The Man I Can't Reach (COMPLETED)

Chapter 26

Naimulat ko kaagad ang mata ko at naitulak si Travin. Hindi ako makatingin ng diretso sa kaniyang mga mata. Nanginginig din ang buong katawan ko sa hindi ko alam na dahilan.

"S-sa kwarto lang ako," sa bilis ng pagkakasabi ko niyan ay hindi ko na alam kung naintindihan niya ba ako.

Takbo ang ginawa ko para makarating sa kwarto. Ni-lock ko ang pinto at pasalampang humiga sa kama. Napahawak ako sa aking dibdib na hanggang ngayon ay sobrang bilis pa rin ng tibok.

"Mali 'to. Mali 'to. Get back to your senses, Giziel. This is wrong," I whispered trying to convince myself.

"This is a heavy pain," I whispered again as I realized how much pain I'll bear when this feeling goes deeply.

I need to stop. I need to stop this feeling as soon as possible!

I rubbed my temple, "This is very wrong, Giziel."

I almost jump the heck out of me when I heard someone scrunching the doorknob. Nanlaki ang mata ko nang unti unti itong bumukas at niluwa si Travin.

I locked it, right?!

Dumapo ang paningin ko sa kamay niyang may hawak hawak na susi. Where did he get that key?!

"Are you okay?" he asked worriedly.

I thrown a nervous glare at him. "Don't come near me!" I shouted like he's a monster in my eyes.

His eyebrow furrowed, "Why?"

Because my heart's gonna go crazy even more!

"I-I want to be alone!" I scoffed making him more confused.

"Why are you shouting?"

"Because you're so stubborn!"

"I'm not!" Depensa niya.

"Yes, you are!" I insisted.

"Then I won't leave here until you don't say I'm not stubborn!" Pagmamatigas niya.

I slapped my forehead in frustration.

"Give me a space first, Travin," mahinanong usal ko.

Gusto ko muna siyang paalisin dahil hindi na ako normal.

"Malaki naman 'yung space natin ah. Kulang pa ba?" I slapped my forehead again when he asked that innocently.

Slow rin pala siya?

"Leave." Utos ko at binigyan siya ng seryosong tingin.

"No," he seriously said making me avoid his gaze.

"Yes."

"No."

Napalingon ako sa kaniya at napataas kilay.

"Yes. You will leave."

"No. I will stay," giit pa rin niya.

Napakuyom ang kamao ko. Inis akong tumingin sa kaniya at binato ang isang unan.

"Fine! Hindi tayo bati kundi ka aalis!"

He shrugged his shoulders. "Fine too. As long as I can se–stay here. Boring kasi sa bahay. Mas okay dito," ngisi ngising sabi niya.

Inis akong nagtalukbong ng kumot para hindi makita ang pagmumukha niya. I can still feel his presence. Narinig ko ang pagbukas ng kung ano-anong bagay sa kwarto ko.

"'Wag mong pakialaman ang mga gamit ko!" Iritadong sigaw ko nang marinig ang tunog ng zipper.

"I won't. I'm just exploring here. Who would have thought I can see tons of this again? No'ng bata lang ako nakakita ng ganito," aniya.