Zayıflama/MOTİVASYON

Fotoğraflar ve Anılar

Eveeeet, instagramda paylaşımlara başlayacağım ama ilk size bir değişimlerimi göstermek istiyorum orada. Sonra yediklerim, içtiklerim çeker atarım diye bir planım var.

Belirli bir uyku düzenim yoktu ama artık hiç yok normalde en geç 2'de uyurdum şu aralar 4'e kadar oturuyorum. Gece gece ne yapabilirim diye düşünürken galerime gireyim dedim ve bütün boydan, kilomun belli olduğu fotoğraflara baktım. Fotoğraflar çekildikten sonra ki hissettiklerimi hatırladım bir an.

Kimsenin eline telefonu verip al beni çek, beni bir boydan çek diyemiyordum. Çünkü inanamıyordum gördüğüm kişiye o kadar farklıydı ki anlatamam. Diyordum cidden bu ben miyim? Bu kadar kilom var mı? Dışardan beni böyle mi görüyorlar? Birçoğunu şakasına çektirdiğim, toplu olarak çekindiğimiz veya benim aynada çekindiğim fotoğraflar.

Bu arada bunca zaman kendimi çok güzel kandırmışım.

Kilomu gizlediğimi sanıyormuşum meğer ben bunca zaman, siyah pantolon giymek benim baldırlarımı ortadan kaldırmıyormuş, ceket giymek benim göbeğimi, katlanmalarımı gizlemiyormuş. Fotoğraflar, iyiki varlar, kaç kilo olursanız kaçmayın ve kendinizi çekin. Onlar bizim kendimizle yüzleşmemizi sağlıyor, şuan mutluysam cidden zamanında o fotoğrafları çektirmemden kaynaklanıyor.

Ve yeni yeni boydan fotoğraf çekinmeye başladım çünkü üst bölgemde cidden fark var ve bu beni mutlu ediyor, anlayacağınız ben dün gece oturdum ve kendi before, after kolajlamalarımı yaptım.

Değişimlerim beni o kadar mutlu etti ki anlatamam, 2 adım önden giden göbeğim yoktu, yandan çekinince çok geniş uzun bir yol gibi görünmüyordum, bacaklarım biraz daha normaldi. Farklara inanamadım cidden.

Tabii bilemem kimine göre çok az bir farktır, kimine göre fazla ama benim için cidden çok iyi bir gelişme. Hesabımı sizler için açık tutuyorum, takip etmek istemezseniz bile girin hikayeye bakın diye. Ve en kısa zamanda paylaşacağımı bilin, öne çıkanlara da ekleyeceğim zaten.

Cidden kaçmayın ya hala aklıma ilk 2 ayım geliyor, bir gelişme yaşayamayıp, umutsuzluğa düşüşüm falan ama pes etmediğim ve devam ettiğim için o kadar mutluyum ki. Eğer o an pes etseydim, yemeye devam etseydim, hareketsiz yaşama geçseydim yine aynı olacaktı.

Kiloma kilo ekleyip, kocaman bir patates olmaya devam edecektim. Yapmadım, olacak dedim, daha çok çabaladım ve şimdi kendi öncesi-sonrası fotoğraflarımı yapıyorum. YARABBİLALEMİN HALA İNANAMIYORUM :D

Bir siyah ceketli fotoğrafım var o beni baya etkilemişti çekindiğim gün, yine kendimi siyahlara boğmuşum ve o sıcakta ceket giymişim. Kendimi hep güzel buldum, barışık oldum ve bir o kadar da kendimi kandırdım "ben iyiyim, o kadar kilom yok" diye.

Neyse çekindiğim gün kuzenimle birlikteydim, ona verdim telefonu ve beni mağazada bulunan "mankene sarılırken çeker misin" dedim. Amacım tamamiyle troldü, maksat komiklik olsun bakıp gülerim diyordum. Bakınca gülemedim, kendime acıdım. Ben cidden siyahla bile kilosunu gizleyemeyecek bir insan mıydım? İlk o gün kendimle yüzleşmiştim.

Sürekli fotoğrafa bakıp, düşünüp duruyordum. O an baya modum düşmüştü açıkcası, ne ara bu hale geldim ben falan diyordum. Bir patatesin çöküşüydü :)

Ve o fotoğrafı bulup daha 2 gün önce çekindiğim ve o fotoğrafa nazaran bin kat daha iyi olduğumu, değiştiğim fotoğrafla kıyasladım. Cekete gizlenmemişim, kendimi siyahlara boğmamışım, hiçbir katlanmam yok. Ben başarmışım.

Ve daha da başarmak için uğraşıyorum, benimle birlikte sen de uğraşıyorsun. Ceketi havalar soğuyunca giyeceğiz, siyahı keyfimiz istediğinde, zarif ve asil bir renk olduğu için giyeceğiz, bol kıyafeti rahatımız için giyeceğiz kilomuzu gizlemek için değil.

Kaç ay oldu, birlikteyiz. Pes etmemek için birbirimize bu desteği vermeliyiz. Hala inanamıyorum, lütfen bırakma!

Sizleri seviyorum ♥️🌸