Το Ασανσέρ

Τι έπαθε αυτός;

Είχε μόλις μπει από την πόρτα, το μπουφάν του κρεμόταν από τον ένα ώμο αφού φαινόταν ότι ήταν έτοιμος να το ξεφωρτοθεί όπως είχε κάνει και με τη τσάντα του στον καναπέ.

Νάντια: Ήρθες Ορφέα; Να εδώ με την Έρικα της δείχνω τη συλλογή με τα βιβλία.

Έρχεται προς το μέρος μας το μπουφάν του πέφτει μόνο του στο πάτωμα αφού είναι αρκετά βιαστικός για να το αφήσει κάπου μόνος του.

Ορφέας: Αυτό το βιβλίο είναι δικό μου.

Με απότομη φωνή ανακοινώνει και το παίρνει μέσα από τα χέρια μας. Απομακρύνεται χωρίς να κάνει τον κόπο να μαζέψει το μπουφάν του από το πάτωμα.

Ευρυδίκη: Τι έπαθε αυτός; Μύγα τον τσίμπησε;

Η μητέρα του έρχεται από τη κουζίνα και μαζεύει το μπουφάν. Η ερώτησή της ήταν ρητορική σα να την έκανε περισσότερο στον εαυτό της παρά σε εμάς.

Νάντια: Να δεις που κάτι κρύβει εκεί μέσα η μουσίτσα.

Πρέπει να έχει δίκαιο δεν δικαιολογείται αλλιώς τέτοια αντίδραση.

Έρικα: Μπράβο του πάντως! Τον παραδέχομαι εγώ δε θα σκεφτόμουνα με τίποτα τέτοια κρυψώνα.

Νάντια: Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω την εφευρετικότητά του αυτή τη στιγμή.

Να πω ότι δε την καταλαβαίνω, θα πω ψέματα.

Νάντια: Έλα ας πάμε τώρα για ύπνο νομίζω πως ήρθε η ώρα.

Κοιμήθηκα σε ένα στρώμα δίπλα στη Νάντια. Ομολογώ πως αυτός είναι ο πιο άνετος ύπνος που έχω κάνει. Το πρωί ξύπνησα και ο πόνος στο πόδι μου είχε περάσει. Η Νάντια κλέινει το κινητό της και ετοιμαζόμαστε για το σχολείο ήσυχα για να μη ξυπνήσουμε τη γιαγιά της.

Αυτή η γυναίκα κοιμάται νωρίς και ξυπνάει αργά. Δε μπορώ να τη κατηγορήσω βέβαια γιατί ξέρω ότι αν είχα τη δυνατότητα θα το έκανα και εγώ. Φτάνουμε στο σχολείο και πριν ακόμα μπούμε μέσα στο προαύλιο βλέπω τον γυμναστή να με πλησιάζει απειλητικά.

Γυμναστής: Έρικα τι έγινε και δεν ήρθες χθες;

Έρικα: Χτύπησα το πόδι μου δε σας το είπε ο Ορφέας χθες;

Γυμναστής: Μου το είπε, αλλά ήθελα να ακούσω τι έγινε από εσένα.

Έρικα: Να, δεν πρόσεξα αρκετά και χτύπησα καθώς έκανα μία απότομη κίνηση και μάλλον έπαθα τράβηγμα.

Γυμναστής: Πρόσεχε λίγο περισσότερο. Σήμερα είσαι καλύτερα τουλάχιστον.

Έρικα: Ναι, ναι όλα καλά.

Καθ' όλη τη διάρκεια της συνομιλίας μας η Νάντια χαμογελούσε κατά περιόδους και κοίταζε άβολα τον γυμναστή και πέρα-δώθε.

Γυμναστής: Ωραία σε περιμένω και σήμερα τότε, μην αργήσεις!

Νάντια: Επιτέλους μόνες..

Μου ψιθυρίζει και εγώ συμφωνώ σε αυτήν της τη δήλωση. Το κουδούνι χτυπάει και πάμε στις τάξεις μας.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Οι ώρες πέρασαν και η τρίτη ώρα έφτασε, η ώρα του διαγωνίσματος. Είχα μασουλήσει τα χείλια μου πέρα ως πέρα για να βρω τη λύση μου σε μία σύνθετη ερώτηση, και συνέχισα και καθώς έγραφα την απάντησή μου.

Προσπάθησα να είναι καλογραμμένη και απέφυγα κάνα δύο λέξεις για τις οποίες δεν ήμουν σίγουρη για την ορθογραφία τους. Κοιτάζω το γραπτό ξανά στο τέλος για να διορθώσω  τυχόν απροσεξίες.

Η αυτοπεποίθησή μου ανέβηκε κατακόρυφα, με ένα πνιχτό χαμόγελο περηφάνιας περπατάω στην έδρα και το παραδίδω. Παίρνω το μπουφάν μου από τη πλάτη της καρέκλας μου και αποχωρώ από την αίθουσα με τη πρόφαση ότι αν μείνω μέσα μπορεί να κάνω φασαρία και να ενοχλήσω τους υπόλοιπους.

Έτσι θα είχα το χρόνο μου για να επεξεργαστώ καλύτερα κάποια πράγματα. Κούμπωσα το φερμουάρ μου και ύστερα άρχισα άτσαλα και ανύσηχα να βηματίζω σε όλη την αυλή. Αλήθεια έχουν γίνει τόσα πολλά αυτές τις μέρες.