Το Ασανσέρ

Είναι πολύτιμα

Προσπάθησα να ξεσπάσω όλες μου τις σκέψεις στο τρέξιμο οπότε φάνηκε αυτή τη φορά στα δοκιμαστικά σα να τους νίκησα όλους. Δεν μπορούσα να αισθανθώ την περηφάνεια, η χαρά μου εκφράστηκε μέσω του χειροκροτήματός της Νάντιας.

Με πλησίασε, με έπιασε αγκαζέ και φύγαμε. Αντί να τη δω να περπατάει προς το σπίτι τη βλέπω να με οδηγεί κάπου τελείως διαφορετικά. Τι είχε στο μυαλό της; Ανίχνευσε την απορία στο βλέμμα μου και μου έσφιξε καθησυχαστικά το χέρι.

Νάντια: Μου ήρθε μία ιδέα.. Νομίζω ότι ξέρω κάτι που θα σε κάνει να χαλαρώσεις.

Έρικα: Τι;

Νάντια: Θα δεις είναι έκπληξη..

Διπλωματικά δεν μου έδωσε σαφή απάντηση.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Για αρκετή ώρα περιφερόμασταν στη πόλη. Ήταν όμορφα, οι δυνατές λάμπες φώτιζαν τις λεωφόρους και το φεγγάρι ήταν ολόγιομο χωρίς να κρύβεται από σύννεφα. Σταματήσαμε μπροστά από ένα μεγάλο κατάστημα. Όλο προσμονή το κοιτάζω πριν προσπεράσουμε την είσοδό του.

Νάντια: Η δανειστική βιβλιοθήκη. Μπορείς να εγγραφείς και να έρχεσαι για να ανακαλύψεις περισσότερα βιβλία σαν και αυτά που σου αρέσουν.

Ήμουν εκστασιασμένη από τη πληθώρα βιβλίων γύρω μου. Εδώ θα έβρισκα όλα τα τεύχη της σειράς. Την αγκαλιάζω.

'Ερικα: Νάντια σε λατρεύω!

Μία ηλικιωμένη γυναίκα μας πλησιάζει και ρωτά καλοσυνάτα.

Μαίρη: Μπορώ να σας βοηθήσω;

Ο ενθουσιασμός της δεν κρυβόταν, φαινόταν πως η βιβλιοθήκη, αν και προσεγμένο μέρος δεν είχε υψηλή επισκεψιμότητα και ειδικά από νέους.

Νάντια: Ναι! Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν λογαριασμό στη φίλη μου την Έρικα.

Με υποδεικνύει και εγώ ντροπαλά ανταποκρίνομαι. Με οδηγεί στο γραφείο της όπου μαζί με τη κολλητή μου συμπληρώνουμε μία σειρά από χαρτιά. Ήμουν ευτυχισμένη.

Μαίρη: Ωραία λοιπόν, έτοιμες!
Το χαμόγελό της εξέπεμπε θερμότητα.

Έρικα: Υπέροχα! Θα ήθελα να σας ρωτήσω αν έχετε μία συγκεκριμένη σειρά βιβλίων που μου αρέσει πολύ, ο συγγραφέας τους είναι τα <<πύρινα βέλη>>.

Γούρλωσε τα μάτια της και τα χείλη της μεταμορφώθηκαν από χαμόγελο σε ελαφρώς ανοιχτά. Είπα κάτι που δεν έπρεπε;

Νάντια: Συγγνώμη... είστε καλά;

Την κοιτάζει και μετά στρέφεται προς εμένα. Το πρόσωπό της είχε χάσει τη θερμότητά του, ήταν εξοργισμένη.

Μαίρη: Πώς τολμάς να μου ζητάς κάτι τέτοιο! ;

Ο τόνος της απόλυτος, σείστηκε όλο μου το είναι από την επιβλητικότητά της.

Μαίρη: Χαθείτε αμέσως από μπροστά μου!

Πήρα τη Νάντια από το χέρι και εξίσου μπερδεμένες πράξαμε σύμφωνα με τη διαταγή της.

Νάντια: Τι ήταν τώρα πάλι αυτό;

Έρικα: Τι να σου πω... σε ευχαριστώ πάντως..

Νάντια: Ναι.. να κατάφερνα να κάνω και κάτι καλά θα ήταν.. γιατί όλα τα περίεργα συμβαίνουν σε εμάς;

Γυρίσαμε σπίτι. Οι υπόλοιποι βρισκόντουσαν στο νοσοκομείο. Εκείνη άνοιξε το ντουλάπι και μου έδωσε τα πικραμύγδαλα. Μασουλήσαμε μερικά, αν και δεν της άρεσαν, έβρισκε συχνά τον εαυτό της τώρα τελευταία να τρώει από νευρικότητα.

Καθίσαμε στον καναπέ για να χαζέψουμε νωχελικά ένα πρόγραμμα στην τηλεόραση.

Έρικα: Νάντια;

Νάντια: Μμμ;

Έρικα: Πότε έχει πάρει ο πατέρας σου αυτά τα βιβλία;

Νάντια: Των πύρινων βελών;

Γνέφω.

Νάντια: Δεν ξέρω... τα θυμάμαι από πάντα στη βιβλιοθήκη μας. Πρέπει να υπάρχουν εκεί πριν από τη γέννησή μου. Ρωτάς γιατί φρίκαρε η βιβλιοθηκάριος μόλις τα άκουσε;

Έρικα: Ακριβώς! Ίσως είναι αρκετά πολύτιμα.. Μπορεί να είναι τα βιβλία που έψαχναν οι διαρρήκτες.