Το Ασανσέρ

Κάποιος πήγε να μας ληστέψει!

Ορφέας: Τι έγινε εδώ;

Ανοίγει τη λάμπα και η Νάντια πετάγεται από την κρυψώνα μας.

Νάντια: Κάποιος πήγε να μας ληστέψει!

Κάνω κι εγώ αισθητή τη παρουσία μου.

Έρικα: Ήταν εδώ πριν λίγο, δεν τους είδες;

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι του μπερδεμένος με τη ξαφνική εμφάνισή μου.

Νάντια: Την έφερα να με βοηθήσει, τρόμαξα τόσο πολύ.

Έσπευσε να εξηγήσει κλαίγοντας σπαρακτικά. Σε λίγο εμφανίστηκε και ο κύριος Ιάσονας με τη κυρία Ευριδίκη.

Ευριδίκη: Τι συνέβει εδώ; Τι κάνει αυτή στο σπίτι μας;

Νάντια: Μανούλα μου, πήγαν να μας ληστέψουν!

Τρέχει κατευθείαν στην αγκαλιά της, αυτή μηχανικά της ανταποδίδει το άγγιγμα, χωρίς συναίσθημα, είναι ακόμα μπερδεμένη με το τι είχε συμβεί.

Νάντια: Όταν κοιμόμασταν κάποιοι διέρρηξαν το σπίτι μας. Τους άκουσα και ήρθα στο σαλόνι όπου και αντίκρυσα αυτό το χάος. Μετά πήγα στην Έρικα για βοήθεια μιας και κανένας άλλος δεν μου απάντησε.

Όλοι είναι απίστευτα ανήσυχοι και μπερδεμένοι, έχω αρκετή ευφυία για να κατανοήσω ότι ήμουν παρείσακτη εκείνη τη στιγμή.

Νάντια: Να πάρουμε τηλέφωνο την αστυνομία, να ξυπνήσουμε και τη γιαγιά!

Ιάσονας: Όχι, η γιαγιά σου είναι μεγάλη γυναίκα ας μην την ανησυχούμε. Θα πάρουμε εμείς τηλέφωνο την αστυνομία εσείς πηγαίνετε για ύπνο τώρα. Πρέπει να ηρεμήσετε, όλα είναι καλά αναλαμβάνουμε εμείς τώρα.

Βλέπω έναν, έναν τους να αποχωρούν. Ο κύριος Ιάσονας σήκωσε το ακουστικό για να καλέσει την αστυνομία, εγώ έκλεισα την πόρτα πίσω μου και πήγα για ύπνο προσπαθώντας να αποβάλλω από το μυαλό μου το γεγονός ότι οι διαρρήκτες δε πιάστηκαν.

Μπορεί να παραμονεύουν ακόμη στην πολυκατοικία.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Νάντια: Έρικα ξύπνα έχουμε σχολείο.

Με σκουντάει ήρεμα στο αριστερό μου ώμο, στον ίδιο που χτες έμπηξε τα νύχια της. Σηκώνομαι και προσπαθώ να ξυπνήσω πλήρως. Η Νάντια δεν φαινόταν να είναι πιο ξυπνητή από εμένα, θα τη χαρακτήριζα περισσότερο ζαλισμένη.

Περπατάμε και εγώ νιώθω να πεινάω κατά κάποιο τρόπο. Τις τελευταίες μέρες έχω παραλείψει εντελώς το πρωινό.

Νάντια: Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καθόλου χθες το βράδυ, τι και αν ξαναγύριζαν;

Έρικα: Προσπάθησε να ηρεμήσεις, το επιπλέον άγχος που προκαλείς η ίδια αυτή τη στιγμή στον εαυτό σου δεν θα σε βοηθήσει σε τίποτα.

Νάντια: Το ξέρω... αλλά δεν είναι εύκολο. Ακόμα μπορώ να τους ακούσω, να δω τις σκιές να μας πλησιάζουν.

Οι τρίχες στα χέρια μου ορθώθηκαν στη θύμησή τους.

Νάντια: Ευτυχώς που ήσουν και εσύ εκεί. Ήσουν η μόνη που με βοήθησες Έρικα, σε ευχαριστώ.

Με αγκαλιάζει σφιχτά και μπορώ να νιώσω την ευγνωμοσύνη της να με πνίγει.