Το Ασανσέρ

Η αλήθεια κρύφτηκε μέσα στο ψέμα

Ανοίγω τα μάτια μου. Έχω κοιμηθεί μπρούμητα και το κεφάλι μου είναι χωμένο μέσα στο μαξιλάρι. Κοιτάζω δίπλα μου, η Νάντια ήταν ακόμη κοιμισμένη. Σηκώθηκα για να δω την ώρα: δώδεκα και μισή. Πρέπει στα σίγουρα να τη ξυπνήσω.

Ετοιμαζόμαστε και πάμε στη κουζίνα, ως συνήθως όλοι λείπουν.

Νάντια: Εδώ πρέπει να έχει μείνει λίγη πίτσα από χθες.

Κοιτάζει στο ψυγείο και την ανακαλύπτει. Τη ζεσταίνει άτσαλα στο μικροκυμάτων και αρχίζουμε να τη μασουλάμε νωχελικά. Είχε δίκαιο ο κύριος Ιάσονας, ακόμη και σε εμένα κάνει εντύπωση που έχουμε καταφέρει να δεθούμε τόσο σε αυτό το μικρό χρονικό διάστημα. Σε σημείο που μπορώ να κυκλοφορήσω άνετα μέσα στο διαμέρισμά τους, βέβαια αν αναλογιστούμε τις φορές που έχω μείνει εδώ, βγάζει νόημα.

Κατευθυνόμαστε στο δωμάτιό της για να αρχίσουμε πυρετωδώς το διάβασμα. Ήθελε να τη βοηθήσω ξανά καθώς είχε έρθει η σειρά της για να δώσει διαγώνισμα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Νάντια: Δεν κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα;

Αφήνει το στυλό να πέσει από τα χέρια της. Είχε πάει τέσσερις, παραλείψαμε το μεσημεριανό μιας και είμασταν ακόμη χορτασμένες. Μέχρι αυτή την ώρα οι υπόλοιποι ακούστηκαν να γυρνάνε πίσω και κάποιοι να ξαναφεύγουν.

Δεν τους δώσαμε τη παραμικρή σημασία, είχαμε πολύ δουλειά να κάνουμε. Σηκωνόμαστε και αφού φορέσαμε δύο ζεστά πανοφώρια βγήκαμε για να κάνουμε μία βόλτα. Το ασανσέρ μας υποδέχεται φιλόξενα με το ζεστό του φως να μας περιλούζει.

Νάντια: Ώπ! Ο θαυμαστής σου.

Τραβάει ένα χαρτάκι χωμένο στα πλήκτρα, μα τι στο καλό; Που ξέρει αυτός που μένω; << Η αλήθεια κρύφτηκε απόλυτα μέσα στο ψέμα, αναζήτησέ τη>>.

Νάντια: Α! Είναι και ποιητής... Μεγάλο λαχείο!

Έρικα: Δεν λες τίποτα, αλλά έχω αρχίσει και ανησυχώ...

Νάντια: Αφού δεν έχει το θάρρος να σου τα πει αυτοπροσώπος, δεν θα έχει το θάρρος για οτιδήποτε φοβάσαι ότι μπορεί να κάνει.

Έρικα: Έχεις δίκαιο.

Τι εννοεί; Ποια αλήθεια; Μου λέει κάποιος ψέματα; Το βάζω μέσα στη τσέπη μου, τα λόγια του δεν είναι πια για να τα πάρω αψήφιστα... Η βόλτα μας συνεχίζεται και καταλήγει στο γνωστό παρκάκι. Ο ουρανός είναι συννεφιασμένος, αλλά δεν δείχνει προδιάθεση για βροχή.

Η Νάντια μοιράστηκε κάποιες από τις παιδικές της αναμνήσεις μαζί μου. Φαινόταν να τις αναπολεί, την γέμιζαν ελπίδα και ευτυχία. Ούτε θέλω να αναφέρω τις δικές μου και να χαλάσω το ωραίο κλίμα, τρόμος και αγωνία.

Δε θυμάμαι να είχα ποτέ μία παιδική ηλικία, έπρεπε να βιαστώ να ωριμάσω και να γίνω μεγαλύτερη καθώς έτσι έφερνα το σώμα μου μα και τον ψυχισμό μου στις κατάλληλες συνθήκες αντιμετώπισης της σκληρής πραγματικότητας μου.

Νάντια: Ποιά είναι η ομορφότερη ανάμνησή σου;

Μένω άναυδη από την ερώτησή της. Δε το είχα σκεφτεί ποτέ, υπήρχε μία τέτοια εικόνα στο μνημονικό μου; Μία εικόνα που να τη συσχετίζω με γαλήνη και ασφάλεια; Μα ναι φυσικά και υπήρχε.

Έρικα: Η μέρα που σε γνώρισα καλύτερα.

Ήταν η μέρα που απέκτησα οικογένεια.