Το Ασανσέρ

Δεν αξίζει

Τη κρατάω από τους καρπούς προστατευτικά και φέρνω τα χείλη μου στο αυτί της για να της ψιθυρήσω.

Έρικα: Νάντια μη, δεν αξίζει..

Τι μπορεί να μας έκανε; Κόμπιασα.. δεν μπορούσα να εκθέσω τη κολλητή μου σε τέτοιο κίνδυνο, δεν είχε κανένα χρέος να το περάσει αυτό. Άρχισα να τρέμω, ο πατέρας δεν έκανε κίνηση για να απομακρυνθεί, μας κοίταζε με μίσος.

Γεράσιμος: Κάτω έχει κάποιους αστυνομικούς... Εσύ ξέρεις τίποτα για αυτό;

Έρικα: Όχι στο ορκίζομαι δεν τους έφερα εγώ εδώ.

Γεράσιμος: Το καλό που σου θέλω, αλλιώς να είσαι σίγουρη ότι θα την έχεις άσχημα, δεν θα σε αφήσω να μολύνεις με τη παρουσία σου κανέναν.

Πήρα τη Νάντια και ουσιαστικά την έσυρα μέχρι το σπίτι τους όσο ο πατέρας έφευγε. Στο σπίτι βρισκόταν μόνο η Μυρτώ.

Νάντια: Κάνε ένα μπανάκι να ηρεμήσεις λίγο, μετά θα κάνω κι εγώ.

Η γιαγιά της κούνησε συμπονετικά το κεφάλι της. Αυτή η γυναίκα, ήξερα ότι μου είχε προκαλέσει αυτό το πρόβλημα με την αστυνομία και δεν μπορούσα να το αποδείξω. Αλλά το ήξερα. 

Όλη αυτή η προσποιητή καλοσύνη που έβγαζε μπροστά στην εγγονή της ήταν απλά μία ανεκδιήγητη πράξη υποκρισίας. Δεν είχε τα κότσια να παραδεχτεί ότι ναι δεν με συμπαθούσε! Αν κάνεις κάτι ακραίο όπως να μου καλέσεις την αστυνομία τουλάχιστον να είχες τη πυγμή να υπερασπιστείς τη πράξη σου, και όχι να κρύβεσαι πίσω από γλοιώδεις συμπεριφορές.

<< Μοιάσε στο πράγμα, κρύψε..>>.

Η έλλειψη του ρεύματος ήταν τώρα εμφανής αναρωτιέμαι πόσο θα κρατήσει αυτή την ιστορία ο κύριος Ιάσονας. Δεν μπορεί να νομίζει ότι τον πιστέψαμε.. Μέσα σε δέκα λεπτά ήμουν έτοιμη. Είχα συνηθίσει τα κρύα μπάνια αλλά έπρεπε να ειδοποιήσω την επόμενη.

Πάγωσε τόσο από το ξαφνικό σοκ του κρύου νερού που έτρεμε ακόμη και όταν είχε πια τελειώσει. Έψαξε στα κάτω ντουλάπια και βρήκε μερικά χρησιμοποιημένα κεριά. Προσπάθησε να τα ανάψει και παρά τις αρνητικές μου ελπίδες το κατάφερε.

Οι φλόγες έσπασαν το σκοτάδι, έφεραν μαζί και ένα παράξενο κύμα στην ατμόσφαιρα. Ένιωσα ότι αυτή τη σκηνή την είχα ξαναζήσει. Ένας κόμπος δέθηκε στο λαιμό μου χωρίς προφανή λόγο. Αγνόησα αυτή μου την ανησυχία και πήγαμε μέσα.

Τυλίχτηκε με μία κουβέρτα και κάθισε απέναντί μου έχοντας ανάμεσά μας τα κεριά. Μπορούσα να δω το είδωλό της να σχηματίζεται σαν σκιά προς τα πίσω. Με κοίταξε και πήρε μία βαθιά ανάσα. Είχε έρθει η ώρα να κάνουμε μία σοβαρή κουβέντα εμείς οι δύο.

Υπήρχαν κάποια θέματα που απαιτούσαν τη προσοχή μας και έπρεπε να λυθούν άμμεσα με πρώτο στη λίστα την εμμονή του πατέρα της.

Νάντια: Και τώρα τι κάνουμε;

Δεν μπορώ να καταλάβω αν ρωτάει ή ανακοινώνει, η στάση του σώματός της μου δείχνει ότι είναι αποφασισμένη, την παρακολούθησα και ξέρω ότι όση ώρα εμέις εξασκούμασταν στο σχολείο εκείνη εξασκούσε το μυαλό της βρίσκοντας λύσεις στα προβλήματα.

Νάντια: Καταρχήν, ας επικεντρωθούμε σε αυτά που γνωρίζουμε.

Ξεροκαταπίνει ηχηρά.

Νάντια: Ο πατέρας μου μαζί με τον αδερφό μου διαβάζουν βιβλία κάποιας αίρεσης που τους χειραγωγούν. Εσύ παρόλο αυτά δεν επηρεάστικες παρά μόνο ελάχιστα.. Γιατί συναίβει αύτο;

Το ότι με το ύφος της μου επιβαιβεώνει ότι έχω σώας τας φρένας με έκανε να ηρεμήσω και να σκεφτώ λογικότερα, να γίνω πιο παραγωγική.

Έρικα: Διάβασα μερικά από αυτά.. Η σειρά αποτελείται από δεκάδες ακόμη..

Νάντια: Σωστά.. μου είπες πως είχες μία κρίση.. πώς ήταν αυτή ακριβώς;