GÜZEL AŞK

47

Ross,biraz fazla ağlamış bu nedenle de koltukta sızmıştı. Rydel başında bekliyor ve uyandığında her şeyin bir rüya olduğunu sanması için dua ediyordu. Oysa her şeyi öğrenmişti. Onları nasıl duyduğuna dair en ufak bir fikri yoktu ama duymuştu. Olan çoktan olmuştu... Zaten birgün mutlaka öğrenicekti,bu süre sadece kısalmış oldu. "Laura," diye sayıklamaya başladı Ross. "Laura,lütfen gitme! Beni bırakıp...bırakıp gitme!" sonra da koltukta ani bir sıçrayış sergiledi. Rydel,hangi olaydan bahsettiğini bilmiyordu:onu terk edişi mi yoksa ölüşü mü? Emin değildi. "Geçti,"dedi saçlarını yavaşça geriye atarken. "Hayır,"dedi Ross. "Geçtiği filan yok! Hatta saniyeler ilerledikçe daha da kötüleşiyor. Onun benden, hepimizden... ayrılması, hem de sonsuza kadar geçecek bir şey değil!"dedi ve ayağa kalktı. Tabii Rydel da beraberinde. "Nereye gidiyorsun?" dedi kapıya giderlerken ama Ross onu duymuyor gibiydi. (tabii ki duyuyordu!) "Hey, sana diyorum!" Hâlâ tepki yok,sadece kapıya yürüyorlar. Kapıya vardıklarında Ross dışarı çıkarken Rydel onu tutabilmişti ama sadece birkaç saniyeliğine. Ross ondan kolayca kurtulabilmişti. "En azından üstüne ceket-" kapı sesi Rydel'ın cümlesini yarım bırakı. "-alsaydın(!)"

  Hava buz gibiydi ve yağmur yağıyordu. Hem de bardaktan boşalırcasına. Onun gideceği fikri kalbine ağır bir hançer darbesi gibi iniyordu. Ondan neden ayrıldığını şimdi anlıyordu. Ama keşke söyleseydi. Onun yanında olurdu. Bırakıp gitmezdi, kendini düşünen bir p*ç değildi. Sevdiği kadının yanında olurdu. Adımları,o evin kapısına getirmişti onu. Kapıyı çaldı. Birkaç saniye kimse açmadı,gitmeyi düşündü. Tam arkasını dönmüş gidecekken kapı açıldı. "Ross?" dedi bir ses. Hayatı boyunca duyduğu en mahçup sesdi. Ve unutamayacağı... Arkasını döndü. Laura oradaydı. Gözleri kızarık ve şişti. Şaşkınlıkla ona bakıyordu. Ross'un elinde olmadan gözleri dolmuştu. "Ben.." dedi,ne diyecekti ki? "Sadece... Ah! Kimi kandırıyorum. Öğrendim, ve ayrıca sana da kızdım." Laura, şaşkınlıkla ona bakıyordu. Anlamış gibiydi ama nasıl öğrenmişti? "Nasıl?" dedi. Ross, biran için kızgınlığının geçtiğini hissetti. Laura öyle bir bakıyordu ki,o boncuk gözlerinde birçok duygu sıkıştırılmıştı. "Nasıl?" dedi bir daha. "Keskin kulaklarım varmış." dedi omuz silkerek. Laura'nın gözünden bir damla yaş düştü. Ross'un kalbi acıdı. Kendine hakim olamadı. Koştuğu gibi kollarını ona doladı. Laura'nın kollarını hissettiğinde gülümsedi. Başını,omzuna gömdü. Orası ona iyi hissettiriyordu. Laura ona iyi hissettiriyordu. "Üzgünüm," dedi göğsüne doğru Laura. "Olmana gerek yok." dedi o da. "Hayır,var." dedi. Hâlâ sarılıyorlardı.

"Söylemem lazımdı."

"Seni anlıyorum. Ama yanında olacağımı bilmeliydin."

"Biliyorum. Ben sadece...korktum."

"Ben de bunu biliyorum. Ben de olsam korkardım." kafasını gömdüğü yerden çıkardı ve sarılmaya biraz ara verdi. Tam yüzüne baktı. "Yanındayım,her zaman, Son nefesimi verene kadar. Emin ol." Laura biraz daha ağlamaya başladı. "Seni çok seviyorum sarışın." Ross'un engel olamadığı ukâlâ bir gözyaşı süzüldü. "Ben de seni seviyorum, prenses."

  

   Belki tuhaf olabilirdi ama onlar için en doğrusu buydu.

Hava buz gibi olabilirdi, yağmur da son hızıyla yağıyor da olabilirdi ama yürümek onlar için en doğrusuydu, Aşktan mı yoksa yağmurdan mı ıslandıklarını bilmemek onlar için en doğrusuydu. Ellerini birbirine kenetlemek en doğrusuydu, bilinmeyene doğru yürümek en doğrusuydu... Sahile vuran dalgaların ritmini dinlemek en doğrusuydu. Birbirlerine bakmak en doğrusuydu. Birden durdurdu onları Laura. Ross,bu ani tepkiye şaşırmıştı. "Ilk  öpücük geldi aklıma. O yüzden durdum." dedi. Ross da hatırlamıştı. Yağmurlu bir günde ilk defa öpüşmüşlerdi. Yağmuru ilk defa o gün sevmişti. Biraz yaklaştı. "Benim de tekrarı geldi." dedi. Laura gülümsedi. "Üçüncüye ne dersin?" Ross pis pis sırıttı. Aralarındaki masefa iyice kapandı ve dudakları uyumlu hale geldi.

   ----

Bir bölüm daha bitti ve uzun süre sonra ilk defa buraya yazıyorum. Özlemişim,neyse beklenen an geldi. Ross öğrendi ama bu onları daha da yakınlaştırdı değil mi? Ne kadar güzel. Bakalım diğer bolum