Το Ασανσέρ

<< Μη χαρίσεις την εμπιστοσύνη σου σε κανέναν>>

Εκεί που περπατούσα χαζεύοντας τριγύρω και ταυτόχρονα μαζεύοντας φαινομενικά άχρηστες πληροφοριούλες για τον καθένα, βλέπω ακόμη μία μοναχική φιγούρα να έρχεται κατά πάνω μου.

Νάντια: Ατυχία ε; Αυτό με τη βροχή..

Έρικα: Δε θα το έλεγα, μάλλον αναμενόμενο.

Νάντια: Είχα μία ελπίδα ότι δεν θα έβρεχε ξανά. Βλέπεις ήθελα να πάω μία βόλτα με τη γιαγιά μου στη πόλη, μου έχει λείψει τόσο πολύ.

Έρικα: Ναι είναι λογικό.. Μην ανησυχείς όμως, φαντάζομαι θα καθίσει αρκετό καιρό, θα έχετε αρκετό χρόνο να κάνετε ότι θέλετε.

Νάντια: Θέλω να πιστεύω..

Κοίταξε σκεπτική την πόρτα. Ήταν ανοιγμένη και μπορούσαμε να δούμε ότι η βροχή από μία απλή ψιχάλα είχε γίνει πια ολόκληρη καταιγίδα. Δε μπορούσα παρά να σκέφτομαι πόσο δύσκολο θα μου ήταν να γυρίσω σπίτι με τέτοια νεροποντή.

Η Νάντια βέβαια δεν φαίνεται να ανησυχεί και πολυ για αυτό. Η ώρα περνάει χωρίς να το καταλάβω πριν ακούσω ξανά τη σηματοδότηση για την έναρξη του μαθήματος. Ξεκινάω να πάω στη τάξη μου αλλά βλέπω την Νάντια να μη δείχνει κανένα σημάδι κίνησης.

Έρικα: Πρέπει να πάμε στην τάξη το κουδούνι χτύπησε.

Νάντια: Διόρθωση, εσύ πρέπει να πας στην τάξη.

Έρικα: Δεν θα έρθεις;

Νάντια: Έχουμε θρησκευτικά και εγώ έχω απαλλαγή. 

Λέει χαρούμενη και στηρίζεται για πιο αναπαυτικά στον τοίχο πίσω της. Της χαμογελάω και την αποχεραιτώ.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Οι ώρες πέρασαν χωρίς να μπορείς να τις ξεχωρήσεις. Τα μαθήματα ήταν όλα τους όμοια και η βροχή δεν έλεγε ούτε να σταματήσει αλλά ούτε και να κωπάσει, πράγμα που με ανυσηχούσε αρκετά..

Στο σχόλασμα, καθώς ετοιμαζόμουν να γίνω λούτσα βλέπω τη Νάντια να με περιμένει στην είσοδο κρατώντας μία τεράστια ομπρέλα. Το πρόσωπό μου φωτίστηκε, την χιλιοευχαρίστησα, δεν ήξερε πόσο καλό μου είχε κάνει.

Οι δρόμοι είχαν πλημμυρίσει. Περπατούσαμε στην μέσα μεριά του πεζοδρομίου για να αποφύγουμε το νερό που ξεσήκωναν τα αυτοκίνητα. Παρότι κάναμε αρκετές φορές προσπάθειες η βροχή πάλι κατάφερνε να μας μουσκέψει αλλά ευτυχώς ελάχιστα.

Παρατήρησα μπαίνοντας στη πολυκατοικία ότι το αυτοκίνητο του πατέρα έλειπε. Θα έπρεπε να είχε κολλήσει στη κίνηση. Ανέλπιστα στεγνή λοιπόν όπως ήμουν, πήγα στην κουζίνα, έφαγα όσο χωρούσε το στομάχι μου και πήρα και στο σακίδιό μου και για αργότερα.

Βούρτσισα τα δόντια μου, έπλυνα τα ρούχα μου και έκανα ένα χαλαρωτικό μπάνιο. Ίσως θα έπρεπε να βρέχει ακόμη πιο συχνά αν ήταν να έχω την ησυχία μου. Τώρα κάθομαι ανανεωμένη και κάνω τα μαθήματά μου για να προλάβω να τελειώσω πριν τις έξι.

Τότε θα ξεκινήσει η προπόνηση και θέλω να είμαι συνεπής στην ώρα μου. Για αυτό το λόγο όποιος τολμούσε να πατήσει το πόδι του στο ασανσέρ ερχόταν αντιμέτωπος με την ίδια ερώτηση. Τι ώρα είναι;

Βλέπεις δεν ήθελα να χάσω την αίσθηση του χρόνου όπως και την προηγούμενη φορά. Ευτυχώς όλοι τους ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να μου απαντήσουν. Κοφτά και σύντομα. Τρεις.. τέσσερις παρά τέταρτο.. τέσσερις και τέταρτο.. Πέντε και μισή. Τον ευχαρίστησα όπως έκανα και με τους τρεις προηγούμενους και ετοίμασα το σακίδιό μου.

Μία κολλώδης αίσθηση στη εσωτερική πλάτη παρέμεινε όταν ξεκόλλησα το χαρτάκι που για πρώτη φορά παρατηρούσα:

<< Μην χαρίσεις την εμπιστοσύνη σου σε κανέναν>>

Αν σας αρέσουν τα κεφάλαιά ψηφίστε τα με κάνετε πολύ χαρούμενη

Κριστιάνα Πάλλη