ko. Para akong pinapatay unti unti dahil sa sakit. Bakit siya pa! Bakit hindi nalang ako!

Pilit kong pinapakalma ang sarili ko ngunit the more i resist the more i feel pain. Dapat ko bang sisihin ang sarili ko dahil sa nangyari?

"Anne, please. Sabihin mo sa akin, magiging ok si Prin diba? Magigising siya."

"Anne, mangako ka. Walang masamang mangyayari sa kanya diba?",sumasariwa ang mga sakit sa puso ko habang iniisip ang kalagayan ni Prin, gusto kong saktan ang sarili ko dahil wala manlang akong nagawa para iligtas siya.

Simulat sapul, mula nang malaman ko ang lahat, nakaramdam ako ng takot. Alam kong madadamay siya sa pagitan namin ni papa, pero hindi ko alam at inaasahan ang nangyari, he is the person, whom i love the most. Siya ang lalaking hindi ko inaasahang mamahalin ko. Nuong una, walang akong ibang nakita sa kanya kundi kabutihan. Kahit nagsungit ako sa una naming pagkikita dahil sa nangyari sa akin, nakita ko parin ang mabuting ugali nito. He is a gentle man, nuong oras na sinampal ko siya sa hospital, hindi ko iyong sinasadya, kayat laking gulat ko ng hinayaan niya lang aking sampalin siya. And thats what i tried to be nice sa kanya. Pumayag ako sa deal dahil gusto kong makabawi sa ginawa ko, but in the end, hindi ko akalaing mamahalin ko siya ng ganito.

"Paano pa ako haharap kay tito? Kung ako na mismo ang dahilan kung bakit nasa panganib ang buhay ni Prin. Anne? Hindi ko alam ang gagawin ko.",ramdam ko ang mga mainit na likido ko na pumapatak sa pisngi ko.

"Alice, alam kong nasasaktan ka at nahihirapan ka ngayon. Pero alam kong hindi mo ginusto ang nangyari.",she hugs me tight, dahilan para lalong tumulo ang mga luha ko. Sobrang sakit talagang isipin na nasa critikal na kondisyon ang taong mahal mo dahil sayo. I though wala na kami, pero bakit ganto kasakit sa akin na mawawala siya.

"Anne, samahan mo ako. Gusto kong makita si Prin.",biglang kumawala sa akin si Anne at tumingin sa mga mata ko.

"Alice, magpahinga ka muna. Hindi kapa pwedeng mag lakad lakad. Sariwa pa yung sugat mo.",wika nito pagkatapos hinaplos nito ang buhok ko.

Paano ako makakapagpahinga kung alam ko sa tuwing pagpikit ng mata ko nangangamba akong hindi ko na siya makita. Natatakot ako na sa oras na imulat ko ang mga mata ko ay makita ko na siyang buhay.

"Anne, paano pag hindi na siya nagisung? Paano pag wala na siyang maalala? Anne, natatakot ako.",ramdam ko ang sakit sa pinaka loob looban ng puso ko. Ramdam ko ang kirot na pumupilipit sa bawat parte ng katawan, ngunit wala nang ibang mas sasakit pa.

"Alice, wag mong sasabihin yan. Hindi ka nga pinabayaan, kaya maniwala kang hindi ka rin niya iiwan. Magtiwala lang tayo, magiging ok ang lahat.",pagkatapos muli akong niyakap ni Anne.

Kahit pilit kong nilalakasan ang loob ko, wala parin takas ang takot at pag aalala ko sa kanya. Makakaya ko pa ba ang lahat ng ito? O susuko na ako?

"Goodafternoon, check ko lang vitals sign ng patient.",wika ng isang babaeng nurse na pumasok sa loob ng kwarto ko.

"Take this medicine po, para sa sugat niyo. At saka kailangan niyo po munangag pahinga. I will inject sleeping aids for you to gain a rest.",pagkatapos pinahiga ako, unti unti ko namang naramdaman na inaantok na ako dahil sa tinurok nitong gamot sa akin. Hanggang sa unti unti ko nang pinikit ang mga mata ko.