Το Ασανσέρ

Τα πύρινα βέλη

Έρικα: Όχι, αυτό είναι παραβίαση προσωπικού χώρου ακόμη και για εμένα!

Νάντια: Αδερφός μου είναι, δικαιούμαι να μάθω αν έχει κάποιο μυστικό, νοιάζομαι για το καλό του.

Έρικα: Δεν αμφιβάλλω αλλά στο κάτω κάτω δε θα βρεις και κάτι που θα σου πει εκείνο το μυστικό.

Νάντια: Ήλπιζα για κάποιο ημερολόγιο συνήθιζε να κρατάει.. να δω τα μηνύματά του αν έχει ξεχάσει το κινητό σπίτι.

Έρικα: Νάντια, ντροπή.

Νάντια: Έχεις δίκαιο, θα προσπαθήσω να είμαι πιο διακριτική... Διάβασες για το διαγώνισμά σου;

Έρικα: Ναι, δεν έκανα και κάτι άλλο όλη μέρα.

Νάντια: Ξέρεις τι λέω; Μιας και εσύ χρειάζεσαι λίγη ξεκούραση να διασκεδάσουμε λίγο. Ας πάμε στο σαλόνι. Μπορώ να βάλω μία ταινία στην τηλεόραση για να δούμε.

Συμφωνώ ενθουσιασμένη. Λατρεύω τις ταινίες. Πάμε στο σαλόνι και η Νάντια βάζει μία ταινία που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Χαζεύω την οθόνη και από τα πρώτα κιόλας λεπτά καταλαβαίνω πως θα είναι απέραντα βαρετή.

Τα μάτια μου φεύγουν και αρχίζουν να περιπλανιούνται στον χώρο. Στον καναπέ, τα καθίσματα, στην τεράστια βιβλιοθήκη. Είναι καφεκόκκκινη όπως και τα περισσότερα έπιπλα σε αυτό το σπίτι, Τα βιβλία πάνω της είναι αμέτρητα, νομίζεις ότι θα σπάσουν τα ράφια από το βάρος τους.

Πρασπαθώ να διαβάσω κάποιους από τους τίτλους για να καταλάβω περίπου για το τι πρόκειται, αλλά δεν μπορώ. Τα περισσότερα είναι με περίτεχνους και καλλιγραφικούς τίτλους αλλά και ταυτόχρονα δυσανάγνωστους.

Δεν είναι καθορισμένου μεγέθους. Είδα ψηλότερα αλλά και πιο κοντά. Ο αριθμός των σελίδων ποικίλει επίσης.

Νάντια: Χαζομάρα τελικά η ταινία ε;

Έρικα: Ναι, υπάρχουν και καλύτερες..

Νάντια: Τι κοιτάς;

Έρικα: Τη βιβλιοθήκη σας.

Νάντια: Είναι αρκετά εντυπωσιακή έτσι; Τα βιβλία εκεί μπορεί να είναι και πάνω από εκατό.

Έρικα: Πω, πω..! Ποιος διαβάζει τόσο πολύ;

Νάντια: Ο πατέρας μου και ο αδερφός μου έχει ακολουθήσει τα βήματά του. Ο μπαμπάς θεωρεί πως τα βιβλία είναι πλήρως επιμορφωτικά. Ακόμα και το πιο φαινομενικά σαχλό έχει κάτι να σου προσφέρει σα μια μορφή ενέργειας. Για αυτό προσπάθησε από μικρή ηλικία να στρέψει εμένα και τον Ορφέα σε αυτά. Έβαλε ακόμη και τη μητέρα μου να διαβάσει πολλά από αυτά, Ο αδερφός μου λοιπόν συνέχισε ακόμη και τώρα να διαβάζει σχεδόν καθημερινά, εγώ με το καιρό το βαρέθηκα και σταμάτησα όπως και η μαμά δεν το βρήκε ιδιαίτερα συμβατό χόμπυ.

