Το Ασανσέρ

Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου

Σηκώνομαι αρκετά ορεξάτη. Οι χθεσινές ανησυχίες αποδείχτηκαν αβάσιμες. Ετοιμάστηκα απολαμβάνοντας την πολυτέλεια του επιπλέον χρόνου σήμερα περπατώντας στη διαδρομή και όχι τρέχοντας.

Η Νάντια μου κάνει νόημα να πάω κοντά της τη στιγμή που ακριβώς περνάω τη καγκελόπορτα.

Νάντια: Γεια σου Έρικα!

Έρικα: Γεια! Δε σε βλέπω κουρασμένη από χθες περιέργως.

Νάντια: Είμαι, αλλά έχω μάθει να το κρύβω καλά. Λοιπόν τι έχετε πρώτη ώρα;

Έρικα: Ιστορία.

Νάντια: Ωχ! Καλή δύναμη.

Το κουδούνι ηχεί εκρηκτικά και μαζευόμαστε για τη καθιερωμένη προσευχή μας.

Διασχίζω τα στενά για το σπίτι με τη Νάντια στο πλευρό μου. Είναι πραγματικά μία πολύ καλή κοπέλα και ευχάριστη παρέα, όπως περίμενα. Τα χείλη μου σχεδιάζουν ένα χαμόγελο στη σκέψη πως μάλλον απέκτησα μία καινούργια φίλη.

Νάντια: Φτάσαμε λοιπόν! Εγώ θα πάω σπίτι μου και εσύ θα πας πίσω στο ασανσέρ;

Έρικα: Ναι, πίσω στο δικό μου σπίτι.

Νάντια: Μάλιστα..

Με κοιτάζει, τα μάτια της είναι λυπημένα, τρυπημένα με μικροσκοπικά αγκαθάκια συμπόνιας. Μόνο για λίγο όμως, γρήγορα έχει επιστρέψει στο γνώριμο χαμόγελό της.

Νάντια: Θα σε δω ξανά αύριο, γεια!

Τη βλέπω να χάνεται στο βάθος όσο εγώ γρήγορα τρέχω να προμηθευτώ αρκετό φαγητό από τη κουζίνα καθώς παρατήρησα την απουσία του αυτοκινήτου του πατέρα μου.

Με ένα επιτέλους γεμάτο στομάχι, προσηλώνομαι ενθουσιασμένη στο τελείωμα των μαθημάτων μου μιας και σήμερα έχω να πάω στη προπόνηση. Αν και μπορεί να φάνηκε πως δεν μου άφησε καθόλου περιθώρια ο γυμναστής για τη λήψη της απόφασής μου, πάντα ήθελα να ασχοληθώ με κάποιο άθλημα.

Δεν μου είχε ξαναδοθεί αυτή η ευκαιρία παλαιότερα. Μόνο η ιδέα του να είμαι στη σχολική ομάδα τρεξίματος ικανοποιεί στο έπακρο την επιθυμία μου για ενασχόληση με τον αθλητισμό.

Σήμερα δεν παρατήρησα τους ενοίκους που χρησιμοποιούσαν το ασανσέρ παίρνοντας μία άδεια από την εξαντλητική δουλειά του κατασκόπου. Ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Σκέψεις και ατελείωτα όνειρα για το μέλλον.

Σαν από ένστικτο πια για την ακριβή ώρα σηκώθηκα, φόρεσα κάτι πιο κατάλληλο , κρέμασα και τη τσάντα μου στους ώμους και ξεκίνησα για να εκπληρώσω την υπόσχεση στο γυμναστή, να είμαι στην ώρα μου για τη προπόνηση.

Όμως όταν τελικά έφτασα στο πολυπόθητο μέρος, αντίκρισα μία άδεια σχολική αυλή με εμένα να μοιάζω σα παραφωνία στο ολοκάθαρο πεντάγραμμο. Μήπως είχα κάνει κάποιο λάθος; Αλλά όχι δεν μπορεί. Είμαι σίγουρη πως μου είπε σήμερα στις έξι κατηγορηματικά.

Γεια σας! Σας παρακαλώ αν διαβάζεται τα κεφάλαια και σας αρέσουν ψηφίστε τα με κάνετε πολύ χαρούμενη.

Κριστιάνα Πάλλη