Το Ασανσέρ

Αμέλεια

Αυτή ήταν και η αρχική μου άποψη, και θυμούμενη την πράα αντίδραση του στην υπόθεση του Ορφέα επιβεβαιώθηκα.

Έρικα: Έχεις απόλυτο δίκαιο. Ότι και αν κάνεις να ξέρεις ότι θα σε στηρίξω.

Νάντια: Το ξέρω.

Μου χαμογελάει γαλήνια γεμάτη στοργή. Τα κεριά σβήστηκαν σχεδόν από μόνα τους και πέσαμε για ύπνο.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ορφέας: Ξυπνήστε! Έχει περάσει η ώρα!

Πεταγόμαστε από τα κρεβάτια μας, για να το λέει αυτό το Ορφέας σίγουρα η ώρα είναι περασμένη. Κοιτάζουμε το ρολόι. Οκτώ παρά τέταρτο! Κοιτάζουμε η μία την άλλη αναστατωμένες.

Έρικα + Νάντια: Γρήγορα!

Βρέθηκε η μία να αλλάζει ρούχα στο μπάνιο και η άλλη στο δωμάτιο. Δανείστηκα μία αλλαξιά από εκείνη, τα δικά μου είχαν εξαντληθεί. Πλύναμε ταυτόχρονα τα δόντια μας, φορέσαμε παπούτσια και φύγαμε έξω.

Παραδόξως όλοι έλειπαν από κάτω στην πολυκατοικία, χωρίς να αφήσουμε ανεκμετάλλευτη αυτή την ευκαιρία πεταχτήκαμε τρέχοντας στους δρόμους με τον Ορφέα να μας ακολουθεί μερικά μέτρα πιο πίσω περπατώντας γρήγορα.

Μπήκαμε για ακόμη μία φορά λαχανιασμένες στο προαύλιο και τα μάτια ολονών είχαν στραφεί επάνω μας. Άκουσα μερικά γελάκια και κάποια σχόλια.

Έλενα: Όταν είναι τρελός ο άνθρωπος...

Ευτυχώς η Νάντια ήταν μακριά για να το ακούσει, αλλιώς δεν θα τον γλιτώναμε τον καυγά συν την επιπλέον αρνητική προσοχή.

Γυμναστής: Έρικα βλέπω είσαι καλύτερα.

Με μισό μάτι με κοιτάζει διαπεραστικά!

Γυμναστής: Μη τυχόν και δεν έρθεις και σήμερα.

Τον διαβεβαιώνω στα γρήγορα και σπεύδω να καθίσω σε ένα παγκάκι. Δεν προλαβαίνω να κατευθυνθώ προς τα εκεί και ακούω το κουδούνι. Δεν πειράζει, θα καθίσω μία και καλή στην αίθουσα.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η μέρα πέρασε γράφοντας το διαγώνισμα που είχα χάσει από την προηγούμενη φορά. Ευτυχώς δεν είχαμε πολλά απρόοπτα σήμερα. Στα διαλείμματα, όπως και κάθε άλλη φορά, ήμασταν μαζί με την κολλητή μου και συζητούσαμε.

Νάντια: Την τελευταία ώρα έμαθα ότι θα λείπει ο καθηγητής μας, θα κάνουμε κενό.

Έρικα: Ωραία.

Νάντια: Σε πειράζει να φύγω νωρίτερα;

Έρικα: Όχι καθόλου, μόνο θέλω να θυμηθείς την ώρα που γυρίζω να ανοίξεις το παράθυρο και να με περιμένεις. Αν είναι εκεί το ξέρεις ότι μου είναι δύσκολο να κάνω διαφορετικά.

Νάντια: Ναι, εννοείται αυτό. Μην ανησυχείς καθόλου, δεν υπάρχει περίπτωση να σε ξεχάσω. Σκέφτομαι τώρα που θα είμαστε και μόνοι θα είναι η τέλεια στιγμή για να μιλήσω με τον μπαμπά.

Αυτό ήταν όλα πλησίαζαν σε ένα τέλος. Μπορούσα μόνο να φανταστώ την ανακούφιση που θα επέφερε αυτή η αποκάλυψη. Όχι πια άλλα μυστικά. Φάνταζε σαν ένα πολύ μακρινό και άπιαστο όνειρο. Είχα συνηθίσει τόσο πολύ να ζω σε έναν κόσμο στηριγμένο στα ψέματα, τώρα αυτό θα άλλαζε για πάντα.

Ο στοργικός κύριος Ιάσονας και η υποστηρικτική οικογένειά του θα έφερναν τη γαλήνη δίνοντας τη λύση με έναν απίστευτα δημοκρατικό και ορθό τρόπο. Περίμενα λοιπόν μέχρι να περάσει αυτή η μέρα με μεγάλη ανυπομονησία αλλά και ταυτόχρονα πλήρη σιγουριά για την εξέλιξη της υπόθεσης.

Φτάνω έξω από την πολυκατοικία. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβεις ότι περιφρουρούσαν το κτήριο, βλέποντας τα δύο περιπολικά. Ο ενθουσιασμός μου παρέμεινε δυνατός και το ηθικό μου ακμαιότατο αφού ήξερα πως είχα μία σίγουρη εναλλακτική είσοδο.

Ετοιμάστηκα ψυχολογικά για την επικίνδυνη ανάβαση και έστρεψα το βλέμμα μου στον στόχο, το ανοιχτό παράθυρο. Ήταν κλειστό.. όχι δεν είναι δυνατόν! Μα μου υποσχέθηκε πως θα το άνοιγε. 

Πανικός άρχισε να με κατακλύζει, πρώτα γιατί δεν ήξερα πως θα μπορούσα να περάσω μέσα και αργότερα γιατί πολλές ανήσυχες σκέψεις τάραξαν το μυαλό μου. Είχε πάθει κάτι η Νάντια μήπως, για αυτό δεν άνοιξε το παράθυρο; Αποκλείεται να με αμελούσε έτσι!