Άκουγα με μεγάλη προσοχή. Είναι αλήθεια πως μπορείς κάτι να αντλήσεις από κάθε βιβλίο, κάποιο μύνημα ή κάποιο μάθημα ζωής.

Νάντια: Θέλεις να ρίξεις μία πιο κοντινή ματιά;

Έρικα: Σίγουρα.

Σηκωνόμαστε από τον καναπέ και πλησιάζουμε. Επιτέλους μπορώ να παρατηρήσω καλύτερα αυτούς τους τίτλους. Περίμενα να αντικρύσω κάτι βαθυστόχαστο και περίπλοκο ώστε να έρχεται σε αρμονία με τη περίτεχνη γραφή αλλά όχι.

Οι περισσότεροι τίτλοι ήταν μονολεκτικοί. Πράγματα όπως συναισθήματα οργή, μίσος αλλά και άλλα άσχετα όπως λέξη, μύνημα, πράγμα. Παίρνω τη λέξη στα χέρια μου και την επεξεργάζομαι. Το εξώφυλλο είναι μαλακό αλλά και σταθερό παράλληλα.

Έρικα: Μπορώ;

Λέω κάνοντας κίνηση για να το ανοίξω.

Νάντια: Φυσικά!

Ξεφυλλίζω γρήγορα τις σελίδες. Είναι μεγάλο, γύρω στις 250. Κοιτάζω το οπισθόφυλλο για να διαβάσω τη περίληψη αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί εκτός από το λέξη γραμμένο ξανά. Μονόχρωμο βιβλίο, το εξώφυλλο- οπισθόφυλλο ήταν κίτρινο και τα γράμματα με χρυσίζον μαύρο. Ανοίγω τη πρώτη σελίδα, το βιογραφικό του συγγραφέα.

Τα πύρινα βέλη... Τι;! αυτό ήταν το όνομα του συγγραφέα; Προφανώς και πρόκειται για ψευδόνημο. Πρέπει να παραδεχτώ πως ήταν αρκετά καλλιτεχνικό. Η Νάντια λίγο πιο πέρα κοιτούσε ένα πραγματικά τεράστιο βιβλίο. Ήταν από τα μεγαλύτερα ελληνικά λεξικά.

Άφησα πίσω τη << λέξη>> και πήρα το << πράγμα>>. Ήταν βαμμένο κόκκινο, ο συγγραφέας ήταν τα πύρινα βέλη, δεν είχε περίληψη. Πήρα στα χέρια μου όλα αυτά τα βιβλία και την οργή και το μήνυμα και το μίσος όλα το ίδιο.

Μονόχρωμα, βαθύ μπλε, μουντό γκρι και σμαραγδένιο πράσινο. Τα χρυσόμαυρα γράμματα να μπλέκονται ανάμεσα στον αυτοκινητόδρομο του χρώματος σαν διάβαση, αντίθεση και απαραίτητη. Ποιος είναι αυτός ο συγγραφέας που έχει κάνει τέτοια επιτυχία για να τον έχουν σε όλα τα ράφια και εγώ δεν τον γνωρίζω;

Ψάχνοντας απαντήσεις σηκώνομαι στις μύτες για να δω ένα βιβλίο να προεξέχει. Μεγαλύτερο από τα άλλα και κατά πολύ χοντύτερο. Κάποιος το είχε διαβάσει πρόσφατα μάλλον γιατί δεν ήταν ελαφρώς τραβηγμένο προς τα έξω. Προσπάθησα να δω τον τίτλο. << Τα πύρινα βέλη>>. Πρέπει να είναι το βιογραφικό του συγγραφέα.

Απλώνω τα χέρια μου για να το πιάσω, τραβάω την άκρη του και πέφτει στο πάτωμα απότομα.

Νάντια: Πρόσεχε! Παρατάει κατευθείαν το λεξικό και έρχεται να ανοίξουμε μαζί το βιβλίο.

Ορφέας: Τι κάνετε εκεί;