Το Ασανσέρ

1,2,3 και..!

Παρόλο αυτά, με τον ενθουσιασμό αμείωτο να τσιτσιρίζει μέσα μου, κάθομαι σε ένα παγκάκι και περιμένω. Η ώρα περνούσε και κανένας δεν είχε έρθει . Έχω αρχίσει κάπως να φοβάμαι. Σκοτεινιάζει νωρίς αυτή την εποχή και αυτό είναι κάτι που δεν έχω συνηθίσει.

Το ασανσέρ μου πάντα είναι καλά φωτισμένο, ακόμη και τις ώρες που κοιμάμαι η λάμψη του είναι ολόγυρά μου σαν πέπλο επιπλέον προστασίας. Κοντοστέκομαι αμφιταλαντευόμενη για το αν θα έπρεπε να περιμένω λίγο ακόμη ή αν έπρεπε να φύγω.

Το σκοτάδι όμως σε συνδυασμό με έναν περίεργο θόρυβο που είχα ακούσει, με τρομοκρατούσαν όλο και περισσότερο. Η απόφαση είχε παρθεί, έπρεπε να φύγω το συντομότερο από εδώ.

Σηκώθηκα κοίταξα επιφυλακτικά τριγύρω και άρχισα να βηματίζω για το σπίτι. Ντουπ! Τι ήταν αυτό;! Όλο μου το σώμα βρισκόταν σε εγρήγορση, οι αισθήσεις μου οξύνθηκαν. Κολλάω το κορμί μου σε αυτόν τον τραχύ τοίχο.

Αυτός ο ήχος σίγουρα δεν υποδήλωνε την άφιξη του γυμναστή μου μιας και δεν επρόκειτο για ανθρώπινο περπάτημα. Μην αφήνοντας το σώμα μου να αποκολληθεί από τη μακριά επιφάνεια, προσπάθησα να κατευθυνθώ προς την έξοδο με τρόπο που γυμνό μάτι δεν με ξεχώριζε ως σώμα αλλά ως προέκταση του τοίχου.

Το είχα ξανακάνει και έπιασε οπότε οι πιθανότητες ήταν υψηλές για μια ακόμη διαφυγή από αυτό που με απειλεί. Ξανά ακούω κάτι που ταυτοποιώ ως σύρσιμο, καταλαβαίνω πως για να ξεφύγω αβλαβής πρέπει να το αντιμετωπίσω.

Ανυψώνω τη τσάντα μου ώστε να χτυπήσω με αυτή τον ενδεχόμενο θύτη. Πλησίασα την έξοδο και συνάμα τη πηγή του ήχου. 1,2,3 και..! Μένω ακίνητη με τη τσάντα πάνω από το κεφάλι της πεσμένης στο έδαφος κοπέλας που μαζεύει ένα σωρό από χαρτιά και τα ρίχνει άγαρμπα μέσα στο σακκίδιό της.

Έλενα: Ωχ! Αυτή μου η απροσεξία είναι ανυπόφορη ακόμη και για εμένα!

Γυρίζει και με καρφώνει με το βλέμμα της αστραπιαία.

Έλενα: Γεια! Πρέπει να είσαι και εσύ εδώ για την προπόνηση. Νωρίς, νωρίς πάντως μπράβο σου.

Έμεινα ακινητοποιημένη στη πόζα μου. Ίσως το ένστικτό μου για την ταυτοποίηση της ώρας να μην είναι και τόσο εξελιγμένο.

Έλενα: Γιατί κρατάς έτσι τη τσάντα σου;

Απορρίπτω εντελώς το ενδεχόμενο να της πω πως παραλίγο να τη στραπατσάρω

Έρικα: Χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο.

Απαντάω αντί αυτού.

Έλενα; Χαίρω πολύ είμαι η Έλενα!

Λέει και τείνει το χέρι της προς το μέρος μου, για να πραγματοποιηθεί η πιο άβολη χειραψία της ζωής μου.

Έρικα: Είμαι η Έρικα.

Έλενα: Λοιπόν Έρικα, θα μπορούσες να βάλεις ένα χεράκι;

Έρικα: Βεβαίως!

Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω για να την αποζημιώσω για τον παραλίγο τραυματισμό της. Σε λίγο μία ακόμη κοπέλα και ένα αγόρι είχαν έρθει ολοκληρώνοντας τη σχολική μας ομάδα.

Το αγόρι το αναγνώρισα αμέσως. Ήταν ο Ορφέας, ο αδερφός της Νάντιας και γείτονάς μου επί πολλά χρόνια. Πάντα ζήλευα και θαύμαζα τη οικογένειά τους, ήταν αυτό που λέμε τέλεια. 'Ήρεμη, αγαπημένη και πάνω από όλα ισχυρά δεμένη.

Τελευταίος από όλους και ελάχιστα αργοπορημένος κατέφθασε και ο γυμναστής μας.

Γυμναστής: Λοιπόν, φαντάζομαι σας έδωσα με την μικρή αργοπορία μου την ευκαιρία να γνωριστείτε μεταξύ σας, το έκανα εσκεμμένα για αυτόν ακριβώς το λόγο.

Όσο για αυτό είμαι σίγουρη...