Deceiving You

Chapter 13

One week na simula ng magkaroon siya ng aso— Hunter. She's happy. Dahil hindi na siya mag-isa sa malaking penthouse niya. At least kahit maliit lang ang dog niya hindi naman siya ini-iwan nito. Kung saan siya pupunta naka-sunod ito kaya natu-tuwa talaga siya.

Naka-higa siya ngayon sa kama niya. Kasama niya si Hunter. "Hey, Huntie." sabi niya and she pet him.

Alam niyang may bed yung aso niya pero hindi niya rin kasi ma-pigilan na isama 'to sa kama niya.

"I'm bored. What should we do, huh?" pakikipag-usap niya sa aso niya. Natawa siya. "Para naman masasagot mo ako kung makapagtanong ako. Hahaha!" tumawa siya ka-sabay ng pag-dila nito sa pisngi niya.

She wants to hang out. Pero wala naman siyang mga kaibigan. Natawa siya. "Ang yaman 'ko. Pero wala naman akong kaibigan. Well, I have Serenity... and maybe Ashur." sambit niya sa sarili.

Linggo kasi ngayon. Tapos na niya ang mga trabaho niya. Overtime kung overtime siya sa company. Buti nalang din at kasama niya si Hunter sa office niya. Stress-reliever.

Umaga pa lang ngayon. She has a whole day but she has nothing to do. Hindi naman siya makapag-linis dahil malinis naman ang condo niya. Isang helper galing sa mansion nila ang pina-padala ng Daddy niya every other day to clean and wash the laundry. Hay.

"Should I just pester someone? Tutal do'n naman ako magaling..." she smiled bitterly. She shook her head to remove memories that resurfacing in her mind.

Tumayo siya. Bumaba naman si Hunter sa bed at sumunod sa kanya. Nasa living room na sila ngayon. Still bored. Hay.

Her phone rings. Kinuha naman agad niya 'to. Mommy.

"Hello, Mom?" bati niya.

"I told you not to call me Mom. Anyway, your Dad wants you to have lunch with us. Don't bring your disgusting dog and be on time. And oh, don't think that I call you because I want to, 'cause I don't." sabi nito at ibinaba na ang tawag bago man lang siya maka-sagot.

Napa-bugtong hininga na lang siya. So much for a supposed to be happy Sunday. Mommy. She smiled bitterly.

Napa-tingin siya sa wall clock. 9am. Maaga pa. Pero she needs to prepare. Malayo ang mansion at para wala na rin ma-sabi ang Mommy niya. Napa-tingin naman siya kay Hunter.

"Pa'no ka, Huntie? Ayaw kita iwanan dito. I don't want you to feel sad like I do." sabi niya rito na para bang na-iintindihan siya nito.

Her phone rings again. Serenity. She smiled.

"Beb!" bati niya rito.

"You okay?" tanong nito.

"I guess so. I don't have a right not to be." her smile disappears.

She sighed. "Don't worry. I'll seat beside you. You don't have to feel sad. Even if ayaw nila sayo. I love you, okay? You're my favorite cousin. You know that right?" sabi nito. Trying to lift up her mood.

She smiled. "I know... You're the only family that I have... and love me."

"Don't let them affect you, al'right? Fight them if you need to! Ang pa-pangit naman nila." sabi nito at tumawa.

Na-tawa na rin siya. "Baliw. Kung pangit sila, pangit din tayo."

"Duh! Pangit sila. Tayo na lang dalawa ang nagda-dala ng ka-gandahan sa pamilyang 'to." she sarcastically said. Kaya lalo siyang na-tawa.

"Yes. Tayo na lang ang maganda. Pangit sila. I'll keep that in my mind. Hahaha!"

"There! You're laughing. Don't be stressed. I got you, okay?"