Το Ασανσέρ

Άρα έχουμε ένα φυσικό ταλέντο!

Βγαίνω έξω στο προαύλιο. Εισπνέω δυνατά σχεδόν νιώθω τα ρουθούνια μου να πονάνε. Παίρνω το χρόνο μου να απολαύσω το καθαρό οξυγόνο της ατμόσφαιρας, όμως κάποιος με διακόπτει.

Γυμναστής: Έρικα;

Κατευθείαν γυρίζω πρόθυμα προς το μέρος του και εκείνος χωρίς να χάσει στιγμή πετάγεται ενθουσιασμένα μπροστά μου.

Γυμναστής: Λοιπόν, πώς τα πας;

Έρικα: Καλά; Υποθέτω.

Δεν φαινόταν ειλικρινής η ερώτησή του, πιο πολύ βιαστική και τυπική, αλλά πάνω από όλα ενθουσιασμένη.

Γυμναστής: Ωραία, χαίρομαι! Άκουσες βέβαια πως φέτος το σχολείο μας θα πάρει μέρος στους αγώνες τρεξίματος;

Έρικα: Όχι! Η αλήθεια είναι πως όχι...

Συνοφρυώθηκε στιγμιαία και συνέχισε.

Γυμναστής: Λοιπόν. Σε έχω παρατηρήσει αρκετά κατά τα μαθήματα και ομολογώ πως οι επιδόσεις σου στο τρέξιμο με έχουν αφήσει άφωνο.

Έρικα: Σας ευχαριστώ!

Γυμναστής: Ασχολείσαι με κάποιο άθλημα που σε έχει βοηθήσει με την ταχύτητά σου;

Αν το κρυφτοκυνηγητό με τον πατέρα μου πιάνεται, τότε ναι.

Έρικα: Όχι, δεν έτυχε.

Γυμναστής: Άρα έχουμε ένα φυσικό ταλέντο! Εννοείται πως θα λάβεις μέρος στους αγώνες ως μέλος της σχολικής ομάδας και εκπρόσωπός μας, δεν σηκώνω κουβέντα για το αντίθετο.. Αν χρειαστεί θα μιλήσω και με τον πατέρα σου..

Έρικα: Όχι! Πραγματικά δεν χρειάζεται θα συμμετάσχω!

Γυμναστής: Τέλεια! Α, δε σου είπα, ΟΙ προπονήσεις μας θα είναι κάθε απόγευμα στις έξι, εκτός των σαββατοκύριακων. Αύριο σε περιμένω εδώ, και μην αργήσεις!

Δίχως να με αφήσει να φέρω καμιά αντίρρηση έφυγε βιαστικά. Από ότι φαίνεται θα πρέπει να πιεστώ λίγο παραπάνω για να τα καταφέρω αυτή τη χρονιά. Ξεφύσησα και τράβηξα προς την αίθουσα αφού το κουδούνι είχε ήδη ηχήσει.

Μετά από μία πολύ κουραστική μέρα βρίσκομαι και πάλι μέσα στην πολυκατοικία μου γνωρίζοντας ότι η κούραση μου δεν πρόκειται να αποτελέσει εμπόδιο στη τέλεση της καθημερινής ρουτίνας μου.

Μπαίνω στο μόνο μέρος που νιώθω πραγματικά ασφαλής. Στο σπίτι μου, το ασανσέρ. Πατάω τον τρίτο όροφο και αρχίζει να ανεβαίνει σα το κόμπο στο στομάχι μου. Κάθε όροφος και όλο πιο ψηλά, είναι πια στο λαιμό μου.

Το άγχος με πνίγει. Λες να έχει γυρίσει από τη δουλειά; Αναρωτιέμαι... Στο άκουσμα του χαρακτηριστικού ήχου οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα αφήνοντάς με εκτεθειμένη. Νυχοπατώντας στο διάδρομο φτάνω το διαμέρισμα και ξεκλειδώνω μαλακά.

Σπρώχνω σιγανά προκαλώντας ένα ήρεμο τρίξιμο στη πόρτα. Ρίχνω μία ματιά για να τον εντοπίσω στο εσωτερικό αλλά το ροχαλητό του με προλαβαίνει. Βροντερό αντηχεί στα αυτιά μου.

Ο κόμπος στο λαιμό μου ενισχύεται, αυτός είναι σπίτι.