My Dark Fake Husband

CHAPTER 96: ALICE'S POV

Di ko alam kung kaya ko pang harapin si Prin pagkatapos ng lahat. Hindi ko siya magawang bisitahin sa hospital, kaya naman kay Andreuw nalang ako nagtatanong.

"Hello, kamusta na siya?"

"He fine. Ngayon siya lalabas."

"Mabuti naman kung ganun. Masaya akong maayos na siya."

"Alice, why dont you try to visit him. I know both of you missing each other. Stop hurting yourself."

"I cant, wala akong mukang maihaharap sa kanya. Pagkatapos ng lahat ng nangyari, i cant able to face him."

"Fine. If that is your decision, then i have nothing to do. But still, you have your chance to return to him. Gumawa na ako ng paraan para magkita kayo ulit, now its turn if you will coming back to him or not. Moving on is not the solution, its accepting your faith."

"What? What do you mean na gumawa ka ng paraan para magkita kami?"

"Matagal ko nang alam. I knew it when you ask me to help you to moving on, alam kong kaya ka narito sa thailand its because of that. At napatunayan ko yun nung sinama kita sa pilipinas, the man that youve trying to forget is my childhood friend. Kaya naman nung pabalik tayo ng manila, pinasakay kita sa kanya, because i know that your miss each other so much. Hindi rin ako umuwi nun for the sake naakapag bigay ako ng space sa inyong dalawa, but still mukang useless."

"So all this time, alam mo lahat ng tungkol sa amin ni Prin?"

"Yeah, i knew from the first, that you are Alice Watcharapon, the Ex wife of Prin Sy, that's why i dont build a relationship that is more than a friend between us.",para akong matutumba sa kinatatayuan ko nang malaman kong alam pala niya ang lahat. Hindi ko mapigilan hindi maiyak habang iniisip ko ang pag hihirap na pinagdaanan ko para makalimut sa kanya.

"By the way Mamayang 8 na ang flight niya pabalik ng pilipinas. I hope you wont regret it.",pagkatapos ay pinatay na nito ang tawag.

Tumingin ako sa watch ko and its 6:35 pm, muli akong napa isip kung ito na ba ang chance to continue what we have started. But still i cant face him, the truth that im the reason why his father died.

"What's bothering to you my dear?",tanong sa akin ni lola ng makita niya ako sa sala. I had told to granny everything happen to my life. Sinabi ko sa kanya ang sa amin ni Prin, kaya naman laking pag aalala nito nang malaman ang naging kalagayan niya matapos ang accident.

"Granny, i want to see him. I miss him so much and i still love him.",pagkatapos ay tumulo ang mga luha ko habang nakatingin kay lola, agad naman akong niyakao ni lola ng mahigpit.

"Then let it be. If you love him, let your heart feel it. If you miss him, then go, see him."

"Do not fight your own heart. Because heart has its own reason that your mind does not have.",paliwanag naman sa akin ni lola habang hinihimas niya ang likod ko.

"How, i cant face him. I feel guilty thinking that i am the reason why he is suffering from pain now. I am the reason why his Dad left him. And i cant endure the pain."

"Nothing good will happen if you always entertain your pain my dear. Make that pain as your power to rise again. Thats why, even you feel pain when you face him, then that mean, your be stronger.",pagkatapos ay kumawala siya sa akin ang tumingin.

"Go, dont make any regrets.",pagkatapos ay tumayo na siya at umalis.

Alam kong tama si lola. Hanggang takot ako harapin ang sakit, hindi ako magiging matatag. Minsan ang sakit na nararamdaman natin ay siyang magsisilbing lakas natin para lumaban.

Agad na akong nagbihis. Pagkatapos ay mabilis akong lumabas ng bahay. I check my time and it was 7:20 kaya naman nagmadali na akong pumara ng sasakyan. Hindi ko alam kung aabot pa ako, dahil sa totoo lang may kalayuan ang airport, kaya naman habang pa liit ng paliit ang oras, pabigat ng pabigat ang narardaman ko. At dahil siya lang iniisip ko, hindi ko namalayang nakarating na kami. Muli kong sinipat ang oras ay mabilis aking tumakbo papasok sa airport nang makita kong 7:55 na.

Mabilis kong kinalat ang mata ko. Takbo diyan takbo doon ngunit hindi ko siya makita. Nag uunahang nang tumulo ang luha ko habang walang tigil ako sa paghahanap sa kanya. Prin! Nasan kana ba? Pleasee andito ako, sana magpakita ka. Andito na ako!

Walang tigil ako sa paghahanap hanggang sa nagtungo ako sa second floor ng airport.

Prin! Papasok na ito sa entrance gate patungo sa plane.

"Prinnnnnn!!!!",sa pagkakataong ito, nag unahang nang tumulo ang mga luha ko nang limingon ito sa akin. Mabilis akong tumakbo patungo sa kanya. Habang siya naman nanatili lang sa kinatatayuan niya.

At nang makalapit ako sa kanya, tinutigan ko siya.

"Aalis kana pala! Hindi mo manlang ako sinabihan! Hindi kaba mag papaalam sa akin!? Huh!! So ano? Ganun nalang yun!? Pagkatapos mong isakripisyo ang buhay mo para sa akin, iiwan mo lang din ako. Hahayaan mo lang ako! Your making your sacrifies nothing!",nag uunahan paring tumulo ang mga luha ko habang iniiisip kong natiis niyang umalis nang hindi manlang ako nakikita. Sobrang sakit sa part ko. Pagkatapos ay lumapit ito sa akin at tumitig sa mga mata ko.

"Shut up! Your too noisy wifey!",pagkatapos ay kinabig niya ako at mabilis niya akong siniil nang halik. Wala akong ginawa kundi tumugon sa mapusok niyang labi. Prin! Bumalik na tayo sa dati.

"Its ok. Tama na. I believe na tayo na talaga until the end.",tugon nito habang dumadaloy parin ang luha sa mga mata ko.

"Im sorry kung ngayon lang kita pinuntahan. Im sorry for making you wait. Im sorry for making you suffer.",hindi ko pa natatapos lahat ng gusto kong sabihin nang muli niya akong siilin ng halik.

"Come with me. Umuwi na tayo sa pilipinas.",kusa akong napangiti nang ayain niya akong bumalik sa pilipinas. Totoo na ba to?

"Lets go.",pagkatapos ay hinawakan niya ang kamay ko at ngumiti. I miss his smile. I miss you so much.

"San kayo pupunta?",nakangiting tanong sa amin ni Andreuw.

"Uuwi ng pilipinas.",sagot naman ni Prin. Tumawa naman silang dalawa ni tita.

"Nakalipad na yung plane. Isang oras ba naman kayong maghalikan.",tugon ni Andreuw pagkatapos ay nagtinginan sila ni tita. Agad naman napatingin si Prin sa relo nito and Andreuw is right, it was 9 now.

Pagkatapos ay lumapit sa amin si Andreuw at tita Alex.

"Bukas nalang tayo umalis.",tugon ni tita pagkatapos ay naglakad na sila palabas ng airport. Tumingin naman ako kay Prin. This time, i will never ever let you go again.