Πόσο χαίρομαι που με στηρίζει σε αυτό. Λίγη σάλτσα έχει λερώσει το χέρι μου παρά τη προσπάθεια που έκανα με τις χαρτοπετσέτες οπότε κάνω πρώτα μία στάση στο μπάνιο για να καθαριστώ. Όταν μπω στο δωμάτιο της Νάντιας τη βρίσκω να ψαχουλεύει μέσα στα συρτάρια της. Μαζεύει διάφορα κουτάκια πάνω στο γραφείο της.
Κάθομαι στη καρέκλα και τοποθετώ την ανοιχτή <<Οργή>> πάνω στο γόνατό μου, η Νάντια γελάει για πρώτη φορά σήμερα.
Νάντια: Φαίνεται πως έχεις πραγματικά μπει στο ρόλο σου. Αρχίζεις να πορώνεσαι με αυτά τα βιβλία.
Έρικα: Είναι εκπληκτικά!
Νάντια: Για εσένα... τι να πω όπως αρέσει στον καθένα... Νομίζω πως έχω ότι χρειάζομαι, ας ξεκινήσουμε!
Μου περάει ένα μαύρο φόρεμα το οποίο πιάνω αδέξια.
Νάντια: Τι περιμένεις, φορεσέ το!
Αλλάζω σε αυτό, είναι νομίζω ότι πρέπει. Λίγο πιο πάνω από το γόνατα και με αρκετά κομψή-σοβαρή μορφή.
Νάντια: Τέλειο! Φόρεσε και αυτά τα τακούνια.
Φοράω τα άβολα και ελάχιστα στενά για εμένα παπούτσια. Ρίχνω μία ματιά προς τα κάτω στον εαυτό μου.
Έρικα: Τώρα νομίζω πως φαίνομαι τουλάχιστον ενήλικη, σε ευχαριστώ Νάντια!
Νάντια: Ε! Κάτσε δεν τελειώσαμε!
Έρικα: Όχι;
Νάντια: Ε, όχι βέβαια, τι ψάχνω τόση ώρα; Κάτσε κάτω.
Με πιέζει από τους ώμους για να καθίσω στο κρεβάτι της. Εκείνη αρπάζει ένα πιστολάκι και μία βούρτσα, αρχίζει να φτιάχνει το μαλλί μου. Μέχρι να πάει πέντε και μισή με έχει βάψει, χτενίσει και διακοσμήσει.
Κοιτάζομαι στο καθρέφτη, δε μπορώ να με αναγνωρίσω. Θα μπορούσα να είμαι είτε δεκαοκτώ είτε εικοσιπέντε.
Νάντια: Τώρα είσαι πανέτοιμη! Θυμάσαι τις οδηγίες που σου έδωσε.
Της νεύω.
Νάντια: Υπέροχα! Καλές έρευνες.
Ήσυχα για να μη ξυπνήσουμε τον μπαμπά της που κοιμήθηκε με τη τηλεόραση ανοιχτή, με ξεπροβοδίζει. Στο τέλος μου ψιθυρίζει:
Νάντια: Σήμερα θα κοιμηθείς σπίτι μου.
Και κλείνει απευθείας τη πόρτα. Δε πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Περπατάω γρήγορα στο δρόμο που μου υπέδειξε, οι γάμπες μου πονάνε και νομίζω πως έχω αρχίσει να λαχανιάζω ελαφρώς. Τρέχω γρήγορα στο μυαλό μου τις ερωτήσεις που πρέπει να τους κάνω για να εντοπιστούν.
![](https://img.wattpad.com/cover/231201959-288-k428224.jpg)
KAMU SEDANG MEMBACA
Το Ασανσέρ
Fiksi RemajaΈρρικα: Φύγε τώρα από εδώ! Ουρλιάζω, νιώθω τον λαιμό μου να καίει. Η φωνή μου να αναδύεται από τα βάθη των πνευμονιών μου και σαν μυρμήγκιασμα να απλώνεται σε όλο μου το κορμί. Η δύναμη της φράσης μου να είναι τόσο μεγάλη που να πραγματοποιείται αυ...