Το Ασανσέρ

Ισορροπία

Πλησιάζω τη διπλανή πολυκατοικία ευχόμενη να μη με δει κανείς και με περάσει για διαρρήκτη. Γρήγορα πηδάω τα κάγκελα του μπαλκονιού του κάτω ορόφου και αρχίζω να σκαρφαλώνω προς τη ταράτσα. Δεν κοιτάζω κάτων ξέρω ότι είμαι πολύ ψηλά δεν χρειάζεται να το συνηδειτοποιήσω απόλυτα.

Νιώθω τον άνεμο να λικνίζει τα μαλλιά μου, χορεύουν μπροστά στο πρόσωπό μου. Τα χέρια μου τρέμουν καθώς δεν είναι σχεδόν καθόλου γυμνασμένα. Γλιστράω στο κάγκελο και αρπάζω το δάπεδο του επάνω μπαλκονιού.

Επανακτώ την ισορροπία μου. Το βλέμμα μου είναι επικεντρωμένο στο στόχο, το ανοιχτό παράθυρο. Μπορούσα να διακρίνω τη Νάντια να με κοιτάει έντρομη πίσω από αυτό. Μου μετέδωσε την αγωνία της, μόνο να μη πέσω και σακατευτώ, θέλω να λάβω μέρος σε αυτούς του αγώνες.

Νάντια: Έλα Έρικα θα τα καταφέρεις!

Απλώνει τις λαβές της και εγώ δίνοντας μία μικρή ώθηση στο σώμα μου με ένα πήδημα, φτάνω στο ύψος που επιθυμούσα. Με κλειδώνει στις παλάμες τις και με τραβάει απεγνωσμένα μέσα. Νιώθω το αριστερό μου πλευρό να γρατσουνίζεται καθώς στριμώχνομαι μέσα στο κατεβασμένο παράθυρο. Από την ορμή της κίνησης σωριαζόμαστε στο δάπεδο. Τα χέρια μου τρέμουν ακόμη.

Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που μόλις έκανα.

Νάντια: Μη μου το ξανακάνεις αυτό.

Δεν ήταν στο χέρι μου και το γνώριζε. Την αγκάλιασα και πήγαμε προς τη κουζίνα όπου βρισκόταν η Μυρτώ με τον κύριο Ιάσονα να τρώνε μία από τις συνηθισμένες πίτσες. Με παρατηρούν ξαφνιασμένοι μη μπορώντας να κατανοήσουν πως μπήκα μέσα στο σπίτι. Με έχεις υποτιμήσει κακιασμένη, μέγα λάθος.

Νάντια: Αφήστε το μην ρωτήσετε καν. Δεν θέλετε να ξέρετε..

Εκείνοι ρίχνουν κάποια τελευταία βλέμματα πριν αποστραφούν τελείως και συγκεντρωθούν στο φαγητό. Η Νάντια πέρνει τρία πιάτα από τα ντουλάπια και τα τοποθετεί στη σειρά. Σε λίγο κατέφθασε και ο Ορφέας οπότε καθίσαμε να φάμε όλοι μαζί, σαν οικογένεια.

Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο με τη Μυρτώ βέβαια ασυγκράτητη καθώς ήταν να πετάξει κάνα δύο υπονοούμενα. Ύστερα και οι δυο μας αφοσιωθήκαμε στη μελέτη των αυριανών διαγωνισμάτων. Έπρεπε να τελειώσουμε σύντομα αν δεν θέλαμε αργότερα να ζήσουμε το διάβασμα υπό το φως των κεριών.

Ναι, ήταν μία εμπειρία που δεν θέλαμε στο μνημονικό μας. Τελειώσαμε νωρίς και πήγαμε στην προπόνηση, οι αστυνομικοί είχαν φύγει. Νιώθω σαν να κάνω κάτι παράνομο, σαν να είμαι εγκληματίας ενώ άλλοι είναι αυτοί στη πραγματικότητα.

Θα περάσει.. ενθαρύνω τον εαυτό μου. Θα περάσει όπως περνάνε όλα και σύντομα θα επιστρέψεις στην οποσδήποτε βαρέτη ρουτίνα σου. Για τη στιγμή απλώς θα επικεντρωθώ στο τρέξιμο.