Luminus: The Enchanted Book [COMPLETED]

Chapter 7

—Aize Point Of View—
Mabilis na gumulong ang barrel papasok sa loob ng kwarto. Kasabay nang paggulong ng barrel ay bumulusok din ang mga pana. It's look liked a slow motion, when the arrow hitted the ground.

"What now?" kunot noong tanong ko.

Wala namang nangyari dahil naka-angat pa din ang ibang bato.

"Sana gumana lang to," umiiling na sambit ni Cadmus.

Kinuha niya ang isang pana niya. Dahan-dahan niya itong pinagulong sa loob. The stone are really sensitive. Makarmdaman lang sila ng kahit ano, ni hindi mo kailangan diinan ang pagkaka-apak mo ay may bubulusok agad sa 'yo.

"It works! Sabi na, eh, gagana rin. But I'm not sigurado," tuwang-tuwa na sigaw ni Zenaida.

I pursed my lips.

Sa gitna ng pag-uusap ng dalawa ay unti-unting naglakad si Art. Muli, ay nalamon ulit kami ng katahimikan.

Argh, I hate it. Kapag tumatahimik at nagiging seryoso. Feel ko kapag gano'n ay laging may mangyayaring masama.

Mabilis akong sumunod sa kanya at nasa likod ko naman ang dalawa. Maingat ang ginagawa naming hakbang. Nang dahil na rin sa katahimikan ay maski ang maliliit na galaw ay rinig na rinig.

"Woah, gumana nga!" sigaw ni Cadmus habang tumatango-tango pa.

Ilang beses na rin naming natapakan ang mga naka-angat na bato. Nothing happened, it actually worked.

"Don't celebrate yet, mukhang may problema pa tayo," seryosong saad ni Art.

Masyadong maingat ang ginawa niyang paghaplos sa box na nasa harap namin.

Like the book, makaluma rin ito. Kung tutuusin mukhang mala-vintage liked ang Luminus, pero kung iisipin mo ang pwedeng mangyari sa loob, nah. 'Wag na nating pasosyalin kung kamatayan din ang magagawa ng mundong 'to sa amin.

"What's the problem? There's no lock naman, eh," nanlalaking mata ni Zenaida ay mukhang hindi sang-ayon sa sinabi ni Art.

Dahan-dahan akong lumapit ay maingat na ini-aangat ang kamay ko para ipatong ito sa box. It's time. mukhang dito ko magagamit ang kapangyarihan ko.

Pumikit ako at pinakiramdaman ang paligid. Para akong nabingi at halos walang marinig. Ang kalmado kong puso ay unti-unting nabuhayan at tumibok ng malakas.

"He's right. I think, may kung ano sa loob," seryosong sabi ko.

I want to smile, pero hindi sa panahon na ganito, nah. Napatingin ako kay Cadmus, I feel pity for him, for them. Mabagal na nawala ang kanilang masayang aura.

Ang mga ngipin nilang nagsisilabasan kanina ay naitago ngayon. Their face became a poker face, no emotion and no expression.

Nagpakawala sila ng buntong hininga. Napa-iling lang ako, alam kong mangyayari ito. Masyado silang nag-celebrate.

"This game is frustrating me! Gosh, masyado tayong pinapahirapan!" padabog na giit ni Zenaida.

"Edi tapusin na natin 'to. Nawawalan na ako ng gana. Kailangan ba sa lahat ng pagkakataon may naka-ready na pagsubok sa atin?" walang emosyong sabi ni Cadmus.

Hindi ko na napigilang sumabat.

"Guys, stop it. Sa larong ito 'wag na 'wag kayong magkakaroon ng expectation. The more you expect, the more dissapointed you will be."

Agad naman silang napa-iwas ng tingin.

"Stop it, they're just trying to be a positive-minded," mahinang bulong sa akin ni Art.