My Dark Fake Husband

CHAPTER 93: PRIN'S POV

Unti unti kong minulat ang mga mata ko nang marinig ko ang isang pamilyar na boses. Agad akong tumingin at nang makita kong si Alice ang nasa tabi ko at nakayakap sa akin, agad akong nakaramdam ng saya.

"Sorry, di ko alam na sobrang nahirapan ka. Im sorry. Mali ako! Maling mali ang mga ginawa ko.",hawak hawak niya ng mahigpit ang palad ko habang nararamdaman ko naman ang pagpatak ng luha nito sa mga kamay ko. This time, your not running away from me.

"Stop crying my wife.",turan ko sa kanya. Pinilit kong banggitin sa kanya ang mga salitang iyan, kahit medyo hirap akong gawin.

Agad naman itong napatingin sa akin, at nang magtama ang mga mata namin, agad akong napangiti.

"Prin!! Thank God, gising kana.",mabilis niya aking niyakap. I miss this smell. Pleasee dont ever ever leave me again.

"Oh thank God. Ligtas ka! Im sorry! Im sorry for all what ive done.",labis ang iyak nito habang walang tigil siyang humihingi ng sorry sa akin, hindi ko magawang sabihin sa kanya na wala siyang kasalanan kaya naman ini angat ko nalang ang mga palad ko at hinaplos ang kanyang likuran. Its ok! Tama na. Maayos na ang lahat. Huwag ka nang umiyak.

Nang kumawala ito sa pagkakayakap, agad itong tumingin sa akin. Kitang kita ko ang mga pag aalala sa mga mata nito. Pulang pula at mugtong muto ang mata niya at alam kong dahil yung sa sobrang pag aalala sa akin.

"Anong nararamdaman mo? May masakit ba sayo?",mabilis nitong tanong sa akin. Hindi ko magawang umimik at sumagot sa kanya, dahil nakakaramdam ako ng kirot sa dibdib ko.

"Dito ka lang. I'll call the doctor.",pagkatapos ay agad itong naglakad at lumabas ng kwarto.

Maya maya'y bumalik na ito kasama ang isang doctor at nurse.

"He is fine now. The thing he must do is to recover from his accident. Maybe he must stay here for a while. I let you know if he were going to discharge.",turan ng doctor bago ito umalis. Agad naman akong tumingin kay Alice na siyang nakatingin sa akin. Kitang kita ko ang saya sa mga mata nito.

"Bilisan mong magpagaling, para maka uwi kana.",tugon nito sa akin. Ngunit agad kong napansin ang pagbabago ng emosyon nito. Muling nanubig ang mata nito at tila may mabigat sa dibdib niyang di niya masabi.

"You ok? Do you have something to tell me?",tanong ko sa kanya. Tumingin lang naman ito sa akin. Alam ko at ramdam kong sa bawat tingin niya, may ibang pahiwatig at hindi ko mawari kung ano ito.

"Huh! Yah im ok. Magpahinga ka na. Para mabilis kang gumaling.",muli nitong tugon pagkatapos ay agad itong lumabas. Does something bad happen? May problema ba siya?

Hindi ko magawang makatulog, kaya naman nanatili akong mulat hanggang sa muling makabalik si Alice.

"Does Dad knew what happened to me?",agad kong tanong sa kanya nang makabalik ito.

"Huh! Why? Diba dapat alam niya rin ang nangyari."

"No, pleasee dont tell him. Mag aalala lang yun sa akin.",pagkatapos ay muli akong tumingin sa kanya, at nang magtama ang mata namin, nakita kong may awa ang mga mata nito.

"Sorry! Sorry! Pero alam ng daddy ang nangyari sayo. And your right, sobra siyang nag alala sayo."

"Then where is he? Does he visit me?",tanong ko sa kanya.

"Yes, but he left you.",turan nito habang may tumulong luha sa mga mata nito. Bigla akong nakaramdam ng kaba. Hindi ko alam pero ibang iba ang pakiramdam ko nang makita kong umiyak siya nang sabihin niya sa akin iyon.

"Then why are you being like that!? I cant understand you."

"Sorry! Sorry! Wala na si tito.",bigla akong natigil sa sinabi, para akong binuhusan ng sobrang lamig na tubig. Wala na? Why? Anong nangyari?

"Tell me? Why? How?"

"Nung dinala ka dito, halos wala kanang buhay. Ilang oras ka nilang ni revive its because almost of your heart damage due to accident. Then thank God, na revive ka nila, pero hanggang dun nalang. You have a very low chance para mabuhay, and the fact that they cant revive you again. But then there is only one thing to do for you to survive, its heart transplant.",unti unti nanubig ang mga mata ko habang pinapakinggan ko ang sinasabi niya, hindi ko magawang maniwala sa kanya, gusto kong kalimutan ang mga narinig ko para di ako masaktan ngunit mahirap.

"Dont tell me, he gave his heart to me?",tanong ko sa kanya. Tumingin lang ito sa akin habang nag uunahang pumatak ang mga luha niya.

"Tell me!! Alice!",pagkatapos ay tumango ito at sa pagkakataong ito, unti unti nang nagbagsakan ang mga luha kanina ko pa pinipigialan. No! This wont happen!! Hindi ito totoo!

"Sorry! Alam kong kasalanan ko! Sorry!"

"Will you please leave me! Gusto ko nang magpahinga.",turan ko sa kanya habang iniwas ko ang tingin ko. I cant believe na ang nag iisang pamilya ko ngayon mawawala pa. How will i leave now? Paano na ako?

"Sorry!",pagkatapos ay lumapit ito sa akin at hinawakan ang mga palad ko ngunit mabilis ko rin itong inalis.

"I said leave! I want to rest!",pagkatapos ay humiga na ako. Maya maya'y naramdaman ko ang pag lisan nito sa kwarto. Muli akong bumangon at sa pagkakataong ito, muli kong binuhos ang sakit sa dibdib ko.

Dad! Why? I thought your the best that in the world but i was wrong. How could be a best dad leave his son alone. Your the worst Dad ever! Bakit mo ako iniwan? And now i am alone, how am i suppose to leave without you. Iniwan na tayo ni Mommy nuon, at pati ikaw iniwan mo na din ako. Huh!! I wont forgive this! You leave me without knowing how painful it was.

Hindi ko mapigilan ang patuloy na pagpatak ng luha ko, habang iniisip ko kung paano ko itutuloy ang buhay ko. Alam kong hindi ganun kami ka close ni Dad. We always argue and fight, i shouted him like he is not my father,  but i swear, God knows how I am thankful for having them. Im not that kind of showy, but i love them. Hindi ko man maipakita kung gaano ko sila kamahal, but believe me, i value them like the way they value me. At kung bibigyan man ako ng isa pang pagkakataon na mamili ng mga mga magulang, i will always choose them repeatedly.

Dad, Mom, please guide me. Bigyan niyo ako nang lakas, para muling tumayo its because i dont think i were able to stand again. It is very hard to me, the pain was killing me. And knowing that i have not a parents now to guide me, no parents that will cheer me up, and the most painful is that, i dont have the parents that will stay at my side at the important day of my, at my wedding.