DÜŞ KEFENİ.

37. Bölüm: "Yeni Bir Sayfa."

Multimedya:

Sezen Aksu, Yetinmeyi Bilir Misin?

Meraba meraba heyecanlı mısınııız? Bence öylesiniz^^

Keyifli okumalar canımın içleri<3

37. Bölüm: "YENİ BİR SAYFA."

Duman, bugün hastaneden çıkıyordu.

Çok uzun yıllar sonra ilk kez, geleceği arzulayıp ümit etmek için bir sebebim var. Aşk bir sebep olabiliyormuş, duygular ellerinden tutup kaldırabiliyormuş, kötü bir kalpte sevgiyle yumuşayabiliyormuş. Nasıl anlatırım bilemiyorum ama mutluyum. Hani... bir çiçeği bile sulayıp büyütebilecek kadar mutluyum.

Delirmek bir hastaneye yatmanın sebebidir, birine deli olmaksa aşkın sebebi.

Bir mağaranın içinde yıllarca yaşamış, orada büyümüş, sanki o mağaranın taş duvarları arasında kalbim de taşa dönmüştü. Çok sonraları o mağara ışığı almış, kalbim ısınmaya başlamıştı ve bugün de ilk kez mağaradan dışarıya adımımı atıyor gibiydim. Birine deli olmak deli olduğum anlamına mı gelir bilmiyorum ama sebepsiz tüm bu aptal gülüşlerim kesinlikle delirdiğim anlamına geliyordu bence.

Neye gülüyorsun Mahşer?

Şiddet dolu yaşamımda, ilk kez tüm kavgalarım bitmiş gibi hissediyorum. İşte buna gülümsüyorum.

Biriyle, birileriyle, kendinizle, duygularınızla kavga etmemek çok güzel bir şeymiş. Artık kimseyle dövüşmüyorum, kendimle bile.

"Ben bu hastane yatağını sevdim, biraz daha kalsam mı?"

Duman'ın sesiyle beraber kaşlarımı hafifçe çatarak omzumun üzerinden ona doğru döndüm. Yatağında uzanmış, pişkin bir ifadeyle sırıtıyordu. Gülümseme değildi, tamamen sırıtmaydı. Hastane odasındaydık, ben dolabının içindeki kıyafetlerini topluyorken Duman da beni izliyordu. Dolabın içindeki askıyı çıkarıp askıdaki tişörtü katlarken, "Benim yatağımı daha çok seveceksin," diyerek ona göz kırptım.

Duman doğruldu. "Hadi gidelim!"

Gözlerimi devirirken apaçık şekilde sırıttım ve elimdeki tişörtü de koltuğun üzerindeki spor çantanın içine bıraktım. Söz konusunun yatak olması Duman'ın hoşuna gidiyordu. Tişörtü çantaya koyup doğrulduktan sonra onun yorgun yüzüne baktım. Ameliyatın üstünden on gün geçmişti ve bu sürede Duman'ın durumu şükürler olsun ki iyiye gitmişti. Ameliyattan sonra uyanmasını beklediğim o saatler ameliyatı beklediğim saatler kadar zor geçmişti. Akşama doğru uyandığındaysa... kendi boynuma yasladığım o bıçak elimden düşmüş, rahat bir nefes alabilmiştim.

Uyandıktan sonra çok yorgun düştüğü için hemen tekrardan uyumuş, aralıklarla uyanmıştı. Yoğun bakımdan normal odaya geçtiğinde her şeyin yolunda gittiğini anlamış, sevinmiştim. Ameliyat yorgunluğunu birkaç gün sonra atmış, yemek yemeyip toparlamaya başlamıştı. Genelde bana sataşmış, uyumuş, dinlenmişti. Ada ve Muhammet bu sırada sık sık odasına gelmiş, Duman'ın yanında kalmışlardı. Ada mutluydu, fizik tedaviye kaldığı yerden devam edecekti.

İşte bugün de hastaneden ayrıldığımız gündü. Ada ve Muhammet arabayı çalıştırmak için aşağıya inmişti. Duman kıyafetlerini giymiş, hazır şekilde uzanıyor ve benimle uğraşıyordu. Kıyafetlerini giyerken ona yardımcı olmuştum, çamaşırını ve çıplak göğsünü görmüştüm; Duman bununla epey eğlenmişti. Günlerin yorgunluğu üzerindeydi ama iyi görünüyor, muhtemelen öyle de hissediyordu. Eve gittiğimizde onu sakal traşı edecektim. Her şey yolundaydı ama Duman hâlâ iyileştiğine inanamıyordu. Dün gece bana beni sen kurtardın, demişti. Ama ben hâlâ kurtulduğuma inanamıyorum, diye de eklemişti.