Deceiving You

Chapter 50

PRESENT

Airish opened her eyes nang marinig niyang sumarado na ang pinto. She's awake the whole time. Ayaw lang niyang makipag-away pa kay Serenity kaya mas pinili na lang niyang magtulug-tulogan buong byahe nila. At bumalik nga ang mga ala-ala niya nitong nakalipas na mga linggo.

How can she forget that? Why did she forgot that? Right. 'Cause she thought that her mind might've been playing her, but, guess it isn't.

At pagkakamali niya 'yon. Hindi niya sinabi sa mga ito ang naalala niya. Nang may makuha silang impormasyon na patay na ang mga magulang nila ay mas pinili niyang paniwalaan ito dahil na rin sa tagal ng panahon na hindi niya nakikita ang mga ito. Pero ano pa bang magagawa niya? Kahit isisi niya sa sarili na sana hindi na sila umabot sa ganito ay wala ring silbi dahil mangyayari at mangyayari rin ang ganitong plano.

She sighed. "What now, Airish?" Bulong niya sa hangin.

Saan siya magsisimula? It's been years. And she's fucking overthinking all of this. Which is not helping her at all.

"Hey." Naramdaman niya ang yakap ni Ashur mula sa likuran niya.

Kahit ang pagpasok nito hindi man lang niya namalayan sa lalim ng iniisip niya.

Humarap siya rito at yumakap. "Hey..." bulong niya.

"Care to share?" Biro nito.

She sighed. "A-alam..." she sighed again bago nagpatuloy. "Alam kong buhay sila." Tuluy-tuloy na sambit niya.

Naghintay siya ng reaksyon o ng sasabihin nito pero wala siyang nakuha ni-isa man lang. Kaya tumingala siya at tiningnan ang mukha nito.

"Wala ka man lang bang sasabihin?" Tanong niya rito.

Ngumiti lang si Ashur at umiling sa kan'ya. "Well... I'm shocked but I know you have a reason kung bakit hindi mo sinabi sa akin, sa amin."

She kept staring at him. "Yeah..."

"Go on."

She cleared her throat. "I thought that... gawa-gawa lang 'yon ng utak ko. That... I'm silently hoping that they're alive, na gumawa na 'yong utak ko ng senaryo na buhay sila at nakita ko si mommy at nalapitan. I was so close, Ashur, but, I didn't even got to hug her. Na sa huli aakalain kong panaginip lang ang lahat. Na kahit 'yong huling pag-uusap nila na buhay ang parents ko ay inakala kong wala lang. Na... gawa-gawa lang."

Tinuro niya ang ulo niya. "This mind, brain, or memory. Hindi ko magamit. It's keeping me from being happy. I just want to remember it all but I can't. I just can't. Those fucking drugs are still working it's magic in my whole system. Na kahit ako hindi ko na maintindihan ang sarili ko. Hindi ko na makilala ang sarili ko. I'm so damn tired, Ashur. Pagod na akong kilalanin ang sarili ko."

"I'm crazy. I'm cold-blooded. I'm selfish. I don't have sympathy. I kill like it's nothing and worst is... I felt happiness while doing it. I'm losing it and I hate losing, Ashur. But, I'm not me anymore. Losing became part of my options. And while accepting my loss, I questioned myself... Who am I?"

"There are times that... akala ko kilala ko na ang sarili ko. Na finally, kilala ko na ang sarili ko, na, I am who I am now. But, I'll remember myself being that kid again. Then I'll question myself again... and again... and again. Am I worthy? Do I deserve to live? Am I even being real and true to myself? Dahil alam kong sa ibang tao hindi. Hindi ako nagiging totoo sa inyong lahat. 'Cause I don't want all of you to be burdened by me. Ayokong mag-alala kayo. Ayokong—."