DÜŞ KEFENİ.

31. Bölüm: "Cam Küre."

Multimedya:

Blackbear, Hor Girl Bummer

Merhaba!

Direkt geçin ve keyifle okuyun. Oylamayı ve paragraf arası yorumlarınızı bırakmayı unutmayın canımın içleri<3

🍂

31. Bölüm: "CAM KÜRE."

Anladım ki, çocukluğumuz yetişkinlerin parmak uçlarında hayat bulduğu gibi yine onların parmak uçlarında parçalara ayrılabilirdi.

Ruhunu kanırta kanırta koparan, sonra çiğneyip tüküren vahşi insanlar tanıdım. Hepsi bir yaranın sahibiydi. Onlarla kafamın içinde yüzleştim, kafamın içinde mücadele ettim, savaştım... Nefret ettim, öfke besledim, öldürdüm. Hepsi kafamın içinde oldu. Hep hayalleri öldürdüm, hayalet olup ruhuma sızdıklarında onlardan korkmadım. Hiç korkmam sandım... Kafamın içindeki hayaletleri öldürürken özgürdüm ama bir gün o hayalimde öldürdüğüm insanla yüzleşeceğimi hesaplaşamamıştım. Ölmüş olması gerekiyordu, çünkü hayallerimde onu sayısız kere bıçaklamıştım.

Oysa karşımdaydı.

Katilim.

Katilimiz.

Kafamın içinde defalarca kez bunu kurgulamıştım. O gecenin suçlusunu öğrendiğimde, onunla yüzleştiğimde ne yapacağımı düşünüp durmuştum. Saldıracağımı, bağırıp çağıracağımı, yüzünü tokatlayacağımı düşünmüştüm. Çünkü yapabilirdim, şiddete meyilliydim ve o... babamı öldürmüştü, annemin dilini kesmişti. Babamı yerin altına, kalbimin yedi kat derinine gömmüştü. Annemi susturmuşlardı, belki de annem o gece çok çığlık attığı için onun dilini kesmişlerdi. Ne de olsa katiller arkalarında delil bırakmayı istemezler. Ben de gördüğüm ilk yerde onu öldürmek istedim ama... amcası Duman'ın odasından çıkıp koridorun ucunda kaybolana kadar sadece arkasından baktım.

Konuşamadım.

Yakasına yapışamadım.

O Duman'ı incitti ama ben sadece onun arkasından baktım.

O gözden kaybolalı ne kadar süre geçti ve ben orada ne kadar dikildim bilmiyorum ama her şeyin bittiğini hissettiğimi biliyordum. Her şey bitti ama her şeyim duruyor. İçeride. Dönüp ona bakabilirdim ama bakmak görmeye benzemez, bilirdim. O bir cinayetin sebebi olabilirdi, bir katil olabilirdi ama aşık olmayı seçti ve öldü.

Ve o yüzden dönüp bir daha öylece ölmesini izleyemedim.

Artık her şey net, doğru. Katil belliydi, sebepler ve sorumlular belliydi. Duman'ın amcası, Duman'ın annesiyle bir ilişki yaşıyordu ve onun kendisini bir başkasıyla aldattığını düşünerek o geceyi planlamıştı. Sanki kendisi yasak bir ilişki yaşamıyormuş gibi... Üstelik yanlış anlaşılmaydı. Bizim suçumuz neydi? Annemin, benim, Duman'ın, Ada'nın? Madem ikisi tarafından aldatıldığını düşünüyordu, neden ikisini öldürmemişti? Resmen katliam gerçekleştirmiş, merhamet etmemişti. Hadi bizi geçtim... Duman ve Ada onun yeğeniydi, nasıl hiç acımazdı?

Neden sırf çocuk olduğumuz için hayatımız avuçlarımızdan alınabiliyor?

Anlamıyorum, nasıl...