Karanlık Tutku (+18)

Teklif

Zamanın neler getireceğini hiç kimse bilemezdi. Birine güvenmek zamana bağlı olamayabiliyor bazen. Mesela ben çabuk güvenirim. Sahiplenirim.

Ben karşımdaki kişiye nasıl davranıyorsam. Aynı şekilde onunda  bana öyle davranmasını beklerim. Ama çoğu zaman öyle olmuyor tabi ki.

Sevdiğinin seni sevmemesi gibi mesela.

Gelmeyeceğini bile bile beklemek gibi mesela.

Savaş'ın son sözlerinden sonra Cümleler dilimde  düğümlenmişti sanki. Aras' ın ağzının içinde küfürler sıraladığını duyuyordum.

Emir büyük yerdendi. Savaş ona beni öldürmesini söylemişti.

Peki neden ortada görgü tanıdığı bırakmamak için. Bir cana kıymak bu kadar kolaymıydı.

Kolay olan buysa zor olan neydi peki.

Gidenin arkasından ağlamakmı.

Aras görüş alanıma girip ne yapacağını düşünür gibiydi. Biliyordum beni öldürmek bedenimin cansız olması en son isteyeği listeye bile girmiyor. Ama çaresiz gibiydi sanki.

"Korkma sık, öldür. Bir insan iki kere ölmez nasılsa."

Sarfettiğim sözler karşısında hiç bir tepki vermedi. Öylece yüzüme bakmaya devam etti. İki elini başına getirip. Başına vurmaya başladı.

"Yapamam, yapamam. Seni öldüremem bir yolu olmalı. Sana bunu yapamam. Konuşacağım Savaşla bir çözüm bulacağım bekle burda."

"Bir kere öldürmedin mi beni. Bir kezda öldür ne çıkar ha. Söylesene. Ben ölürken, gülmüyormuydu yüzün. İçim paramparçayken gittiğin gün ben öldüm zaten Aras. Öyle böyle değil her gece her saniye. Kalbim dakika da kaç kere öldü haberin bile olmadı."

Gözlerimden yaşlar yağmur gibi akarken ayaklarım taşıyamadı ağırlığımı daha fazla. Yere çökerken onun bana doğru gelişini izledim. Kollarımdan tutup beni sarstı.

" Mecburdum anlasana. Evlenmek zorundaydım. Kendini üzmekten vazgeç. Beni unut dedim sana defalarca."

"İşin garip kısmıda bu ya." Dedim. Kollarımı ellerinden çekerken ve devam ettim.

"Bir seni unutamadım yıllardır. Birde ben ölürken gittiğin o fırtınalı geceyi."

Öyleydi. Unutamamıştım. Onu belki unuturdum ama o geceyi sabahlara kadar ağladığım geceyi ömrüm boyunca unutamam.

Keşke zamanı geri sarabilseydik. Yine ben onun, oda benim olsaydı. Olmayacak duaya amin denmez demişler. Ben onu olmayacak hayallerle sevmeye devam ettim.

Aras söylediğim şeyle morali bozuldu gibi oldu sanki. Başını yere eğip düşünür gibiydi. Bir kaç saniyenin ardından. Aras belki isteyerek belki istemeyerek bilmiyorum ama kalbimin kırılacağı o cümleleri sarf etti.

"Sevmedim kızım seni. Oynadım, zaman geçsin diye takıldım, Hepsi bu. Şimdi duygu sömürüsü yapma bana sevgiden hiç bahsetme anladın mı. Bendende uzak dur. Evliyim kızım ben evli.. Çıkma karşıma. Sevme beni, unut, kendinede boşuna acı çektiriyorsun. Biz diye bişey yok artık. "

Hiç olamamışız ki Nazar boncuğum. Olsaydık eğer anlardım. Olamadık. Belkide olmak istemedik. Belkide kaderin bize oynadığı küçük bir oyunun içindeyizdir. Kaybedenin kazandığı. Kazananın kazandım sandığı.

Söyleyecek kelimem yoktu. Ne diyebilirdimki ne söylesem havada kalırdı. O değilmiydi zaten benimle sevgiliyken kız kaçıran. O değilmiydi yüreğime hançeri o gece saplayıp giden. O değilmiydi ben ağlarken gülen.