Το Ασανσέρ

Πήδηξε κάτω;

Αστυνομικός: Εντάξει. Θα σας αφήσουμε ήσυχους τότε και θα γυρίσουμε στη παρακολούθηση του χώρου. Πραγματικά είναι τρομερό πως κανένας δεν ξέρει από που προήλθε το κορίτσι, δεν έχουμε για αυτή καμία απολύτως πληροφορία, ούτε πως επιβιώνει, ούτε αν παρακολουθεί σχολείο ή το οτιδήποτε.

Ιάσονας: Πράγματι είναι τραγικό!

Σχολιάζει διακριτικά. Απομακρύνονται οι φωνές τους και τα βήματα αφομοιώνονται με τους ήχους του δρόμου. Η εξώπορτα κλείνει. Ένα κομφούζιο από φωνές την ακολουθεί.

Νάντια: Πού είναι πήδηξε κάτω;

Τρέχει στο δωμάτιο και ανοίγει τη πόρτα του μπαλκονιού.

Έρικα: Εδώ.

Αδύναμα γνωστοποιώ τη κρυψώνα μου. Δεν είχα σταματήσει να κλαίω, μάλιστα τώρα ήταν πιο έντονο, η φωνή μου μόλις που ακούστηκε, εξασθενημένη χωρίς ίχνος δυναμικότητας. Εκείνη κουβαριάζει τα σκεπάσματα και τα πετάει σε μορφή μπάλας στην άλλη άκρη του δωματίου.

Με ανασύρει, με κάνει να φωλιάσω στην αγκαλιά της, χαϊδεύοντας τη πλάτη μου με μένος που ήμουν καλά. Ταραχή, δεν μπορούσα να αντιδράσω καθόλου, τα αντανακλαστικά μου είχαν μηδενιστεί ενώ η όρασή μου επίσης δεν απεικόνιζε την πραγματικότητα, αλλά ένα διαστρεβλωμένο πορτρέτο που δεν αντιστοιχούσε σε καλλιτέχνημα.

Ήταν δημιούργημα δαιμονίων, τρόμου και πανικού στην εξευτελιστικά ανείπωτη αλήθεια τους. Απώλεια των αισθήσεων, μηδενική συναίσθηση του περίγυρού σου ο ορισμός της ευαλωτότητας.

Βάλτοσα αρκετή ώρα εκεί μέχρι να καταφέρω να επαναφέρω τον εαυτό μου στον κόσμο ξανά. Η υπόλοιπη οικογένεια ήταν μαζεμένη γύρω μας και κοιτούσαν ανέκφραστοι χωρίς να εκδηλώνουν κάποιο ξεκάθαρο συναίσθημα. Πλήρως μουντό και παγωμένο προσωπείο.

Νάντια: Νομίζω πως δεν είναι καλή ιδέα να έρθεις σήμερα στο σχολείο.

Έρικα: Μα πως.. έχω να γράψω διαγώνισμα σήμερα... 

Νάντια: Δεν θα έπρεπε να σε ανησυχεί αυτό τώρα. Αυτοί είναι κάτω και δεν θα το διακινδυνέψουμε σήμερα. Θα πω ότι αρρώστησες και εσύ ως τότε κάθισε εδώ να ξεκουραστείς.

Ο τόνος της φωνής της αλλά και η στάση του σώματός της ήταν καθησυχαστικοί. Ήμουν φοβισμένη και αδύναμη, δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω στις απλές απαιτήσεις της ημέρας.

Έρικα: Έχεις δίκαιο.. ετοιμάσου να φύγεις γρήγορα τώρα για να μην αργήσεις.

Σηκώνεται και μαζί με τους υπόλοιπους αφήνει άδειο το δωμάτιο.

Έρικα: Α Νάντια!

Τινάζει το κεφάλι της σε εμένα.

Έρικα: Μην ξεχάσεις την πρωινή γυμναστική σου.

Υπονόησα πως έπρεπε να προσποιηθεί και σήμερα όπως και κάθε άλλη μέρα της εβδομάδας τρέχει τα πρωινά. Εκείνη αφήνει ένα γελάκι και με διαβεβαιώνει ότι δεν θα το ξεχάσει ενώ οι υπόλοιποι αντάλλαξαν μερικά ακόμη μπερδεμένα βλέμματα καθώς απομακρύνθηκαν.

Νιώθοντας το ήπιο τρέμουλο ακόμη στα χέρια μου σύρθηκα μέχρι το κρεββάτι όπου και ξάπλωσα. Αν και περίμενα ότι μετά από όλο αυτό το άρχος δεν θα κοιμόμουν, αποδείχτηκε πως η εξάντλησή μου κέρδισε τη μάχη, σε ένα άνοιγμα βλεφάρων είχα κοιμηθεί.