Το Ασανσέρ

Φρικιό!

Γυμναστής: Θέλω να δώσετε τον καλύτερό σας εαυτό, είστε όλοι παιδιά με πολύ καλές προοπτικές και δυνατότητες.

Έτσι ξεκινήσαμε όλοι μαζί να ακολουθούμε τις ασκήσεις που μας υποδείκνυε. Ούσα εγώ, έκανα μία λίγο πιο απρόσεκτη κίνηση με αποτέλεσμα να πέσω πάνω στη Γιάννα χωρίς όμως να τη πληγώσω στο ελάχιστο.

Γιάννα: Πρόσεξε που πας!

Έρικα: Συγγνώμη.

Γιάννα: Όποιος δεν μπορεί κάθεται σπίτι του.. λέμε τώρα.

Έρικα: Δεν το έκανα επίτηδες...

Δοκίμαζε την υπομονή μου αλλά δεν πρόκειται να της κάνω τη χάρη, να υποκύψω.

Γιάννα: Φρικιό, λες να μην έχουμε ακούσει για εσένα; Όλο το σχολείο ξέρει ότι μένεις σε ένα ασανσέρ!

Μαζί με τα λόγια της απελευθερώνει και ένα κύμα κακίας αόρατο από γυμνό μάτι.

Έλενα: Άσε τη κοπέλα ήσυχη.

Της δείχνω την απαραίτητη ευγνωμοσύνη με το βλέμμα μου. Δεν έχω συνηθίσει να με υπερασπίζονται.

Έλενα: Ξέρεις μην της πολύ-δίνεις σημασία, είναι κάπως περίεργη αυτή..

Τα λόγια της ίσα που έβγαιναν σαν τρίχα ατμού από τα σκασμένα χείλη της.

Γυμναστής: Συγκεντρωνόμαστε....

Έρικα: Σε ευχαριστώ.

================================================================================

Μετά την λήξη φρόντισα να γυρίσω σπίτι όσο γρηγορότερα μπορούσα. Ευτυχώς που δεν απείχε και πολύ αφού ήμουν ήδη τρομοκρατημένη από το σκοτάδι που δέσποζε στους δρόμους.

Ήμουν και πάλι πίσω στον ασφαλή και φωτεινό θάλαμο. Μην χάνοντας καιρό, χώθηκα μέσα στα βιβλία μου, ίσως αύριο να μας έβαζαν απροειδοποίητο στα Αρχαία. Επικεντρωμένη καθώς ήμουν η καινούργια προσθήκη στο περιβάλλον μου, μου ήταν εντελώς αδιάφορη.

Ο κύριος Ιάσονας, ο πατέρας της Νάντιας, μας κατέβαζε στο ισόγειο. Δεν του έριξα ούτε ένα βλέμμα, αλλά ούτε και εκείνος φάνηκε να ενοχλείται από τη παρουσία στο χώρο. Αντιθέτως με περίσσεια άνεση με αγνόησε και συνέχισε τη συζήτησή του στο κινητό.

Ιάσονας: Ναι μητέρα μην ανησυχείς είμαι ήδη στο δρόμο.

Ο τόνος στη φωνή του ήταν τόσο ανήσυχος, δεν χρειαζόταν κάτι άλλο για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Ιάσονας: Ναι, μα βέβαια! Ο Ορφέας σίγουρα θα χαρεί πολύ... Όλα θα γίνουν όπως είπαμε.

Γύρισα τη σελίδα στο βιβλίο που κρατούσα χωρίς να έχω πραγματικά τελειώσει με τη προηγούμενη και συνέχιζα να το ατενίζω με κενό βλέμμα ενώ ταυτόχρονα κρυφάκουγα.

Ιάσονας: Είναι όλα έτοιμα...

Ανοίγει η πόρτα και φεύγει, αποτύπωσα τη μορφή του στη μνήμη μου. Λουσμένος στον ιδρώτα. Να διπλώνει νευρικά τα μανίκια του πουκαμίσου του. Αλήθεια τον έκανε να αγχωθεί τόσο η μανούλα;

Άραγε γιατί να ετοιμάζεται αυτός... θα ερευνηθεί.. Γυρίζω πίσω τη σελίδα και μπλοκάρω τις άσημες σκέψεις. Μπορώ να γίνω μεγάλη κουτσομπόλα ώρες, ώρες. Για να το καταλαβαίνω και η ίδια πρέπει να είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά μου.

Αλλά δεν έχω και άλλη επιλογή, είμαι όλη τη μέρα κλεισμένη εδώ μόνη μου. Ίσως αυτή να ήταν η διαφυγή μου στον έξω κόσμο... ίσως απλά και μία αδύναμη δικαιολογία. Τέλος πάντων, αρκετά διάβασα, ας πάω να ετοιμαστώ για ύπνο.

Σκέφτομαι και σηκώνομαι να κάνω τη ρουτίνα μου που με έκανε να ιδρώνω νευρικά χειρότερα και από τον κύριο Ιάσονα προηγουμένως.