DERİNLİKTE SAKLI (Yeniden Yayımda)

51

Merhabalar

Timuçin olayını uzattın diyenler için kitaptaki çözülmesi gereken birçok ipucu bıraktım aslında. Belli bir kurgu planım var ona göre yazıyorum. Hemen onuncu bölümde açıklasam heyecanı kaçardı. Zaten sona baya yaklaşmış bulunmaktayız. Bende bitirmek için fırsat buldukça yazmaya çalışıyorum.

Yeni bölümlerde görüşmek üzere :)

Oy vermeyi yorum yapmayı unutmayın

insta: elifkaplan3watty

XOXO

ELİF 

Karşıdaki aynaya bakarken saçını düzeltti Nehir. Kesinlikle aynadaki yansımasını beğenmişti. Sadece ikisinin olacağı bir kafeyi kapatmıştı. Bu durum belki Timuçin'e fazla gelebilirdi ama onun mahvetmemesi için elinden geleni yapacaktı. Son kez kendine baktı ve masanın üzerindeki kutuyu aldı. Gecenin en korktuğu durumu bu kutuya vereceği tepkiydi. Ona açıklayınca çok kötü bakmayacağını düşünüyordu çünkü Timuçin kaba biri değildi. Bu konuda da anlayış gösterebilirdi. Sonuçta Nehir de ona başka bir konuda anlayış gösteriyordu.

Arabasının anahtarlarını da aldıktan sonra çıktı. Onu evinden alacak ve birlikte kafeye gideceklerdi. Hava biraz kararmıştı Nehir dışarıya çıktığında. Onun evinin önüne gelince bir mesaj yazdı ve onu beklemeye başladı. Beş dakika sonra Timuçin evinden çıkmış arabanın kapısını açmıştı.

"Hoş geldiniz Timuçin Bey," dedi Nehir ona uzanıp sarılırken.

"Nehir Hanım muhteşem görünüyorsunuz her zamanki gibi. Çok hoş buldum." Nehir iltifatını kabul eder biçimde gülümsedi.

"Otuz olmak nasıl hissettiriyor?"

"Biraz ağır. Nasıl desem bir anda birçok sorumluluk yüklenmiş gibi."

"O sorumlulukları kaldırabilecek güç kesinlikle sen de var."

"Bana eşlik edecek misin peki?"

"Kesinlikle." Nehir elini tutarken Timuçin elleriyle Nehir'in yüzünü kavradı ve dudaklarını onun dudaklarıyla buluşturdu. Kısa bir öpüşmenin ardından Nehir arabayı çalıştırdı ve oradan ayrıldılar. Kafeye geldiklerinde Timuçin'in kaşları onaylamaz bir şekilde çatıldı ama bir şey de demedi. Nehir'i biraz rahatlatmıştı bir şey dememesi.

İçeriye girdiklerinde her şey Nehir'in istediği gibiydi. Gayet sade bir masa hazırlanmıştı tam istediği gibi.

"Nehir," dedi Timuçin ve ona döndüğünde Nehir gözlerini kaçırdı.

"Çok sade gördüğün gibi."

"Kimse yok bizden başka."

"Çünkü özel olmasını istedim." Karşılıklı masaya oturduklarında garsonlar Nehir'in özel olarak istediği menüyü servis yapmaya başladılar.

"Anlat bakalım tüm hafta bana niye yokmuşum gibi davrandın?" Nehir cevaptan kaçmak istercesine bir bahane uydurdu.

"Çünkü bu işlerle uğraşıyordum."

"Sana bu kadar hazırlık istemediğimi söylediğim halde."

"Evet çünkü hak ediyorsun hatta bundan daha fazlasını hak ediyorsun."

"En gösterişsizi buysa," dedi Timuçin alaycı bir ses tonuyla.

"Birbirimizi gördüğümüz ilk günü hatırlayabilirsin. Aynen öyle bir hazırlık yapmayı çok isterdim doğrusu." Timuçin güldü kesinlikle öyle bir hazırlığa gerek yoktu onun için. Doğum günü onun için sıradan bir gündü. İnsanların o kadar kutlama yapmasını da anlamsız bulurdu. Başka bir açıdan bakacak olsa ölüme bir adım daha yaklaşmış oluyordu.