Shrinking Violet

36

It's been 5 days since I was married to Kristine. In that 5 days, I'm thinking that I should've died instead of marrying her. I'm very sure that in her mind, I cheated. Again.

"Babycakes?!"

Naaalala ko kung paano siya nagulantang dahil sa pagtawag ni Mama sa kaniya noon. Masaya kami ng araw na 'yon, akala ko ay matatanggap na kami ng pamilya namin. Pinatuloy at pinakain nila si Joyce dahil pinapunta nila ako sa nagsasakit- sakitang Kristine.

Ang cute ni Joyce pero hindi ko na ulit makikitang ngumuso ang mga labi niya pati na rin ang mga ngiti niya. Gusto ko muling maramdaman ang mga titig niya. Gusto ko siyang yakapin. Gusto ko na lang din mamatay para makasama siya.

Wala na akong Joyce. Wala na ang babaeng minahal ko ng isang dekada. Sinayang ko lang ang lahat. Pagkakamali ko ang lahat. Patawadin mo ako, Joyce. Hindi ko ginustong mangyari ito sa 'yo. Mahal na mahal kita.

"Let's go.", sabi ni Kristine habang bumababa sa hagdan.

"Where to?", I asked

"Now that you're her husband, you have a full responsibility on her." Sabat ng tatay niya. "It's sunday so, you need to ride her to her doctor"

Tumango si Kristine at niyakap ang braso ko. "I'll guide you naman", sabi niya at nginitian ako.

Kinuha sa bulsa ko ang susi ng kotse nila. Sa amin ito pansamantala pinagagamit. "May dapat ba akong malaman kung bakit sa doctor ka pupunta?"

"Oh, you care?" She happily said.

"Wala akong alam na sakit mo. Ilang taon na close ang pamilya natin pero ngayon ko lang nalaman na tuwing linggo ay napunta ka doon. Baka kasi pakulo niyo na naman 'to."

She didn't say a word.

"Tell me. Doctor ba talaga ang pupuntahan natin?" Tumigil ako sa paglalakad at tiningnan siya.

"Psychologist", she whispered.

"Yeah. I knew you are crazy." I rode in the car and started the engine. "Ano pang tinatayo mo diyan?"

"You should open the door for me."

Baliw nga. Bumuntong-hininga ako at lumabas ng kotse. Umikot ako patungo sa pwesto niya at pinagbuksan siya ng pinto. Tamad na maarte. Sarap sungalngalin ng mga ganyan e. Ito malapit ko ng sungalngalin. Kung pwede lang talaga.

Nag intay lang ako sa labas at hinayaan siyang kausapin ang psychiatrist niya.

Itinuon ko ang pansin ko sa mga guyam na sinusunson ang gilid ng bawat tiles sa sahig.

"Akala mo ba kabati kita?"

Miss na miss na kita, Joyce.

Ang cute ng mga ngiti mo dahil sa matambok mong pisngi. Kung paano mo panggigilan noon ang braso ko lalo na sa paghampas mo do'n tuwing napipikon ka. Kung paano ka magpasuyo dahil alam mong ikaw yung mali. Kung paano ka magpalambing. Miss na miss na kita. Gusto ko ulit kumain sa labas kasama mo pero bakit ganito ang nangyari sa atin.

"Huy! Ba't 'di ka pa napasok?"

"Ayy huy!" Nagulat ako sa pagkulbit niya.
Hindi naman ako sanay na nasa gate pa lang ay may lumalandi na sa akin. Ayos na din ito. Ipapadala ko sa kaniya bag ko para kunwari hindi ako late. "Paiwan ako ng bag ko sa'yo ha. Kukunin ko ID ko. Intayin mo 'ko dito sa gate haaa. Damayan mo 'ko sa pagkalate." Joke lang yun pero ang cute ng naging reaction niya.

Binilisan ko ang pagkuha sa ID ko. Napapangiti din ako habang natakbo dahil naaalala ko ang mukha niya. Ang lt!