Solunu en yakın arkadaşının varlığıyla tıka basa dolduran Dolunay, kalbinde aşka yer kalmadığına emindi. Oysa aşk en çok, yanıltmayı severdi.
texting #1 (24.11.2020)
mizah #1 (09.12.2020)
lise #1 (10.12.2020)
genelkurgu #1 (11.01.2022)
aşk #1 (02.09...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
gözderen
doğum günü meselesi
3201 beğeni, 429 yorum
evinizinbeyi BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM
bbbbbbb analar neler doğuruyor
sinanmansz ne kadar da mutlu bi doğum günü kızı
oguz9120 üfffle üfffle yanıyorum
🌍
Doğum gününün olduğu mekâna ulaşmıştık. Kapıdan içeriye girdiğimizde fazlasıyla şaşkındım. Gözde, beklediğim gibi abartı organize ettirmemişti burayı. Aksine, her şey o kadar sade ve şıktı ki mekân benden onayı çoktan almıştı.
Ben etrafı seyretmekle meşgulken Gözde, yanımıza gelmiş bize selam vermişti. Onlar Mert'le muhabbet ederlerken benim dikkatim Gözde'deydi.
Güzeldi.
Ve bu güzellik biraz fazlaydı. Elbisesi normalde asla tercih etmeyeceğim bir tarzda olsa da onun fiziğiyle bütünleştiğinde hoş duruyordu. Bakışlarımı kıyafetinden çektiğimde o da gözlerini bana çevirmiş ve hafifçe gülümsemişti. "Sen de hoş geldin Dolunay."
Tavrı, fazlasıyla samimiyken onun bu hâli kendimi kötü hissetmeme neden olmuştu. Belki de ben fazla abartıyordum her şeyi. Acilen kendimi karşıma alıp oturup konuşmam gerekiyordu. Bunu yalnızca, kendi kendinin psikoloğu olan yüce insanlar bilirdi.
"Hoş buldum." Yüzümde beliren geniş gülümsemeyle birlikte yan tarafta duran boş masaya ilerledim. Bu sırada onlar Mert ile sohbet etmeye devam ediyorlardı.
Elimden çıkardığım mendille, oturmak için gözümü kestirdiğim sandalyeyi silmeye çalıştığımda bir ses işittim. "Yardıma ihtiyacın var mı?"
Aşina olduğum sesle birlikte hafifçe tebessüm edip yanımda duran Emre'ye döndüm. "Teşekkür ederim kendim halledebilirim, alışığım."
"Pekâlâ, o halde buraya oturup oturamayacağımı sorayım." Gülüşüne karşılık verip usulca başımı salladım. "Buna hayır demem."
Benim cevabım onu fazlasıyla mutlu ederken, yan tarafımda duran sandalyeye oturmuştu. Ben de bu sırada sandalyeyi sildiğim mendilleri çöpe atıp, yerime oturmuştum. Ellerimi dezenfektanla temizlemeye koyulduğumda dikkatle beni seyreden gözlerine döndüm ve elimdeki kutuyu ona doğru uzattım. "İster misin?"
Ardından onun cevabını beklemeden elimdeki dezenfektanı avcuna doğru götürdüm. "Aç avcunu."
Söylediğimi yapıp avcunu açtığında eline dezenfektan döktüm. Ardından kutunun kapağını kapatıp çantama koydum.
Teşekkür eden Emre, ellerini birbirine sürterken göz ucuyla bana döndü. "Zor olmuyor mu böyle yaşamak?"
Kollarım önümdeki masaya temas etmesin diye dua ederken omuz silktim. "Bilmem ki, kendimi bildim bileli böyleyim. Haliyle başka türlü nasıl yaşanır bilmiyorum." Ardından derin bir nefes soludum. "Benim için değil belki ama çevremdekiler için zor bir durum sanırım. İster istemez onların özgürlükleri de kısıtlanıyor. Haliyle isyan ediyorlar."
