34

3.4K 166 36
                                    

D

"Dada? Where are you na???"

"Malapit na ako.. Ano ah, open the gate na... No, no pala.. Don't leave your mama, ako na papasok sige na.."

Halos paliparin ko na yung kotse mula coffee shop pauwi ng bahay.. Bigla na lang tumawag si Dealan kanina..

And I think my wife is about to give birth na, almost due date na din naman niya.. While talking to Dealan on the phone, naririnig ko pa sa background si Jema...

Pag tapat ko sa gate ng bahay namin, bumaba agad ako ng kotse... Dali dali akong pumasok sa loob ng bahay...

Naabutan ko si Jema at Dealan sa living room.. Bitbit na ni Dealan yung emergency bag ni Jema.. And my wife is on the couch, hawak hawak ang tyan niya at halatang hirap na hirap na, you can clearly see it on her face..

"Love, come on... Let's go..." agad kong binuhat si Jema.

Sa backseat kami umupo ni Jema at si Dealan na ang nag drive.

"Love, I'm scared..." hirap na hirap na sabi ni Jema..

"Don't be scared, love.. Nandito lang ako di kita iiwan.."

Hindi sumisigaw si Jema o kung anumang usual na napapanuod ko na reaction ng manganganak na, pero kitang kita sa mukha ni Jema na hirap na hirap siya..

"Love, please, say something.. Mas nag aalala ako.." ang tahimik kasi niya, hawak hawak niya lang ang tyan niya at puro malalalim na paghinga lang ang naririnig ko sa kanya.

Isinandal lang niya ang likod niya sa akin..

"Deanna, please stay with me, wag mo ko iiwan..." tanging sabi niya..

Mas lalo akong napaparanoid.. Di ko alam kung ano na bang nararamdaman ng asawa ko...

"Love, nag aalala ako... Please say something naman ohhh.. Saan masakit? Please, Jema..."

"Just stay, love..."

Pagdating namin sa ospital... Diniretso na agad si Jema sa delivery room..
.
.
.
.
.
"Ahhhhhhhh!" and there, after the long hours of labor, narinig ko ng sumigaw si Jema..

"Jema, push more...." the doctor said.

"Go, love, you can do it. I'm just here, love..." hawak hawak lang ni Jema ang dalawang kamay ko..

Kanina pa kami dito, pero hirap na hirap si Jema ilabas ang baby namin..

Kung kanina halos wala siyang reaction, ngayon awang awa na ako sa asawa ko, parang gusto ko na lang na ako na lang makaramdam lahat ng paghihirap niya..

"Ahhhhh! Deannaaaaa!" lalong humihigpit ang hawak ni Jema sakin..

"Jema, push...." lahat ng instruction ng doctor ginagawa ni Jema kahit hirap na hirap siya..

"Love, konti na lang... Para kay baby.."

"One more, Jema, push harder... Lalabas na ang baby mo...."

"Ahhhhhhhhhhhhh!" and Jema screamed the loudest..

Nakita kong may inilabas na yung doctor kay Jema...

"It's a boy!" the doctor said...

Holy moly! It's a boy!

I heard my son crying...

"It's a boy, Jema! We have a baby boy.." I kissed Jema on the forehead..

"I love you, Deanna.." she whispered.

"I love you too, Jema.."

Inayos na ng mga doctor at nurse ang anak ko at si Jema..

After a few minutes the doctor went back to Jema...

"Jema, this is the last stage, we'll deliver your placenta out.."

The doctor hands went inside the cover again..

Okay... Ngayon ko lang nalaman na may ganito pa pala after giving birth.. When Dealan was born I was outside the delivery room, so, I didn't know na may ganito pa pala.

"Wait, something doesn't feel right.." the doctor said.

Nagtinginan lahat ng nurse...

"What is it, doc?" nagtatakang tanong ni Jema.

Nakatingin lang ako sa kanila, di ko alam ang sasabihin ko.

Anong meron??? Nadeliver na ang anak ko ah?

Ano pang magiging mali?

"Something is hard in here.." sabi ng doctor.

Yung itsura ni Jema gulat na gulat.. Para bang nagkaintindihan na agad silang dalawa ng doctor.

Gulong gulo ako! Anong nangyayari?!

"There's another baby in here! You're having twins Jema..."

Twins? Ano daw? Tama ba rinig ko?

Nag prepare ulit yung mga nurse..

Then, my wife delivered another baby..

"Its a girl, Jema..." the doctor said while holding the baby..

This is so unexpected!

Sa lahat ng ultrasound ni Jema, hindi naman twins ang result..

Then, I heard my another twin baby crying...

"Jema, this is so unexpeted, love... I love you!"

My wife looked at me and just smiled...

Her smile is so priceless.. I can see the exhaustion on her eyes, but I can see happiness too..

We have twins!

ParisTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon