Το Ασανσέρ

Η αρχή της μεταβολής

Τα μάτια της άστραφταν και τα χείλη της ήταν κυρτωμένα σε ένα πλατύ χαμόγελο.

Νάντια: Άντε σήκω! Θα αργήσουμε για το σχολείο.

Με τράβηξε δυνατά από τον ώμο.

Έρικα: Ήρεμα..

Πήρα την τσάντα μου και ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά της. Όταν στάθηκα στα πόδια μου με διαπέρασε ένας οξύς αλλά σύντομος πόνος παρόμοιος με κράμπα. Ξεμούδιασαν σταδιακά από το περπάτημα που τους επέβαλα.

Νάντια: Αχ, δεν μπορείς να φανταστείς τι συνέβη.

Κι όμως νομίζω ότι μπορώ..

Νάντια: Ήρθε να μας επισκεφθεί η γιαγιά μου! Είχε τουλάχιστον δύο χρόνια να έρθει!

Έρικα: Έλα τόσα πολλά!!!

Νάντια: Ναι! Ξέρεις είχε τσακωθεί άσχημα με τη μητέρα μου τότε.. Ακόμα θυμάμαι τα ουρλιαχτά τους... Αλλά ας μην σε ζαλίζω με τα οικογενειακά μας τώρα.

Κουνάω καταφατικά το κεφάλι μου και κοιτάζω με προσήλωση το πάτωμα προσπαθώντας να μη τη φέρω σε δύσκολη θέση. Ή λόγω της απουσίας οπτικής επαφής να μου αποκαλύψει άθελά της περισσότερα.

Νάντια: Νομίζω πως θα ήθελε πολύ να σε γνωρίσει, εσύ τι λες;

Μόλις μου το λέει αυτό η χθεσινή σκηνή αυτόματα αναπαράγεται στο μυαλό μου. Η θολή φιγούρα και η νευριασμένη φωνή της..

Έρικα: Μπα.. δεν είμαι και πολύ βέβαιη για αυτό..

Νάντια: Όπως νομίζεις..

Περπατήσαμε σιωπηλές την υπόλοιπη διαδρομή. Έβλεπα τα σύννεφα να συγκεντρώνονται στον ουρανό. Ήταν όλα τους μπογιατισμένα με ένα μουντό γκρίζο χρώμα και είχαν κρύψει το φωτεινό ήλιο. Θα νόμιζε κανείς ότι ήταν προχωρημένο απόγευμα και όχι πρωι.

Το κουδούνι ήχει και σαν υπάκουα στρατιωτάκια στηνόμαστε στη γραμμή.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το μάθημα στην τάξη κυλούσε ήρεμα. Προσπαθούσα να συμμετάσχω αρκετά και γενικώς να είμαι όσο πιο τυπική γινόταν. Σηκώθηκα στον πίνακα τρεις φορές τουλάχιστον. Κατάφερα να λύσω κάθε άσκηση που μου υποβαλόταν.

Το μυαλό μου έτρεχε σαν σε μαραθώνιο. Εργασιοθεραπεία νομίζω το λένε. Όταν στρέφεσαι στη δουλειά για να ξεχάσεις τα προβλήματά σου. Αντέγραφα την σειρά από αριθμούς στο πίνακα όταν ο διπλανός μου με σκούντηξε.

Το μολύβι μου έκανε μία σκούρα γραμμή διαγράφοντας τη μισή σειρά γραφομένων μου. Τον κοίταξα ενοχλημένη και εκείνος μου δείχνει με το δάχτυλό του το παράθυρο. Είναι στολισμένο με μικρές σταγονίτσες βροχής.

Με την άκτη του μολυβιού μου σβήνω τη γραμμή και σημειώνω τα ίδια για ακόμη μία φορά. Το κουδούνι δεν άργησε να χτυπήσει, η αίθουσα όμως δεν άδειαζε. Έβρεχε που σήμαινε ότι δεν μπορούσαμε να βγούμε έξω.

Πάντα βρέχει στην πόλη μου το φθινόπωρο, πολύ, περισσότερο από ότι θα περίμενε κανείς. Μικρά, μικρά πηγαδάκια σχηματίστηκαν στην αίθουσα και εγώ σηκώθηκα να πάω να κάνω μία βόλτα να ξεπιαστώ λίγο, έστω και αν αυτή ήταν μέσα στους διαδρόμους.

Η κατάσταση εδώ είναι σχεδόν παρόμοια. Όλοι κάθονται σε ομαδούλες. Μέχρι τώρα δεν έχω δει κανέναν άλλο να είναι μόνος του εκτός από εμένα.