Το Ασανσέρ

Όντως πέφτω!

Είμαι μπροστά από έναν μεγάλο γκρεμό και ο πατέρας μου είναι πίσω μου. Με σπρώχνει και αρχίζω να πέφτω, να πέφτω, να πέφτω.. ακριβώς πριν συγκρουστώ με το τραχύ έδαφος ξυπνάω. Τα μάτια μου είναι παγωμένα από τον τρόμο.

Συνειδητοποιώ πως όντως πέφτω. Κάποιος είχε καλέσει το ασανσέρ από το ισόγειο. Μα καλά τι ώρα είναι; Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω αυτή μου τη σκέψη και στο ασανσέρ μπαίνει μέσα η Νάντια, κόρη της οικογένειας που μένει δίπλα στον πατέρα μου.

Νάντια: Με κατατρόμαξες!

Λέει και όντως φαίνεται πως έτσι έχουν τα πράγματα.

Έρικα: Κοίτα ποια μιλάει! Τι κάνεις έξω τέτοια ώρα; Πρέπει να είναι πολύ αργά!

Η ερώτησή μου κάπως περιττή αφού μπορούσα να το συμπεράνω. Ήταν έντονα βαμμένη και ντυμένη πολύ προσεγμένα.

Νάντια: Είχα πάει σε ένα πάρτι.

Λέει και επιτέλους πατάει το κουμπί του τρίτου.

Νάντια: Μου φαίνεσαι γνωστή..

Έρικα: Ναι αν σκεφτείς πως μένω στην πολυκατοικία εδώ και δεκαέξι χρόνια.

Λέω και γελάμε.

Νάντια: Δεν εννοούσα αυτό.

Βιάστηκε να το ξεκαθαρίσει.

Νάντια: Νομίζω πως σε έχω δει φέτος και στο σχολείο.

Έρικα: Ναι. Φέτος ήρθα στο λύκειό σας. Είσαι στη Δευτέρα έτσι;

Νάντια: Ναι.

Αν και είχαμε φτάσει η Νάντια συνέχισε να μου μιλάει. Ένιωθα πραγματικά χαρούμενη. Είχα καιρό να κάνω μία φυσιολογική συζήτηση με κάποιον στην ηλικία μου.

Νάντια: Πρέπει να φύγω τώρα. Έχει πάει τρεις η ώρα, κινδυνεύω να ανακαλύψουν οι γονείς μου ότι λείπω..

Της χαμογέλασα καθώς την καληνύχτισα δίχως να σχολιάσω τις ελαφρώς τολμηρές δράσεις της. Ίσως έχει η ώρα για εμένα να κάνω ένα μπανάκι, σκέφτομαι. Προσπαθώ να είμαι ήρεμη αλλά ο συνεχώς αυξανόμενος καρδιακός παλμός μου με προδίδει.

Ανασύρω τα κλειδιά από την τσάντα μου και χαράζω το δρόμο μου προς το διαμέρισμα. Όλα είναι σκοτεινά γύρω μου και δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία ήχου. Ξεκλειδώνω και μέσα στη πηκτή σκοτεινιά σέρνομαι σιγά, σιγά προς το μπάνιο.

Απαλλάσσομαι από τα ρούχα μου τα οποία κάνω ένα κουβάρι και τα βάζω στο πλυντήριο ευχόμενη να πλυθούν καλά και σωστά. Ανοίγω τη βρύση και αφήνω για δεύτερη φορά σήμερα το παγωμένο νερό να πέσει επάνω μου. Όμως αυτή τη φορά θα καθαριστώ πραγματικά.

Κλείνω το ντουζ και με ανάμεικτα συναισθήματα βλέπω ότι το πλυντήριο έχει κι αυτό τελειώσει. Χαρά από τη μία που βγήκε και αυτό από τη μέση και από την άλλη άγχος για το ότι πέρασα υπερβολικά πολύ ώρα μέσα στο μπάνιο.

Έπρεπε να πάω γρήγορα για ύπνο γιατί αλλιώς θα είμαι εξαντλημένη αύριο. Με γρήγορο ρυθμό μαζεύω το ρούχα από το πλυντήριο και τα τοποθετώ επάνω μου βρεγμένα και ρυτιδιασμένα όπως είναι, σφίγγοντας τα δόντια εξατμίζομαι από το διαμέρισμα.

Μπαίνοντας πίσω στο σπίτι μου, επιπλήττω σιωπηλά τον εαυτό μου για το σφίξιμο των δοντιών, πρέπει να σταματήσω να το κάνω αυτό αν θέλω να αποφύγω έναν ενδεχόμενο πονοκέφαλο.

Αλλάζω τα βρεγμένα και επιτέλους πέφτω για ύπνο. Είμαι αγχωμένη για την κούραση της επόμενης μέρας και έτσι μου είναι δύσκολο να αποκοιμηθώ.