Το Ασανσέρ

Κατάθεση;

Καθίσαμε περιμετρικά γύρω από το τραπέζι. Ήμουν ανάμεσα στην Νάντια και τον Ορφέα. Οι γονείς τους κάθισαν ακριβώς απέναντί μας. Το φαγητό έκανε τη θεαματική εμφάνισή του. Κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο. Αρχίσαμε να τρώμε.

Κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες να μη δείξω τη λύσσα μου καθώς καταβρόχθιζα ένα κομμάτι κοτόπουλο αβέβαιη για το αν είχα απίστευτα πολύ καιρό να φάω αυτό το γεύμα ή αν δεν το είχα δοκιμάσει ποτέ μου.

Ιάσονας: Έρικα, έχουμε να πούμε πως πραγματικά η συμπεριφορά σου μας κατέπληξε. Κατάφερες να παραμείνεις ψύχραιμη και να καθοδηγήσεις και τη Νάντια.

Έρικα: Σας ευχαριστώ.

Προσπαθώ να ελαχιστοποιήσω την έμφαση που δίνετε στο θέμα, η Νάντια είχε ανασκουμπωθεί και σε εμένα επανήρθε η εικόνα του χθεσινού χάους. Όλα είναι στη θέση τους τώρα.

Έρικα: Δεν υπάρχει λόγος να ανυσηχούμε για κάτι τώρα, θα το φροντίσει η αστυνομία.

Απηυδισμένη σπεύδω να αλλάξω το θέμα αλλά μάταια.

Ιάσονας: Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Βέβαια, θα χρειαστούν και παραπάνω πληροφορίες για το συμβάν από εσάς μιας και εμείς ξέραμε ελάχιστα.

Νάντια: Θα χρειαστεί να πάμε για κατάθεση;

Γούρλωσα τα μάτια μου. Δεν ήθελα μπλεξίματα με την αστυνομία. Αν ανακάλυπταν το σπίτι μου, βασικά την έλειψή του θα με έστελναν σε κάποιο ίδρυμα.

Έρικα: Κύριε Ιάσονα, ξέρετε η κατάσταση είναι λίγο περίεργη για εμένα και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το κάνω αυτό. Μπορούμε να το αποφύγουμε κάπως; Εννοώ... μπορώ να σας απαντήσω σε όποια ερώτηση θέλουνε εφόσων δεν θα χρειαστεί να εμπλακώ σε καταθέσεις με την αστυνομία πο θα με φέρουν σε δύσκολη θέση.

Συγκέντρωσα όλες μου τις γνώσεις επάνω στην επιχειρηματολογία, νομίζω πως ακούστηκα πειστική.

Ιάσονας: Εννοείται είναι απόλυτα κατανοητό. Φαντάζομαι πως δε θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα.

Οι λειτουργίες του κορμιού μου επανέρχονται στην κανονικότητα και συνεχίζω να χώνω στο στόμα μου μεγάλες μπουκιές φαγητού.

Ιάσονας: Λοιπόν, θέλεις να μου πεις;

Έρικα: Τώρα;

Ιάσονας: Ναι, καλό είναι να ξεμπερδεύουμε γρήγορα.

Έρικα: Εντάξει. Τι θέλετε να μάθετε.

Ιάσονας: Καταρχήν πόσοι ήταν;

Νάντια: Σίγουρα δεν ήταν ένα άτομο, τουλάχιστον δύο. Τόσες σκιες μπορέσαμε να δούμε.

Ο κύριος Ιάσονας στρέφει το βλέμμα του πρώτα στη Νάντια και έπειτα σε εμένα. Του γνέφω συγκαταβατικά επιβαιβεώνοντας τα λόγια της.

Ιάσονας: Σκιές; Δεν είδατε πρόσωπα;

 Έρικα: Όχι, ούτε ακούσαμε καθαρά τις φωνές τους για να μπορούμε να πούμε κάτι για το φύλο ή την ηλικία κτλ.

Ιάσονας: Μάλιστα... Σας ευχαριστώ πολύ κορίτσια!

Νάντια: Δεν μπορείς να πεις ότι βοηθήσαμε και ιδιαίτερα..

Ευρυδίκη: Δεν πειράζει, ας τελειώσουμε ήρεμα τώρα το φαγητό μας.

Αφού είχα και τη δικιά της άδεια επικεντρώθηκα στο να γεμίσω το κενό που ένιωθα στη κοιλιά και στη ψυχή μου. Κόντευα σχεδόν να ολοκληρώσω όταν η Νάντια μίλησε.

Νάντια: Γιατί δε μένεις εδώ το μεσημέρι να διαβάσουμε μαζί; Μετά μπορείτε να πάτε στη προσπόνηση και με τον Ορφέα.