Luminus: The Enchanted Book [COMPLETED]

Chapter 21

—Aize Point Of View—
Pagkamulat ko ng mata ko ang silaw ng araw ang unang tumama sa mata ko.

Marahan akong bumangon at tinanggal ang suot kong jacket. Shet, nakalimutan ko tanggalin kahapon.

Gamit ang palad ay hinawi ko ang butil ng mga pawis saaking noo.

"You're awake?" bulong ni Zenaida sa akin.

Nilingon ko siya at sinuri ang buo niyang katawan. Nakatayo siya sa bukana ng kweba. Ang kanyang buhok ay nakapusod.

"Ang aga mo naman ata?" balik ko sa kaniya at tumayo na sa kinahihigaan ko.

"Silly, it's hapon na. Maggagabi na nga!" natatawa niyang balik sa akin.

Nagkibit-balikat ako at ginantihan na lang siya ng ngiti. Oo nga pala! Nu'ng umalis kami sa kaharian mag-uumaga na no'n.

Wait? Kung naka-jacket ako kanina kaninong jacket 'yong hinihigaan ko?

I rolled my eyes and slowly shook my head. Mahimbing na natutulog si Art sa tabi ni Cadmus at unan ang kanyang braso. Si Cadmus ay unan ang kan'yang jacket.

Tumabi ako kay Zenaida at gaya niya tuwid na tuwid na nakatayo habang nakatanaw sa harapan.

Ang kulay ng kalangitan ay pinaghalong yelow at red. Kalahati na rin ang araw, at patuloy ang pagbaba.

Actully I hate sunsets. Kung papapiliin ako kung sunset o sunrise, sunrise ang pipiliin ko. Sunset means, another day is passed. Another opportunity passed, another decision didn't made today. But sa ibang tao, ibig sabihin nito ay tapos na ang pakikipagsapalaran. Oras na para magpahinga, tapos na ang paghihirap. While sunrise means hope. Panibagong araw, panibagong pag-asa, panibagong oportunity, at panibagong desisyon sa buhay.

"I really really want to leave this place," puno ng pait na bulong sa akin ni Zen.

Bumuntong hininga ako at lumingon sa kan'ya. Ramdam ko ang pagpigil hininga ko habang pinagmamasdan at sinusuri ang nasa isip niya.

Her expresion is blank. You can't see anything. Ngayon ko lang siya nakitang ganito.

I'm done to this shit. Ngayon ko lang napansin, na every time naming sinasabi ang salitang iyon. We want to leave this place, but puro salita lang. Kailangan naming kumilos. This world is full of mystery. Paano 'to nabuo? Does magic exist? Or someone out there in this book is controlling our mind? We don't know.

Ginagawa lang namin ang alam namin. Pero wala kamimg alam kung para kanino. Ang gusto lang namin ay ang makalabas.

"Aalis ba tayo ngayon?" pilit na ngiti kong tanong kay Zen.

Nagkibit balikat lang siya at tiningnan ang dalawang mahimbing na natutulog.

"Kakatulog lang nila. Binantayan nila tayo, eh. They just sleep when I awake na," malambing niyang pahiwatig sa akin.

Hindi na ako sumagot at tinignan na lang din sila.

Aize, do you still consider them stranger? They helped you a lot. You're comfortable with them, you can sleep beside them.

Mas lumalim ang gabi ay naka-upo lang kaming dalawa ni Zenaida sa bukana ng kweba. Walang ilaw, at tanging bilog na buwan lang ang nagtataglay na ilaw. Ang malamig na simoy ng hangin na humahampas sa aking mukha, ang kakaibang tunog ng nililikha ng insekto, tunog ng dahong humahampas sa isa't isa.

I can still remember when we first enter in this book. I felt pity to myself. I distance myself to them, for what? Trying hard to be look liked them. Trying hard just to fit in.