Luminus: The Enchanted Book [COMPLETED]

Chapter 39

—Aize Point Of View—
For the last time. Team Alpas this is your leader, signing off on duty.

Masakit na ang mata ko sa kakaiyak. Art slowly closing his eyes.

"Kuya M-max! Tita would be angry at me!" basag na boses ni Zen habang pilit na ginigising ang kuya niya.

Hindi ako makagalaw sa kinatatayuan ko. Ang dibdib ko ay naninikip na at hirap na hirap na akong huminga.

"Pre naman!" sigaw pa si Cadmus.

Team Alpas would never been a team if we don't have a leader. Mabilis akong tumakbo papalapit kay Art at pahiklat na hinawakan ang kwintas niya.

Art, nagbibiro ka lang diba? Bakit naman ganito.

Nanginginig kong pinindot ang kwintas niya. Nang makita ang bilog na nandoroon ay tuluyan na akong nabuwag sa pagka-uupo.

"Art! Please don't die. Tell me, what would I do to make you live! Command me, p-please!" basag boses kong sigaw sa kanya.

Ang kanyang mata ay pikit na pero ang kamay niya ay marahan na humahaplos sa aking pisnge.

"Sweetheart, don't cry. Just promise me, no matter what happened leave this place."

Ang mga luhang tumutulo sa akin ay maingat niyang pinunasan gamit ang hinlalaki niya.

Napahawak ako sa braso ni Art at pilit na sinusuportahan na 'wag mabuwag sa kina-uupuan.

Binitawan niya ako at humarap sa dalawa. Pinipilit niyang buksan ang kan'yang mata at tingnan kami isa-isa.

"Cadmus, ilabas mo sila dito. That's your task, Cad. Alagaan mo 'yang pinsan ko, at ingatan. Cadmus, nagtitiwala ako sayo. Ilabas mo dito si Aize, I love her... so much."

Do'n na ako tuluyang napayuko at ang aking palad ay dinala ko sa aking mga mata. Pinipilit kong pigilan ang mga hagulgol na nasa loob ko, pero kusa silang kumakawala sa akin.

Akala ko, magagawa namin. Dapat pala ay hindi na lang ako pumayag na sumugod kami. Dapat, pinigilan ko sila. Wala akong alam na mangyayari ito. Maraming dapat na tumatakbo sa isip ko, pero wala. Nangyari na ang mga dapat mangyari.

"Zen, just said to mom that I love her. Tell to my family that I got into accident. And if you guys leave this place, don't tell anyone what happened."

Napasinghap ako at mariin silang tiningnan. Ang mukha ni Zenaida ay namumula na sa kakaiyak. Nakasalampak sa sahig si Art at kalat ang kan'yang mga paa at braso.

Who would believe if we tell what happenend? Baka mapadala pa kami sa mental hospital kung mangyari man iyon.

Natahimik kaming lahat. Tanging paghagulgol ang naririnig sa kabuan ng lugar. Ang mga taong nanonood sa amin tila parang mga hangin.

Kaming tatlo ay nakaharap pa rin sa kay Art. Hindi na siya nagsasalita at ang paghinga niya ay mababagal na.

I didn't know na ganito ako masasaktan. For me they was a stranger. Pero noong tumagal kami ay tinuring ko na silang pamilya. Kasangga ko sa anumang bagay.

Habang nakapikit ako, a memory flashback to my mind.

Kung paano ako iligtas ni Art sa mga panganib. Kung paano niya saluhin lahat ng sakit para hindi mapunta sa akin. Kung paano niya ginawa ang lahat para hindi ako maiwan sa likod. Kung paano niya ako hawakan kapag nawawalan na ako ng pag-asa.

He did anything for me. Pero ngayong siya ang nangangailangan ng tulong, bakit wala akong magawa.

Ang sakit sa loob ko na kahit ano ay wala akong magawa sa kan'ya. He deserve the world. Maganda ang pamilya niya sa labas, at mukhang marami siyang pangarap.