Το Ασανσέρ

Προσκολλημένη

Μαίρη: Ο στόχος τους είναι να υποτάξουν όλη τη χώρα στη φιλοσοφία τους, όσοι δεν υποτάζονται δεν είναι άξιοι της ζωής που τους δόθηκε οπότε πρέπει να πεθάνουν. Σας πιστεύω για τη φίλη σας.

Βλέποντας αυτό το βιβλίο με κάνει να θέλω να τσιρίξω δυνατά. Δεν ξέρω πως μπορεί να τη βοηθήσετε, ξέρω όμως ότι τα πύρινα βέλη συγκεντρώνονται σε συγκεκριμένο μέρος για να τελειώσουν τη τελετή << εξαγνισμού >>, δηλαδή την δολοφονία του  άπιστου μέλους.

Κάπου με πολλά βιβλία τους. Επίσης βάλτε καλά στο νου σας το εγχειρίδιό τους, έχει τις οδηγίες για να μπορέσεις να ελέγξεις τις κρίσεις και ως αποτέλεσμα να δαμάσεις το άτομο υπό την επήρεια.

Καθόμασταν και οι δύο αποσβολωμμένες. Ποιος ξέρει τώρα ποια άτομα μπορεί να έχουν μείνει έξω από την φυλακή και να απήγαγαν την οικογένειά της Νάντιας... Η κυρία Μαίρη έβγαλε έναν αναστεναγμό θυμούμενη τα γεγονότα.

Γύρισε τα μάτια της προς το μέσω του κεφαλιού της και ξεκλείδωσε την πόρτα για έξω γρήγορα επανερχόμενη στην πραγματικότητα. 

Μαίρη: Σας παρακαλώ θέλω να φύγετε τώρα.

Αυτή τη φορά η φωνή της ήταν πολύ ήπια. Ο θυμός της είχε σίγουρα εξασθενίσει. Χάθηκε μέσα στο πέρασμα του παρελθόντος. Βλέποντας την ευγενική συμπεριφορά της δεν μπορούσαμε παρά να υπακούσουμε στο αίτημά της.

Η Έλενα με αποχαιρέτησε λέγοντάς πως χρειαζόταν λίγο χρόνο να σκεφτεί πώς θα μπορούσε να με βοηθήσει και πώς οι γονείς της σύντομα θα άρχιζαν να ανησυχούν. Έμεινα μόνη μου στους παγωμένους και σκοτεινούς δρόμους της πόλης.

Τα στενά σίγουρα τους έλειπε ο φωτισμός, με μόνο μερικά αχνά φώτα τοποθετημένα αρκετά μέτρα μακριά το ένα από το άλλο. Περπάτησα μηχανικά προς τα πιο γνώριμά μου μέρη. Η κυρία Μαίρη επισήμανε πως θα γύριζαν πίσω στον τόπο με τα πολλά βιβλία για να πραγματοποιήσουν τη τελετή.

Ο χειρότερός μου φόβος είχε επιβεβαιωθεί. Ήθελαν να τη σκοτώσουν, να την << εξαγνίσουν >> βασικά για να μετατραπεί σε ένα πολύτιμο ποσοστό ενέργειας. Λες και δεν ήταν ήδη αρκετά πολύτιμη.

Γαβγίσματα σκυλιών ακούστηκαν να έρχονται από πίσω μου στον κατά τα άλλα τρομακτικά ήσυχο δρόμο. Κοίταξα τρομαγμένη το σκοτεινό πεδίο για κάποια περίεργη προσθήκη, κάτι σαν φιγούρα. Κάτι τέτοιο δεν υπήρχε. Όμως επίσης δεν υπήρχε και ασφάλεια σε αυτό το στενό.

Ένιωθα τόσο εκτεθειμένη στον κόσμο έτσι. Ποτέ μου δεν χρειάστηκε να μείνω χωρίς στέγη πάνω από το κεφάλι μου. Η καρδούλα μου φτερούγισε στο θύμισμα του οξύμωρα ζεστού περιβάλλοντος του ασανσέρ μου.

Φωτεινό, σχετικά προστατευμένο και πάνω από όλα περιορισμένο μακριά από τον έξω κόσμο. Η αστυνομία άθελά της έχει καταφέρει να μου αποστερήσει όλη την ασφάλεια που διέθετα και να με εκθέσει στην αγριότητα της πόλης μας.

Η θέρμη των σκέψεών μου κράτησε το σώμα μου όρθιο και το επέτρεψε να περπατήσει. Τα χείλη μου ξηρά, σκασμένα από τη λειψυδρία. Το σώμα μου κενό, δίχως θρεπτικά συστατικά. Δίχως καθόλου συστατικά στο σύστημά μου.

Το στομάχι μου είχε κλείσει με έναν περίεργο τρόπο, πεινούσα ενώ ταυτόχρονα και δεν πεινούσα. Είχα την ανάγκη και μπορούσα να την αναγνωρίσω αλλά δεν είχα και τα αντίστοιχα συναισθήματα.

Η επόμενη μέρα τηγανιζόταν μέσα μου. Ήταν οι αγώνες. Είχα σπαταλήσει τόσο πολύ από τον χρόνο μου αφοσιώνοντας τον εαυτό μου στην προετοιμασία τους. Και ενώ έχω φτάσει ένα βήμα πριν την επίτευξή τους, δεν μου προσφέρεται ούτε καν το φαγητό για να λειτουργήσω σωστά.

Η ζωή είναι άδικη. Σίγουρα οι υπόλοιποι αύριο θα έχουν το πλεονέκτημα του γεύματος και της στέγης. Γελάω σε αυτή μου τη  συνειδητοποίηση. Που έχω καταντήσει; Επικεντρώνομαι στο μακρύτερο σημείο στην όρασή μου, το πάρκο.

Δειλά το πλησιάζω. Τώρα μόνο καταλαβαίνω ότι είμαι προσκολλημένη στα μέρη που με κάνουν να αισθάνομαι ασφάλεια, που είχα ένα ποσοστό οικειότητας μαζί τους.