Zayıflama/MOTİVASYON

Hakkımda Birkaç Şey

Gece gece bölüm yazasım geldi günde ikişer bölüm falan yine döktürüyorum Allah bozmasın

Arkadaşlar ben Deniz zaten bunu söylediğimi sanıyorum bu bölümde biraz kendimden bahsedeyim diyorum, genelde kilodan falan bahsedeğim ama sapıtırsam falan pekte şeetmeyiverin

tşk syglr...

O nedenle ilgisini çekmeyenler bu bölümü okumayabilir :)

Hikayeme bir yerden başlayacak olursam eğer çocukluğum çok aktif geçti, enerjik ve hayat doluydum. Saf ve iyi aile kızıyım, zengin bad boylar beni bulsun dnkendjejd

of kendimden bahsederken çok zorlanıyorum dnekdndn

Ciddiyet yükleniyor...

Tamam, çocukluğumda dediğim gibi enerjiktim, aktiftim yani o doğuştan beri kiloluyum, Allah 'ın bir günü zayıf olmadım vs. diyen insanlardan olmadım.

Gördük yani zayıf günlerimizi yaklaşık 10 yaşına kadar falan, sonra ergenlik çağlarına girmeye başladım, yaşıtlarıma göre genetik sanırım erken girdim, anne tarafım sağolsun. Bu arada ağır diyemem ama ya da diyebilirim bir ergenlik geçirdim. Tamamiyle depresif olan o kişilik varya işte o bendim.

Odamdan çıkmazdım, insanlarla iletişim kurmazdım, okula dahi gitmek gelmiyordu içimden. Hâla gelmiyor ama konumuz bu değil. Ve dahası. Bu nedenle odasında sürekli müzik dinleyen ve sadece yemeklerle mutlu olan bir kişiliğe dönüştüm.

Yaklaşık 1 senede ergenliğinde etkisiyle aniden kilo almaya başladım, gören herkesin tepkisi "aa sana nolmuş böyle, biraz kilo mu almışsın sanki, ay böyle olmaz valla gidersin genç yaşta" gibi şeyler duymaya başladım.

Bu duyduklarımla daha çok kendimi yemeğe verdim, iyi bok yedim. :))

Her şey yetmiyormuş gibi o dönemlerde birinden hoşlanmaya başladım, insan bir hırs yapar bir azim yapar, çocuğun gözüne girebilmek için bari zayıflar ama bende tık yok daha çok yedim ve beni fark etmesini bekledim. Tabii ki de adımı dahi unuttu

Ve kısır bir döngü haline gelen o bir senemde insanların bana dediklerinide hesaba katarsak hepsinden elimi eteğimi çekmiş bir vaziyette yemeğe daha çok sığındım, çünkü yemekler beni asla üzmedi. Seri sad .d

Ani kilo almam sonucunda artık insanların kafasına şişko Deniz, kilolu Deniz, ayı Deniz, pofidik Deniz, tombul Deniz olarak kazındım. Evet, daha 10-11 yaşında falanım.

Vücudumun çeşitli bölgelerinde hızlı kilo alışımdan kaynaklı çatlaklar oluştu. Kollarımda, gögüslerimde, bacaklarımda, karnımda.

Kendimi kabullenemediğim, beğenmediğim o dönemler ortaokulda son sınıfta son buldu. Kendimle barışıktım hiçbir şeyi umursamıyordum, insanlar ciddi anlamda umrumda değildi, artık arkadaşlarım vardı, hoşlandığım herhangi birisi yoktu. Bir nevi asosyallikten kurtulmuştum bu nedenle de yeme içmeden.

Ama maalesef kilo vermek için hiçbir çabam yoktu sadece kendimle barışıktım ve hiçbir şeyimi umursamıyordum.

Ta ki kilo veren bir insanla tanışıncaya kadar. Bir şekilde bu insanla konuşmaya çalıştım. Bilgi sahibi olmam lazımdı, kendimi seviyordum, beğeniyordum o halimde ama neden zayıf olmayayım ki? Sanırım buna biraz arkadaşlarımda vesile oldu çünkü hepsi kilo vermeye çalışıyordu hatta birisi ölüm diyetlerini bile uyguluyordu.

Birçok kez uyarmama rağmen ve ailesi hiçbir şey demiyordu. Şuanda görüşmüyoruz umarım kızlarını hastane köşelerinde beklemiyorlardır. :)

Her neyse bu ablayla benden yaklaşık 5 yaş falan büyük konuşurken nasıl yaptığını falan sordum. Bizim için mucizevi bir şey gibi geliyor değil mi kilo vermek? Sanki dünyadaki en zor şeymiş gibi, kilo verdim diyen birisine gidip hemen nasıl yaptığını soruyoruz.